Ang kategorya: Ang Pinaniniwalaan

Ang [pagdalangin ng] basbas sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay isang dakilang pagsamba. Ito ay isang pagpaparangal sa kanya at isang pagtatampok mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga anyo ng pananalita nito ay ang pagsabi ng: "Ṣalla -llāhu `alayhi wa sallam (Basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan)." Ang pinakamaikli na sasapat ay ang pagsabi ng: "Allāhumma, ṣalli `alā Muḥammad (O Allāh, basbasan Mo si Muḥamad)." Ang pinakamainam dito ay ang ṣalāh ibrāhīmīyah. Ito ay ang pagsabi ng: "Allāhumma ṣalli `alā muḥammadin wa `alā āli Muḥammad, kamā ṣallayta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. Allāhumma bārik `alā muḥammadin wa `alā āli muḥammad, kamā bārakta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. (O Allāh, basbasan Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagbasbas Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati. O Allāh, pagpalain Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagpapala Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati.)" Ang kahulugan ng: "O Allāh, basbasan mo siya" ay "ipagbunyi Mo siya sa Pinakamataas na Konseho sa piling ng mga anghel na pinalapit [sa Iyo].

Mga ina ng mga mananampalataya ay ang mga babaing napangasawa ng Sugo ni Allāh (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at nakatalik niya. Sila ay sina Khadījah bint Khuwaylid, Sawdah bin Zam`ah, `Ā’ishah bint Abī Bakr Aṣ- Ṣiddīq, Ḥafṣah bint `Umar bin Al-Khaṭṭāb, Zaynab bint Khuzaymah, Umm Salamah Hind bint Abī Umayyah, Zaynab bint Jaḥsh, Juwayriyah bint Al-Ḥārith, Umm Ḥabībah Ramlah bint Abī Sufyān, Ṣafīyah bint Ḥuyayy, at Maymūnah bint Al-Ḥārith (malugod si Allāh sa kanila). Sila ay mga inilagay sa kalagayan ng mga ina sa pagbabawal sa pag-aasawa sa kanila nang walang-takda at sa pagiging karapat-dapat sa pagpaparangal at pagdakila. Hinggil naman sa iba pa roon gaya ng pagtingin at pakikipagsarilinan, sila ay gaya ng iba pa sa kanila na mga babaing estranghera [sa isang lalaki].

Ang shirk ay pagpapantay kay Allāh (pagkataas-taas Siya) ng iba pa sa Kanya kabilang sa mga nilikha Niya sa mga natatangi kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) gaya ng pagsamba, mga pangalan, at mga katangian. Nababahagi ang shirk sa dalawang bahagi: A. Shirk na nauugnay sa sarili ni Allāh (pagkataas-taas Siya), mga pangalan Niya, mga katangian Niya, at mga gawa Niya. Ito ay ang shirk sa pagkapanginoon. B. Shirk sa pagsamba kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at pakikitungo sa Kanya. Ito ay ang shirk sa pagsamba at pagkadiyos.

Ang qabr ay ang kauna-unahan sa mga yugto ng Kabilang-buhay. Ito ay maaaring isang hardin mula sa mga hardin ng Paraiso o maaaring isang hukay mula sa mga hukay ng Impiyerno. Ito ay bawat lugar na pinaglilibingan ng bangkay ng patay. Ang tinutukoy rito ay ang pagtatakip sa bangkay ng patay at ang pangangalaga sa karangalan upang hindi mapinsala ang mga tao sa amoy nito at mapigilan ang mga mabangis na hayop sa paghuhukay nito para hindi makaya ng mga ito na makain ang bangkay.

Ang mga jinn ay mga nilikha mula sa apoy at mga naaatangan [ng tungkulin]. Kabilang sa kanila ang mananampalataya at ang tagatangging sumampalataya. Ang shayṭān ay isang katawagan sa jinn na tumangging sumampalataya kabilang sa mga jinn. Ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shaṭan, na nangangahulugang lumayo, ay tumpak dahil sa kawalang-pananampalataya niya, pagkalayo niya sa katotohanan, at paghihimagsik niya; at ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shāṭa, na nangangahulugang nasunog, ay tumpak dahil siya ay nilikha mula sa isang apoy.

Ang pagtitika ng puso sa paggawa ng anuman bilang pagpapakalapit kay Allāh (pagkataas-taas Siya). O sinasabing ito ay ang pagpapakay ng pagtalima at pagpapakalapit kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa pagpapairal ng gawain. Ang kinalalagyan nito ay ang puso. Nagaganap ang layunin ayon sa dalawang kahulugan: 1. Ang pagtatangi sa mga pagsamba sa isa't isa gaya ng pagtatangi ng ṣalāh sa đuhr sa ṣalāh sa `aṣr. 2. Ang pagtatangi sa pinapakay ng gawain kung ito ba ay ukol kay Allāh lamang.

Ang pagsabi ng nagdarasal ng: "Rabbanā wa laka -lḥamd (Panginoon namin! Ukol sa Iyo ang papuri)."

Ang pagbubuhay ay na buhayin ni Allāh ang mga patay mula sa mga libingan nila matapos ng kamatayan nila sa pamamagitan ng pagtipon sa mga bahagi ng mga orihinal na katawan nila at pagpapanumbalik ng mga kaluluwa sa mga ito kaya manunumbalik sa pamamagitan nito ang buhay para sa mga ito. Magtitipon Siya sa kanila sa Lupain ng Kalapan (Maḥshar) para sa pagtutuos at pagganti sa mga gawa nila, mga sabi nila, at mga paniniwala nila.

Ang Sharī`ah ay ang bawat isinabatas ni Allāh (pagkataas-taas Siya) na mga pinaniniwalaan, mga patakaran, at iba pa sa mga ito. Mayroon itong mga pinagkukunan na napagkaisahan [ang pagtanggap], na ang mga ito ay ang Qur'ān, ang Sunnah, ang Ijmā`, at ang Qiyās; at mga pinagkukunan na nagkaiba-iba [ang pagtanggap], tulad ng sabi ng Kasamahan. Mayroon itong mga pakay na nakikilala.

Ang takfīr ay ang pagtataguri sa isang Muslim ng kawalang-pananampalataya at paglabas sa relihiyon. Iyon sa sandali ng pagkagawa niya ng isang tagasira mula sa mga tagasira ng [pagkaanib sa] Islām. Ang takfīr ay isang kahatulang pang-sharī`ah na ang pinag-uugnayan ay kay Allāh at sa Sugo Niya gaya ng pagpapahintulot (taḥlīl), pagbabawal (taḥrīm), at pag-oobliga (ījāb). Hindi sa bawat anumang nailarawan bilang kawalang-pananampalataya (kufr) na pananalita o gawain ay malaking kawalang-pananampalataya (kufr akbar) na. At hindi ang bawat sinumang nasadlak sa kawalang-pananampalataya ay naganap na ang kawalang-pananampalataya sa kanya malibang may pagkakaroon ng mga kadahilanan nito, ng mga kundisyon nito, at ng pagkawala ng mga tagahadlang nito. Mayroong pagkakaiba sa pagitan ng paghatol ng kawalang-pananampalataya sa gawain at sa tagagawa. Ang kahulugan ng paglalarawan ng kawalang-pananampalataya sa tao ay na mayroon siyang isang pagtatakip sa puso ng tagatangging sumampalataya. Ang takfīr na walang pagsisiyasat ay may isang panganib at isang mabigat na banta.

Ang mga jinn ay mga nilikhang nakapag-uunawa, na nakapagnanais, na naatangan [ng Batas], na hindi nagtataglay ng materyal na pantao, na nakatago sa mga pandama, na hindi nakikita sa tunay na anyo ng mga ito, at hindi nalalaman ang kalagayan ng mga ito, na may mga lakas na natatangi at kakayahan sa pagsasaanyo sa anyo ng mga tao o mga hayop at tulad niyon, na kumakain, umiinom, nag-aasawa, nagkakasupling, na ang materyal ng orihinal na pagkakalikha ay ang apoy. Ang mga jinn ay may mga uri. Kabilang sa kanila ang mga demonyo. Sila ay lahat ng jinn na tagatangging sumampalataya. Kabilang sa kanila ang mga mapaghimagsik, ang `ifrīt, at ang kasabay (qarīn) ng tao.

Ang paniniwala ay ang pananampalatayang tiyakan at ang kahatulang matibay sa sinasampalatayanan ng tao at ginagawa niyang isang panuntunan at isang relihiyon kung saan naniniwala roon ang puso, napapanatag doon ang kaluluwa, at sumusuko ito roon nang walang humahalo sa pagkilalang iyon na isang pagdududa o isang pag-aatubili. Mula roon tinawag ang pananampalataya bilang pinaniniwalaan (`aqīdah) dahil ang tao ay nagbibigkis doon ng puso niya at nagtatali roon ng budhi niya kung ito sa ganang kanya ay nagiging isang kahatulang hindi tumatanggap ng pagdududa. Nahahati ang paniniwala sa dalawang bahagi: 1. Tumpak na Paniniwala. Ito ay ang pananampalataya sa kaisahan ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa pagkapanginoon Niya at pagkadiyos Niya at kaisahan Niya sa mga pangalan Niya at mga katangian Niya, at ang pananampalataya sa mga anghel Niya, mga kasulatan Niya, mga sugo Niya, Huling Araw, Pagtatakda: ang kabutihan nito at ang kasamaan nito, lahat ng mga bagay-bagay hinggil sa nakalingid (ghayb), mga batayan ng relihiyon, at anumang napagkaisahan ng mga maayos na ninuno [sa pananampalataya]. 2. Bulaang Paniniwala. Ito ay ang paniniwala ng lahat ng mga relihiyong nalilihis gaya ng paniniwala ng mga Kristiyano na si Allāh ay isa sa tatlo, gaya ng paniniwala ng mga Hudyo na si `Uzayr daw ay anak ni Allāh, gaya ng paniniwala ng mga sekta ng pagkaligaw gaya ng Khawārij, Ashā`irah, Sufismo, at iba pa sa kanila.

Ang Tribalismo ay ang pag-aanyaya tungo sa pag-aadya sa angkan o lipi sa kawalang-katarungan o ang pakikipag-adya sa sinumang minamahalaga sa iyo ang nauukol sa kanya sa katotohanan o kabulaanan. Kabilang sa mga anyo nito rin ang mamuhi ang tao sa tao dahil ito ay kabilang sa mag-anak ni Polano o kabilang sa liping Polano, kahit hindi pa man umabot ito sa antas ng pangangaway. Ito ay tinatanggihan ayon sa Batas ng Islām dahil ito ay bahagi ng pagtutulungan sa kasalanan at pangangaway. Ito rin ay sumasalungat sa prinsipyo ng pagtangkilik at pagwawalang-kaugnayan kaugnay sa Pinaniniwalaang Pang-Islām. Kaya ang sinumang nagpakapanatiko para sa isang lipi o nakipaglaban, halimbawa, alang-alang sa kanila dala ng panatisismo hindi dahil sa pag-agapay sa Islām ni dahil sa pagtataas sa Salita ni Allāh, siya ay nasa kabulaanan at nagkasala dahil doon kahit pa man ang pagkagalit ay tama. Nagkaagapayan ang mga ḥadīth sa pagsaway sa Tribalismo sa lahat ng mga hugis nito at mga anyo nito, gaya ng panatisismo para sa lipi o para sa lahi o para sa bayan o para sa kulay o iba pa roon. Itinuturing ang pagkamatay ng panatiko bilang pagkamatay sa Panahon ng Kamangmangan. Nagpawalang-saysay rin ang Islām sa pagpapayabangan sa mga magulang at mga kahanga-hangang nagawa ng mga ninuno. Ginawa ng Islām bilang pundasyon ng pagkakalamangan ang pangingilag magkasala at ang maayos na gawa. Binanggit nga ng mga faqīh ang Tribalismo kabilang sa mga tagahadlang [ng pagtanggap] ng pagsaksi dahil ang tagasaksi na kilala sa Tribalismo ay hindi nalalayo sa pagpilipit ng pagsasaksi upang ito ay maging nasa kapakanan ng kalipi niya o [maging] nasa kapinsalaan ng ibang lipi.

Kabilang sa mga saligan ng pananampalataya ang pananampalataya sa mga propeta at mga sugong mararangal na isinugo ni Allāh (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan); ang paniniwala na sila ay mga sugo Niya sa katotohanan at mga propeta niya sa katapatan at na si Allāh (pagkataas-taas Siya) ay nagpadala sa kanila sa mga tao kalakip ng patnubay at katotohanan bilang mga tagapagbalita ng nakagagalak na gantimpala Niya at mga tagapagbabala ng parusa Niya; ang paniniwala na sila ay nagsagawa sa ipinagkatiwala, nagpayo sa mga kalipunan nila, at nagpaabot ng ipinag-utos sa kanila ni Allāh na ipaabot ayon sa kabuuan at kalubusan; na ang sinumang tumalima sa kanila, siya ay kabilang sa mga maninirahan sa Paraiso, at ang sinumang sumuway sa kanila, siya ay kabilang sa mga maninirahan sa Impiyerno; ang paniniwala sa kahigitan nila, kaangatan ng pumapatungkol sa kanila, at kataasan ng halaga nila, at na si Allāh (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan) ay humalal sa kanila, pumili sa kanila, at nagbukod sa kanila higit sa mga tao yayamang naglaan Siya sa kanila ng mensahe Niya at nagtangi Siya sa kanila higit sa mga nilalang; ang paniniwala sa pagkakahigitan sa pagitan nila, na ang pinakahigit sa mga sugo at mga propeta ay ang mga may pagtitika kabilang sa kanila, at na ang pinakahigit sa mga may pagtitika ay si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Ang pananampalataya sa mga propeta at mga sugo ay hindi makaiiwas sa apat na bagay: 1. Ang pananampalataya na ang mensahe nila ay totoo mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 2. Ang pananampalataya sa sinumang nalaman natin ang pangalan kabilang sa kanila at sa pangalan nito, at ang sinumang hindi natin nalaman ang pangalan kabilang sa kanila ay sasampalataya tayo roon sa kabuuan sapagkat tunay na si Allāh ay may mga sugo at mga propeta na walang nakaaalam sa mga pangalan nila kundi Siya (kaluwalhatian sa Kanya); 3. Ang paniniwala sa anumang naging tumpak buhat sa kanila kabilang sa mga ulat nila, mga kalamangan nila, mga katangian nila, at mga kasaysayan nila kasama ng mga tao nila, gaya ng paggawa ni Allāh kay Abraham (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) bilang matalik na kaibigan at kay Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) bilang matalik na kaibigan, ng pakikipag-usap ni Allāh kay Moises sa isang pakikipag-usap, pagpapasilbi ng mga bundok kay David at ng mga hangin kay Solomon (sumakanila ang pagbati ng kapayapaan), at iba pa roon; 4. Ang pagsasagawa sa Batas ng isinugo sa atin kabilang sa kanila, ang pangwakas sa kanila na si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), ang isinugo sa lahat ng mga tao.

Ang kawalang-pananampalataya ay maaaring orihinal, ang kawalang-pananampalataya ng sinumang hindi yumakap sa Islām noon pa; o maaaring sumasapit, ang kawalang-pananampalataya ng sinumang nauna nang yumakap sa Islām. Ang kapwa ay nahahati sa dalawang bahagi: A. Malaking kawalang-pananampalataya (kufr akbar). Ito ay bawat sinasabi o gawain o paniniwala na nagpapalabas sa tagapagsagawa nito mula sa Islām. Ito ay maaaring nagiging isang pagpapasinungaling sa pamamagitan ng puso o isang gawaing pampuso gaya ng pagkamuhi kay Allāh (pagkataas-taas Siya) o sa mga kapahayagan Niya o Sugo Niya (sumakanya ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan). Ito ay maaaring nagiging isang sinasabing lantad gaya ng paglait kay Allāh (pagkataas-taas Siya) o minsan nagiging isang gawaing lantad gaya ng pagpapatirapa sa anito at pag-aalay sa iba pa kay Allāh. Ang malaking kawalang-pananampalataya ay nahahati sa ilang bahagi, na kabilang sa mga ito ay: 1. Ang kawalang-pananampalataya ng pagtanggi at pagpapasinungaling. Ang kawalang-pananampalatayang ito ay minsan nagiging isang pagpapasinungaling sa pamamagitan ng puso at minsan nagiging isang pagpapasinungaling sa pamamagitan ng dila o mga bahagi ng katawan. Iyon ay sa pamamagitan ng pagtatago sa katotohanan at hindi pagpapaakay rito nang lantaran sa kabila ng pagkaalam dito at pagkabatid dito nang pakubli, gaya ng kawalang-pananampalataya ng mga Hudyo kay Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Ang kawalang-pananampalataya ng pagmamalaki. Ito ay ang pag-iwan sa katotohanan: hindi nag-aaral nito ang tao at hindi siya nagsasagawa nito maging sa sinasabi o ginagawa o pinaniniwalaan, gaya ng kawalang-paniniwala ni Satanas. 3. Ang kawalang-paniniwala ng pagpapaimbabaw. Ito ay sa pamamagitan ng kawalan ng paniniwala ng puso at paggawa nito kalakip ng pagpapaakay nang lantaran. 4. Ang kawalang-pananampalataya ng pagdududa at pag-aalinlangan. Ito ay ang pag-aatubili sa pagsunod sa katotohanan at ang pag-aatubili sa [paniniwala sa] pagiging katotohanan nito dahil ang hinihiling ay ang katiyakan na ang inihatid ng Sugo (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay katotohanan na walang pagdududa roon. B. Maliit na kawalang-pananampalataya (kufr aṣghar). Ito ay ang mga pagsuway at ang mga pagkakasala na tinawag ng Batas ng Islām na kawalang-pananampalataya ngunit hindi nagpapalabas sa tagagawa ng mga ito mula sa Islām o hindi umaabot sa hangganan ng malaking kawalang-pananampalataya. Napaloloob din dito ang kawalang-pananampalataya sa biyaya. Tinatawag ito bilang kawalang-pananampalataya na mababa sa isang kawalang-pananampalataya, gaya ng pakikipaglaban ng Muslim sa kapwa niyang Muslim, panunumpa sa iba pa kay Allāh, at pagtaghoy sa patay.

Ang pagsasanggalang ay pangangalagang legal na pinagtitibay para sa tao kaya ipinagbabawal dahil dito [na mapinsala] ang buhay niya, ang ari-arian niya, at ang dangal niya maliban dahil sa isang karapatan gaya ng ganting-pinsala (qiṣāṣ) at tulad nito. Ito ay dalawang bahagi: 1. Ang pagsasanggalang sa Muslim, at ang dahilan nito ay ang pagbigkas niya ng dalawang pagsaksi (shahādatān). 2. Ang pagsasanggalang sa Kāfir na pinangangalagaan (dhimmīy), at pinagtitibay ito para sa kanya sa pamamagitan ng katiwasayan at kasunduan mula sa mga Muslim, at tungkulin ng pinuno ang pangangalaga sa kanila laban sa bawat sinumang nagnanais sa kanila ng kasamaan sa mga buhay nila o mga ari-arian nila o mga dangal nila. Hinahati ng ilan sa mga faqīh ang pagsasanggalang na ito sa dalawang uri: 1. Pagsasanggalang na nagbibigay-halaga, na sa pamamagitan nito ay may pagbibigay-halaga na napagtitibay para sa tao, ari-arian niya, at dangal niya, kung saan kinakailangan ang ganting-pinsala (qiṣāṣ), ang bayad-pinsala (diyah), at ang garantiya (ḍamān) laban sa sinumang lumabag dito, gaya ng pagkapatay sa Muslim. 2. Pagsasanggalang na nagbibigay-sala, na nagkakasala ang sinumang lumabag dito ngunit hindi nangangailangan laban sa kanya ng ganting-pinsala (qiṣāṣ), ni bayad-pinsala (diyah), ni garantiya (ḍamān), gaya ng pagkapatay sa sinumang pinagbawalan tayo na patayin gaya ng mga anak ng mga nakikidigma [laban sa atin], ng mga babae nila, at ng mga matanda nila.

Ang pagyukod ay kabilang sa mga panggawaing haligi ng ṣalāh. Mayroon itong dalawang paraan: 1. Ang pagbaluktot ng likod sa paraang nakakaya ng tao ang paghawak ng mga kamay niya sa mga tuhod niya. 2. Ang pagbaluktot kalakip ng pagtukod ng mga kamay sa mga tuhod, ng pagpapahiwa-hiwalay ng mga daliri ng kamay, ng pagpapalayo sa pagitan ng mga kamay at mga tagiliran [ng katawan], at ng pagtutuwid ng likod nang walang pag-aangat ng ulo o pagbababa nito. Ang paraang ito ay ang pinakakumpleto. Ang pagyukod ay may dalawang kalagayan: 1. Ang kalagayan na ang nagdarasal ay nakatayo bago ng pagyukod. Ito ang tinutukoy sa pagtataguri [ng pagyukod]. 2. Ang kalagayan na siya ay yumuyukod palayo sa pagkakaupo. Ito ay ang pagyukod [mula sa pagkakaupo at pagtayo] para pumantay ang noo sa mga tuhod.

Ang pananampalataya sa mga kasulatan ay isang saligan kabilang sa mga saligan ng pinaniniwalaan (`aqīdah) at isang haligi kabilang sa mga haligi ng pananampalataya (īmān). Hindi natutumpak ang pananampalataya ng isang tao malibang sumampalataya siya sa mga kasulatan na pinababa ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga sugo Niya (sumakanila ang pagbati ng kapayapaan). Ang tinutukoy ng mga kasulatan ay ang pinababa ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga sugo Niya bilang awa sa mga nilikha at bilang kapatnubayan para sa kanila upang marating nila sa pamamagitan ng mga ito ang kaligayahan nila sa Mundo at Kabilang-buhay. Ang pananampalataya sa mga ito ay naglalaman ng ilang usapin: 1. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo na ang mga ito ay pinababa mula sa ganang kay Allāh (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan) sa mga sugo Niya patungo sa mga lingkod Niya kalakip ng katotohanang malinaw at patnubay na ikalilinaw; na ang mga ito ay Salita ni Allāh (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan) hindi salita ng iba pa sa Kanya, na si Allāh (pagkataas-taas Siya) ay nagsalita sa pamamagitan ng mga ito sa reyalidad kung paano Niyang niloob sa paraang ninais Niya; at na ang mga ito ay katotohanan at katapatan, at nasa mga ito ang patnubay, ang liwanag, at ang kasapatan para sa mga pinagbabaan ng mga ito. 2. Ang paniniwala at ang pagkalugod sa bawat anumang nasa Qur'ān at anumang hindi napilipit mula sa mga kasulatang nauna na mga batas at mga pinaniniwalaan, mga ulat, at mga salaysay; na ang lahat ng mga ito ay nagpapatotoo sa isa't isa; na ang pagpapawalang-bisa ng mga kasulatang nauna: ng ilan sa mga ito sa iba sa mga ito, ay totoo gaya ng pagkapawalang-bisa ng ilan sa mga batas ng Torah; at na ang pagpapawalang-bisa ng Qur'ān sa lahat ng mga kasulatang nauna ay totoo at ang pagpapawalang-bisa ng ilan sa mga talata nito sa iba pa ay totoo. 3. Ang pananampalataya sa anumang pinangalanan na ni Allāh (pagkataas-taas Siya) mula sa mga kasulatan Niya at kabilang doon ang Kalatas (Ṣuḥuf) na pinababa kay Abraham, ang Torah (Tawrāh) na pinababa kay Moises, ang Ebanghelyo (Injīl) kay Jesus, ang Salmo (Zabūr) kay David, at ang Qur’an kay Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan); at na ang Qur’an ay ang pinakamainam sa mga ito, ang tagapagwakas sa mga ito, at ang tagapagpatotoo sa mga ito, na kinakailangan sa lahat ng mga tao ang pagsunod dito, ang pagpapahatol dito, ang pagsasagawa sa karapatan nito, ang pagtatanggol nito, ang pagbigkas nito, at ang pagbubulay-bulay nito.

Ang mga may pagtitika kabilang sa mga sugo ay ang mga propeta ni Allāh (pagkataas-taas Siya) na mga hinirang sa Sangkatauhan at pinakamapangilag magkasala sa kanila kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Ginawa nga ni Allāh ang ilan sa mga sugo na higit na ganap kaysa sa iba at itinangi Niya ang ilan sa kanila higit sa iba. Ang dahilan niyon ay na si Allāh (pagkataas-taas Siya) ay nagtatangi ng sinumang itinangi Niya mula sa kanila dahil sa pagbibigay sa kanya ng isang kabutihang hindi ibinigay sa iba pa sa kanya o dahil sa pag-aangat sa antas niya higit sa antas ng iba pa sa kanya o dahil sa pagsisikap niya sa pagsamba kay Allāh (pagkataas-taas Siya), pag-aanyaya tungo kay Allāh, at pagsasagawa niya ng utos na ipinagkatiwala sa kanya. Kabilang sa mga ito ang mga May Pagtitika. Tinawag silang mga May Pagtitika dahil sila ay nagtiis sa pananakit ng mga tao nila, nagtiis sa mga pasakit at mga pagod, at bumata ng higit kaysa sa iba sa kanila. Ang kahulugan ng pagtitika na ipinagbunyi sila ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at itinangi Niya sila dahil doon ay ang determinasyon (`azm), ang pagtitiis (ṣabr), at ang lakas (qūwah). Ang tinutukoy ng pagtitiis ay ang pagtitiis sa mga pasanin ng mensahe, katapatan sa pagganap nito, at pagbata sa mga pasakit nito, at ang pagtitiis sa pananakit ng mga pinagsuguan kalakip ng pagkadesidido sa pag-aanyaya, at ng pagkaseryoso at lakas sa pagganap sa mensahe at pagpapaabot nito. Kabilang sa mga aspeto ng pamumukod at pagkalamang ay na si Noe (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) ay namukod dahil siya ay ang unang sugo na isinugo ni Allāh at dahil siya ay ang ikalawang ama ng sangkatauhan. Ang lahat ng mga propeta na dumating matapos niya ay lahat kabilang sa mga supling niya. Namukod si Abraham (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) dahil siya ay matalik na kaibigan ng Napakamahabagin at dahil si Allāh ay nagparangal sa kanya ng mga himalang sarisari saka naglagay sa mga supling niya ng pagkapropeta at kasulatan. Napuno naman ang mga puso ng mga nilikha ng pag-ibig sa kanya at ang mga dila nila ng pagbubunyi sa kanya. Namukod si Moises (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) dahil siya ay Kausap ni Allāh, dahil siya ay pinakadakila sa mga propeta ng mga anak ni Israel, dahil ang batas niya at ang kasulatan niya, ang Torah, ay sanggunian ng mga propeta ng mga anak ni Israel at mga pantas nila, at dahil ang mga tagasunod niya ay ang pinakamarami sa mga tagasunod ng mga propeta maliban sa Kalipunan ni Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Hinggil naman kay Jesus (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan), namukod siya dahil si Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) ay nagbigay sa kanya ng mga malinaw na katibayan na nagpapatotoo sa katapatan niya at dahil siya ay Sugo ni Allāh sa totoo sapagkat ginawa siya Nito na magpagaling ng ipinanganak na bulag at ng ketongin at magbigay-buhay sa mga patay ayon sa pahintulot ni Allāh. Kumausap siya sa mga tao habang nasa lampin pa noong bata pa at umalalay sa kanya ang Espiritu ng Kabanalan. Hinggil naman kay Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), Siya ay ang pinakamainam sa mga sugo nang walang-takda, ang pangwakas sa mga propeta, ang pinuno ng mga tagapangilag magkasala, ang pinapanginoon ng anak ni Adan, ang may-ari ng tayuang pinapupurihan na kaiinggitan ng mga una at mga huli, ang may-ari ng watawat ng papuri at lawang inuman, ang mapagpamagitan sa mga nilikha sa Araw ng Pagbangon, at ang may-ari ng kaparaanan at kalamangan na ipinadala sa kanya kalakip ng pinakamainam sa mga kasulatan. Isinabatas para sa kanya ang pinakamainam sa mga batas ng relihiyon niya at ginawa ang kalipunan niya na pinakamabuti sa mga kalipunan na pinalabas para sa mga tao.

Ang pananampalataya kay Allāh (pagkataas-taas Siya) ay pundasyon ng relihiyon, unang haligi mula sa mga haligi ng pananampalataya, unang kinakailangan sa tao, at pinakadakilang saligan sa pinaniniwalaan. Ang lahat ng mga paniniwala ay sumasanga mula rito yayamang hindi natutumpak ang pananampalataya ng isang tao sa anuman mula sa mga haligi nito, mga sangay nito, at mga kalakaran nito malibang matapos ng pananampalataya niya [kay Allāh,] ang Totoo (pagkataas-taas Siya). Naglalaman ang pananampalataya kay Allāh ng ilang usapin, na kabilang sa mga ito: 1. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo sa kairalan ng Binanal na Sarili ni Allāh. Ang kairalan ni Allāh (pagkataas-taas Siya) ay pinatunayan nga ng isip, naturalesa, at kapahayagan. 2. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo na si Allāh ay ang Panginoon ng mga nilalang, ang Tagapagmay-ari, ang Tagalikha, ang Tagapagtustos, ang Tagapagpanatili sa mga pumapatungkol sa nilikha Niya, ang Tagapangasiwa sa mga nauukol sa kanila, kaya walang tagalikha, walang tagapagtustos, walang tagapangasiwa, at walang tagapagmay-uri kundi si Allāh. 3. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo na si Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) ay ang Diyos na totoo na tanging karapat-dapat na ibukod-tangi sa pagsamba, pagpapakumbaba, at pagtalima, at na ang bawat sinasamba bukod pa sa Kanya ay walang-kabuluhan at ang pagsamba dito ay walang-kabuluhan. 4. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo na si Allāh (pagkataas-taas Siya) ay ang karapat-dapat sa mga katangian ng kalubusan, karikitan, at kapitaganan, ang pinawawalang-kinalaman sa mga katangian ng kakulangan at kapintasan.

Ang pananampalataya sa mga anghel ay isang haligi kabilang sa mga haligi ng pananampalataya at isang saligan kabilang sa mga saligan ng pinaniniwalaang pang-Islām. Naglalaman ang pananampalataya sa kanila ng mga usapin, na kabilang sa mga ito: 1. Ang tiyakang pagpapatotoo sa kairalan nila sa Mundo at Kabilang-buhay. 2. Ang pagpapatotoo at ang paniniwala sa mga pangalan ng mga nalaman natin kabilang sa kanila gaya nina Jibrīl (Gabriel), Mīkā’īl (Miguel), Isrāfīl, at iba pa sa kanila, at ang mga hindi natin nalaman ang mga pangalan nila ay sasampalataya tayo sa kanila sa kabuuan. 3. Ang paniniwala sa mga nalaman natin kabilang sa mga gawain nila at mga katungkulan nila na iniatang sa kanila, at ang mga hindi natin nalaman ay sasampalataya tayo sa kabuuan. Kabilang sa kanila ang itinalaga sa pagkasi (waḥy), na bumababa kalakip nito mula sa ganang kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa kanila ang itinalaga sa ulan at halaman. Kabilang sa kanila ang itinalaga sa pag-ihip sa tambuli sa sandali ng pagkamatay at pagbuhay [sa mga nilikha]. Kabilang sa kanila ang Anghel ng Kamatayan na itinalaga sa pagkuha ng mga kaluluwa sa sandali ng kamatayan. Kabilang sa kanila ang mga anghel na itinalaga sa mga fetus. May mga iba pang itinalaga sa pag-iingat sa mga anak ni Adan, pagtatala ng mga gawa nila, at iba pa roon na mga gawain. 4. Ang pagpapatotoo sa mga nalaman natin na mga paglalarawan sa kanila. Kabilang doon na sila ay nilalang na nakalingid na mga natatabingan sa mga tingin ng tao, na sila ay mga katawang tunay na nilikha mula sa isang liwanag, na sila ay mga may pakpak na maaaring dalawang pakpak o tatlo o apat o iba pa roon at si Anghel Gabriel naman ay may 600 pakpak, na sila ay may mga dakilang lakas at mga kakayahan sa paglipat-lugar, paghuhugis, at pagsasaanyo ng mga anyong marangal at hindi sila nagtataglay ng katangian ng pagkalalaki at pagkababae, na sila ay mga mananamba kay Allāh (pagkataas-taas Siya), mga napangalagaan laban sa pagkakamali. Sila ay nilikhang marami na hindi nalalaman ang bilang nila maliban ni Allāh (pagkataas-taas Siya). Pinili nga sila ni Allāh at hinirang nga Niya sila sa pagsamba sa Kanya. Ginawa Niya sila na mga embahador Niya at mga sugo Niya sa nilikha Niya. Hindi nila sinusuway si Allāh sa ipinag-utos Niya sa kanila at ginagawa nila ang ipinag-uutos sa kanila. Wala silang mga kakanyahan ng pagkapanginoon at pagkadiyos na anuman.

Ang pananampalataya sa Huling Araw ay isang haligi mula sa pinakadakila sa mga haligi ng pananampalataya. Ang Huling Araw ay ang Araw ng Pagbangon, na bubuhayin ang mga tao roon para sa pagtutuos at pagganti. Pinangalanan ito na ganoon dahil ito ay ang araw na walang araw matapos nito o dahil sa pagkahuli nito buhat sa mga araw. Napaloloob sa pananampalataya rito ang bawat nasaad sa Qur'ān at Sunnah kabilang sa mangyayari matapos ng kamatayan gaya ng pagdurusa sa libingan at kaginhawahan doon, pagbubuhay, pagkalap [sa mga tao], [pagtitimbang ng mga gawa sa] timbangan, pagtutuos, pagganti, [pagtawid sa] Ṣirāṭ, [pag-inom sa] Ḥawḍ, pamamagitan (shafā`ah), at [pagpasok sa] Paraiso at Impiyerno at mga kalagayan sa mga ito at anumang inihanda ni Allāh para sa mga maninirahan sa mga ito sa kabuuan at sa detalye. Napaloloob din sa pananampalataya sa Huling Araw ang pananampalataya sa mga kundisyun ng [pagdating ng] Huling Sandali dahil ang mga ito ay mga tanda at mga palatandaan sa pagsapit nito at pagkalapit ng pagdating nito. Pinangalanan nga ni Allāh (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan) ang Araw na ito ng ilang pangalan bilang pagbubunyi sa kahalagahan nito at bilang pagtawag-pansin sa mga lingkod Niya hinggil sa utos Niya upang mangamba sila roon. Pinangalanan Niya ito na Araw ng Pagbangon dahil sa pagbangon ng mga tao roon [mula sa mga libingan] sa harap ng Panginoon nila. Pinangalanan Niya ito na Al-Wāqi`ah (Ang Magaganap), Al-Ḥaqqah (Ang Magkakatotoo), Al-Qāri`ah (Ang Tagakalampag), Ar-Rājifah (Ang Tagayanig), Aṣ-Ṣākhkhah (Ang Dagundong), ang Pagkahindik na Pinakamalaki, ang Araw ng Pagtutuos, Ang Araw ng Paggantimpala, at ang Pangakong Totoo. Ang lahat ng mga ito ay mga pangalan na nagpapahiwatig ng kadakilaan ng pumapatungkol doon at tindi ng hilakbot doon at ng matatagpuan ng mga tao roon na mga kariwaraan at mga hilakbot sapagkat mapatititig doon ang mga paningin at lilipad ang mga puso palayo sa mga lugar ng mga ito hanggang sa umabot sa mga lalamunan. Ang pananampalataya sa Araw na ito ay nagbubuyo sa tao sa paggawa at paghahanda para rito.

Ang pananampalataya sa pagtatakda ay isang dakilang haligi mula sa mga haligi ng pananampalataya, pundasyon ng kaligayahan sa Mundo at Kabilang-buhay, at lihim ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa Sansinukob. Ang kahulugan nito ay ang tiyakang paniniwala sa anumang nauna sa kaalaman ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at isinulat ng panulat [ng tadhana] na anumang mangyayari hanggang sa kawalang-hanggan; na ang bawat kabutihan o kasamaan, ito lamang ay dahil sa pagtatadhana ni Allāh at pagtatakda Niya (kaluwalhatian sa Kanya) at alinsunod sa nauna sa kaalaman Niya at hiniling ng karunungan Niya; at na Siya ay ang Palagawa ng ninanais Niya: walang mangyayaring isang bagay malibang dahil sa pagnanais Niya at walang nakalalabas palayo sa kalooban Niya. Ang pananampalataya sa pagtatakda ay naglalaman ng apat na antas: 1. Ang antas ng kaalaman. Ito ay ang pananampalataya na si Allāh ay nakaaalam sa bawat bagay sa kawalang-hanggan kabilang sa anumang nangyari at anumang mangyayari, at kabilang sa anumang hindi nangyari kahit papaano man mangyari sa kabuuan at sa detalye. 2. Ang antas ng pagtatala. Ito ay ang pananampalataya na si Allāh ay nagtala ng bawat bagay sa Tablerong Pinag-iingatan. 3. Ang antas ng kaloobang natutupad at kakayahan Niyang sumasaklaw. Ito ay ang pananampalataya na walang nagaganap na anuman sa Sansinukob na kabutihan o kasamaan malibang dahil sa kalooban ni Allāh at pagnanais Niya. 4. Ang antas ng paglikha at pagpapairal. Ito ay ang pananampalataya na ang lahat ng mga umiiral ay mga nilikha para kay Allāh, at na Siya ay Tagalikha ng mga gawa nila at mga katangian nila.

Ang Barzakh ay ang nasa pagitan ng kamatayan ng tao at pagbubuhay sa kanya. sa loob ng Barzakh ay magtatamasa ng biyaya ang mga palasunod, at pinarurusahan ang mga di-mananampalataya at iilang mga may kasalanan na kabilang sa mga ninais ni Allah na pagdusahin sila. Ito ay lugar ng parusa sa libingan at pagbibiyaya. At ang mga kaluluwa ay magkakaiba-iba ng kalagayan sa Barzakh nang malaking pagkakaiba-iba: Kabilang ang: Mga kaluluwa na nasa pinakamataas na Elliyyin; at ito ay ang mga kaluluwa ng mga propeta -sumakanila ang pangangalaga ni Allah at kapayapaan- at magkakaiba-iba sila sa kinalalagyan nila tulad ng pagkakita sa kanila ng propeta Muhammad sa gabi ng Isra. Kabilang din: Mga kaluluwa na nasa ibon na kulay berde na pumapaikot sa Paraiso sa saan mang nais nito; ito ay ang mga kaluluwa ng iilang mga martir ngunit hindi lahat sila, datapwat may mga martir na napipigilan ang kaluluwa nito mula sa pagpasok sa Paraiso dahil sa pagkakautang niya o tulad nito. At kabilang sa kanila ay napigilan sa harap ng pintuan ng Paraiso. At ang ilan sa kanila ay napigilan sa loob ng kanyang libingan.

Ang pagpapabanal ay ang kasukdulan ng pagdakila at ang kalubusan nito para kay Allāh lamang, nang walang katambal sa Kanya, dahil sa taglay Niya na mga katangian ng kadakilaan at mga paglalarawan ng kapitaganan at kalubusan. Ang mga pangalan Niya ay magaganda, ang mga gawa Niya sa kabuuan ng mga ito ay karunungan, ang batas Niya sa kabuuan nito ay katarungan at awa, at ang mga biyaya Niya ay masaganang marami sa mga lingkod Niya, kaya Siya ang karapat-dapat lamang sa pinakadakila na pagpapabanal at pinakaganap dito. Kabilang sa mga pangalan Niya (pagkataas-taas Siya) ang Al-Quddūs (ang Kabanal-banalan). Ito ay [nangangahulugang] ang dakilang lubos sa sarili Niya, mga katangian Niya, at mga pangalan Niya, ang dalisay na pinawalang-kinalaman sa bawat kapintasan at bawat kakulangan, at ang nagdadalisay sa mga puso ng mga katangkilik Niya at naglilinis ng mga ito sa pamamagitan ng kaalaman, pananampalataya, at gawang maayos. Hinggil naman sa iba pa sa Kanya (kaluwalhatian sa Kanya), nagiging karapat-dapat lamang ito sa pagdakila alinsunod sa taglay nito na kalagayan sa ganang kay Allāh ayon sa paraang isinabatas ni Allāh para sa pagdakila rito gaya ng pagdakila sa ilan sa mga lugar at mga panahon, na nagsaad ang Sharī`ah ng pagdakila rito at pag-aangat dito. Iyon ay ayon sa isinabatas dito na mga pagsamba na iniibig Niya at kinalulugdan Niya. Ang bawat pagdakila na lumabas buhat doon, iyon ay isang pagdakilang ipinagbabawal na hindi nagpahintulot doon si Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang taqwā (pangingilag magkasala) ay isang salitang [Arabe] na tagatipon ng mga katangian ng kabutihan. Ang orihinal [na kahulugan] nito ay ang pag-iingat laban sa kaparusahan ni Allāh sa pamamagitan ng pagtalima sa Kanya sa ipinag-uutos at sa sinasaway. Ito ay isang katangian sa sarili na nagbubuyo sa tao sa paggawa ng ipinag-utos ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at pagpipigil sa sinaway Niya. Sa iba pang kahulugan: Ito ay ang pangangalaga sa sarili laban sa nagiging karapat-dapat na kaparusahan dahil sa paggawa ng mga ipinagbabawal o pag-iwan sa mga tungkulin at ang pagkakaroon ng katangian ng pagkakaangat ng antas nito dahil sa paggawa ng mga itinuturing na kaibig-ibig at mga mabuting kinukusang-loob at pag-iwas sa mga kinasusuklaman at mga pinaghihinalaan. Nag-utos nga si Allāh nito sa mga una at mga huli. Gumawa Siya sa pananampalataya at pangingilag magkasala bilang pagtangkilik sa Kanya (kaluwalhatian sa Kanya) at nagparesulta Siya rito ng gantimpalang masagana.

Ang Tawḥīd ay ang pinakadakila na isinatungkulin ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga lingkod Niya. Ito ay karapatan ni Allāh sa mga tao. Ito ay pundasyon ng paanyaya ng mga propeta at mga sugo sa kalahatan, mula sa kauna-unahan sa kanila hanggang sa kahuli-hulihan sa kanila. Ang Tawḥīd ay ang paniniwala na si Allāh ay nag-iisang namumukod-tangi sa paglikha Niya, paghahari Niya, at pangangasiwa Niya; na Siya ay ang karapat-dapat sa pagsamba, tanging Siya na walang katambal sa Kanya, kaya walang ibinabaling sa iba pa sa Kanya na anuman; at na mayroon Siyang mga pangalan at mga katangian na walang katulad at walang kawangis sa mga ito. Nahahati ang Tawḥīd sa tatlong bahagi: 1. Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos); 2. Tawḥīd Ar-Rubūbīyah (Tawḥīd ng Pagkapanginoon); 3. Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt (Tawḥid ng mga Pangalan at mga Katangian). Hindi nalulubos para sa tao ang Tawḥid malibang sa pamamagitan ng pagkilala at pagkakaila: A. Ang Pagkilala. Ito ay na kilalanin para kay Allāh ang anumang nauukol sa Kanya na pagpapakaalipin [sa Kanya], pagkapanginoon, at mga pangalan at mga katangian. B. Ang pagkakaila ng anumang nauukol kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) na pagpapakaalipin [sa Kanya], pagkapanginoon, at mga pangalan at mga katangian sa iba pa sa Kanya (pagkataas-taas Siya).

Ang Tawḥīd Ar-Rubūbīyah (Tawḥīd ng Pagkapanginoon) ay ang pananampalataya sa kairalan ni Allāh (pagkataas-taas Siya), ang paniniwala sa pamumukod-tangi Niya sa mga gawain Niya, at ang pag-amin at ang pagkilalang tiyakan na Siya lamang ang Panginoon ng bawat bagay, ang Tagapagmay-ari nito, ang Tagalikha ng bawatbagay, at ang Tagapagtustos nito, na Siya ay ang Tagapagbigay-buhay at ang Tagapagbigay-kamatayan, ang Tagapagpakinabang at ang Tagapinsala, ang namumukod-tangi sa pagsagot sa panalangin sa sandali ng pangangailangan, at nasa Kanya ang pag-uutos sa kabuuan nito, nasa kamay Niya ang kabutihan sa kabuuan nito, at tungo sa Kanya bumabalik ang usapin sa kabuuan hinggil sa pagpapainog at pangangasiwa. Hindi Siya nagkakaroon kaugnay roon ng isang katambal.

Ang Torah ay isang kasulatan mula sa mga makalangit na kasulatan na pinababa ni Allāh (pagkataas-taas Siya) kay Moises (sumakanya ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan). Ang tinutukoy nito sa terminolohiya ng mga Hudyo at paniniwala nila sa ngayon ay ang Torah na pinilipit -binago- na inaangkin nila na ito ay limang aklat na isinulat daw ni Moises (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) sa pamamagitan ng kamay niya. Tinatawag nila ito bilang "pentateuch" na pag-uugnay sa [salitang] "penta" na isang salitang Griyego, na nangangahulugang lima: ang limang aklat. Ang limang aklat na ito ay ang Genesis, ang Exodo, ang Levitico, ang Mga Bilang, at ang Deuteronomio. Ang Torah ay pinawalang-bisa at hindi pinapayagan ang paggawa ayon dito dahil si Allāh (pagkataas-taas Siya) ay nagpabatid na ang Qur'ān ay Tagapagsubaybay sa nauna rito na mga kasulatan. Nagpabatid din Siya (kaluwalhatian sa Kanya) na ang mga May Kasulatan kabilang sa mga Hudyo at mga Kristiyano ay pumilipit, nagpalit, at nagpasok sa pananalita Niya ng hindi bahagi nito bilang pagsisinungaling laban sa Kanya at bilang paggawa-gawa.

Naniniwala ang mga pantas ng mga Alagad ng Sunnah at Pagkakaisa (Ahlu As-Sunnah wa Al-Jamā`ah) na ang paghahati sa Tawḥīd sa tatlong bahagi: Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos), Tawḥīd Ar-Rubūbīyah (Tawḥīd ng Pagkapanginoon), at Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt (Tawḥid ng mga Pangalan at mga Katangian) ay kinuha mula sa pagsusuri sa mga teksto ng Marangal na Qur'ān at mga Pampropetang Ḥadīth, na ito ay nalalaman sa ganang mga nauna sa mga pantas ng Salaf, at na ito ay hindi isang paghahating bagong imbento. Ang tatlong bahaging, sa pagitan ng mga ito, ay may ugnayang nagkakapitan na kumukumpleto sa isa't isa at hindi magagawa ang pagwawaksi ng isa sa iba pa. Ang ugnayang nagbibigkis sa pagitan ng mga bahaging ito ay ugnayan ng pagkakapitan, paglalaman, at pagsasaklaw. Ang Tawḥīd Ar-Rubūbīyah ay nag-oobliga ng Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt dahil kapag nalaman ng tao na si Allāh ay walang katambal sa paglikha at mga pangalan at mga katangian ay magreresulta sa kanya na hindi siya sasamba maliban kay Allāh. Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay naglalaman ng Tawḥīd Ar-Rubūbīyah at Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt sapagkat ang mananampalataya, dahil sa Tawḥīd Al-Ulūhīyah, ay isang mananampalataya nang walang pasubali na si Allāh ay Panginoon niya at Tagalikha niya at na taglay ni Allāh ang mga katangian ng kalubusan, kapitaganan, at karikitan. Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay ang saligan ng relihiyon, ang pundasyon ng paanyaya ng mga sugo (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan). Tinatawag din ito na Tawḥīd Al-Ilāḥīyah (Tawḥīd ng Pandiyos), Tawḥīd Al-`Ibādah (Tawḥīd ng Pagsamba), Tawḥīd Al-Qaṣd wa Aṭ-Ṭalab (Tawḥīd ng Layon at Atas), at At-Tawḥīd Al-Irādīy Aṭ-Ṭalabīy (Ang Tawḥīd na Pampagnanais na Pang-atas). Sa pagsasaalang-alang ng pag-uugnay ng Tawḥīd kay Allāh, pinangangalanan ito na Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos); at sa pagsasaalang-alang ng pag-uugnay ng Tawḥīd sa tagasamba (tao), pinangangalanan ito na Tawḥīd Al-`Ibādah (Tawḥīd ng Pagsamba at Tawḥīd Al-Qaṣd wa Aṭ-Ṭalab (Tawḥīd ng Layon at Atas). Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay ang pagbubukod-tangi kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa [pinag-uukulan ng] mga gawain ng mga tao o sinasabing ito ay ang Tawḥīd kay Allāh sa mga gawa ng mga tao, na nagpapasamba sa kanila sa pamamagitan ng mga ito at isinabatas para sa kanila gaya ng du`ā’ (panalangin), dhabḥ (pag-aalay), nadhr (pamamanata), isti`ānah (pagpapatulong), istighāthah (pagpapasaklolo), at iba pa roon na mga uri ng pagsamba dahil Siya lamang ang karapat-dapat na sambahin. Ito ay nakabatay sa pagpapawagas ng gawain sa kabuuan niyon ukol kay Allāh lamang nang walang sinumang iba pa sa Kanya, maging ang gawaing ito man ay kabilang sa mga gawain ng puso o kabilang sa mga gawain ng mga bahagi ng katawan. Ang uring ito ng Tawḥīd ay paksa ng paanyaya ng mga sugo mula sa kauna-unahan sa kanila hanggang sa kahuli-hulihan sa kanila.

Ang Paraiso ay ang tahanan ng pamamalagi at pagpaparangal na inihanda ni Allāh (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan) para sa mga lingkod Niyang mga mananampalataya. Magpaparangal Siya roon ng pagtingin sa marangal na mukha Niya. Sa loob niyon ay may kaginhawahang mananatiling walang-hanggan, na walang matang nakakita, walang taingang nakarinig, at hindi sumagi sa puso ng isang tao. Ang mga ito ay kaginhawahang lubos na hindi nababahiran ng isang kakulangan at hindi nabulabog ang kadalisayan nito ng isang kalabuan. Pinangalanan ito ng gayon dahil sa pagkakapalan ng mga punung-kahoy nito at paglililim ng mga ito dahil sa pagpulupot ng mga sanga ng mga ito at dahil ang gantimpala roon ay nakatakip sa kanila sa ngayon.

Bahagi ng pinaniniwalaan ng mga Alagad ng Sunnah at Pagkakaisa ay na ang pananampalataya ay nadaragdagan at nababawasan at ang may pananampalataya ay nagkakalamangan dito alinsunod sa kaalaman nila at gawa nila sapagkat ang iba sa kanila ay higit na lubos sa pananampalataya kaysa sa iba pa. May nasaad nga na maraming patunay, mula sa mga talatang pang-Qur'ān at mga ḥadīth pampropeta at mula sa mga pahayag ng mga imām ng maayos na Salaf (unang tatlong salinlahi ng mga Muslim), na ang pananampalataya ay may mga antas at mga sangay na nadaragdagan at nababawasan. Nadaragdagan ito sa pamamagitan ng kalakasan ng paniniwala at dami nito at kagandahan ng mga gawa at mga salita at dami ng mga ito kabilang sa mga gawain ng mga puso at mga bahagi ng katawan at mga salita ng dila gaya ng paggawa ng mga pagtalima at lahat ng mga pampalapit-loob [kay Allāh]. Nababawasan naman ito sa pamamagitan ng kabaliktaran niyon gaya ng paggawa ng mga pagsuway at mga nakasasama. Kaya kapag tumuon ang tao sa pagtalima sa Panginoon niya at nangalaga siya rito, nadaragdagan ang pananampalataya niya; at kapag nalingat naman siya sa pag-alaala sa Kanya o nakagawa siya ng anuman kabilang sa mga pagsuway, nababawasan ang pananampalataya niya alinsunod doon. Ang pagkadagdag ng pananampalataya at ang pagkabawas nito ay mula sa maraming paraan, na sa kabuuan ay nakasalalay sa dalawang anyo: Ang pagkadagdag ng pananampalataya mula sa panig ng utos ng Panginoon sapagkat tunay na ang mga Muslim sa unang kalagayan ay mga inutusan ng [pagtataglay ng] isang sukat ng pananampalataya, pagkatapos matapos niyon nautusan sila ng iba pa roon; at ang pagkadagdag ng pananampalataya mula sa panig ng gawain ng tao sapagkat ang pananampalataya ng sinumang gumanap ng mga tungkulin ay hindi gaya ng pananampalataya ng sinumang lumabag sa ilan sa mga ito. Ang bawat teksto na nagpapahiwatig ng [posibilidad ng] pagkadagdag ng pananampalataya, tunay na ito ay naglalaman ng pahiwatig ng [posibilidad ng] pagkabawas nito at ang kabaliktaran nito dahil ang pagkadagdag at ang pagkabawas ay nagkakadikitan at dahil ang anumang napahihintulutan dito ang pagkadagdag ay napahihintulutan din dito ang pagkabawas.

Ang Sunnah ay ang kalakaran ng Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) na kinasaligan niya at ng mga Kasamahan niya (ang kaluguran ni Allāh ay sumakanila), na ligtas sa mga hinala at mga nasa. Ang salitang sunnah ay tumatalakay sa sunnah sa mga pagsamba at mga paniniwala, kahit pa man marami sa mga umakda hinggil sa sunnah ay tumutukoy sa pag-uusap hinggil sa mga paniniwala dahil ang mga ito ay saligan ng relihiyon at ang sumasalungat hinggil sa mga ito ay nasa isang sukdulang panganib. Dahil dito, ginamit nga ang salitang sunnah para sa pagpapahiwatig ng Pinaniniwalaan ng mga Alagad ng Sunnah at Pagkakaisa. Lumaganap na ang paggamit na ito sa mga dila ng mga pinuno at mga prominente kabilang sa Salaf (unang tatlong salinlahi ng mga Muslim) at Khalaf (mga salinlahi ng mga Muslim matapos ng Salaf) – malugod si Allāh sa kanila sa kalahatan. Sinasabi: "Si Polano ay kabilang sa mga Alagad ng Sunnah," na nangangahulugang: "kabilang sa mga alagad ng tumpak na tuwid na pinapupurihang kalakaran." Ang Sunnah ay ang kalakarang tinatahak kaya sumasaklaw iyon sa pagkapit sa kinasaligan ng Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at ng mga Napatnubayang Khalīfah niya kabilang sa mga paniniwala, mga gawain, at mga salita. Ito ay ang pangkalahatang buong sunnah, ang Relihiyong Islām na walang lumiliko palayo rito maliban sa isang mangmang na napapahamak na tagagawa ng bid`ah.

Ang Dalawang Pagsaksi ay ang pagsabi ng tao ng: (1) Ashhadu an lā ilāha ill-Allāh wa (2) Ashhadu anna Muḥammadar rasūlu –llāh (Sumasaksi ako na walang Diyos kundi si Allāh at sumasaksi ako na si Muḥammad ay Sugo ni Allāh). Hinggil sa Unang Pagsaksi, ang kahulugan nito ay: ang pagpapawagas ng pagsamba ukol kay Allāh lamang at ang pagkakaila nito sa anumang iba pa sa Kanya. Hindi nakikinabang ang tagapagsabi nito hanggang sa maisakatuparan sa kanya ang dalawang bagay: 1. Ang pagsabi ng Lā ilāha ill-Allāh (Walang Diyos kundi si Allāh) ayon sa paniniwala, kaalaman, katiyakan, pagpapatotoo, pag-ibig, pagpapakawagas, at pagpapaakay. 2. Ang kawalang-pananampalataya sa anumang sinasamba bukod pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) kaya ang sinumang nagsabi ng pagsaksi na ito at hindi tumangging sumampalataya sa anumang sinasamba bukod pa kay Allāh ay hindi magpapakinabang sa kanya ang pagsasabing ito. Hinggil naman sa Ikalawang Pagsaksi, ang pagsabi ng: Sumasaksi ako na si Muḥammad ay Sugo ni Allāh, ang kahulugan nito ay: ang pagtalima sa kanya sa ipinag-utos niya, ang pagpapatotoo sa ipinabatid niya, ang pag-iwas sa sinaway niya at sinawata niya, na hindi sumamba kay Allāh malibang ayon sa isinabatas niya, na malaman at maniwala na si siya ay Sugo ni Allāh sa mga tao sa kalahatan, at na siya ay isang taong hindi sinasamba at isang sugong hindi pinasisinungalingan, bagkus sinusunod at tinatalima. Ang sinumang tumalima sa kanya ay papasok sa Paraiso at ang sinumang sumuway sa kanya ay papasok sa Impiyerno.

Tunay na ang pinakamainam sa Kalipunang ito matapos ng Propeta natin (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay ang Unang Apat na Khalīfah na nag-utos ang Sugo (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ng pagsunod sa kanila at pagkapit sa patnubay nila. Sila ay sina Abū Bakr Aṣ-Ṣiddīq, Abū Ḥafṣ `Umar bin Al-Khaṭṭāb, Dhunnūrayn `Uthmān bin `Affān, at `Alīy bin Abī Ṭālib Abul-Ḥasan (malugod si Allāh sa kanila), na mga sumama sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) magmula sa simula ng Islām. Pagkatapos itinalaga sila sa khilāfah (pagkakhalīfah) at imāmah (pamumuno) mula ng matapos ng pagyao niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) alang-alang sa pagpapanatili ng Islām sa kaalaman, sa gawa, sa pag-aanyaya, sa mga kapakanan ng mga Muslim, at sa pangangalaga sa mga pumapatungkol sa kanila sa pangmundong buhay nila at pangkabilang-buhay nila. Nagtagal nga ang khilāfah nila ng Tatlumpung taon; dalawang taon at tatlong buwan ang yugto ng khilāfah ni Abū Bakr Aṣ-Ṣiddīq. Ang khilāfah ni `Umar bin Al-Khaṭṭāb ay sampung taon at kalahati. Ang khilāfah naman ni `Uthmān bin `Affān ay labindalawang taon. Ang khilāfah ni `Alīy bin Abī Ṭālib ay apat na taon at siyam na buwan. Ang pinaniniwalaan ng mga Alagad ng Sunnah ay na ang pagkakasunud-sunod nila sa pagkamainam ay alinsunod sa pagkakasunud-sunod nila sa khilāfah.

Ang Ebanghelyo ay ang aklat na pinababa ni Allāh (pagkataas-taas Siya) kay Jesus (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) bilang tagapaglubos sa Torah, bilang tagapag-alalay roon, bilang tagasang-ayon doon sa higit na marami sa mga usaping pambatas. Nagpapatnubay ito tungo sa landasing tuwid. Naglilinaw ito sa katotohanan mula sa kabulaanan. Nag-aanyaya ito sa pagsamba kay Allāh lamang nang walang iba pa sa Kanya. Ang Ebanghelyo ay hindi naglaman kundi ng kaunting patakaran. Ang karamihan sa mga patakaran na sinusunod dito ay ang nasa Torah. Matapos ng pag-angat kay Jesus (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) at ng saklaw ng pag-aakala ng mga Kristiyano at pagpapalagay nila na siya raw ay namatay, pumasok ang pagpilipit sa Ebanghelyo sapagkat may binago rito, pinalitan, idinagdag, at ibinawas. Ang makalangit na aklat na tagapagpawalang-bisa sa nauna rito ay ang Marangal na Qur'ān. Ang mga ebanghelyong isinasaalang-alang sa ganang mga Kristiyano ay apat: ang Ebanghelyo ni Juan, ang Ebanghelyo ni Marcos, ang Ebanghelyo ni Mateo, at ang Ebanghelyo ni Lucas. Hinggil naman sa mga nilalaman ng mga ebanghelyong ito, maaaring hatiin ang mga iyon sa limang paksa. Ang mga ito, sa madaling salita, ay gaya ng sumusunod: 1. Ang mga Kuwento. Umuukupa ang pinakamalaking parte sa mga ito at tumatalakay ang mga ito sa kuwento ni Kristo (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) simula ng pagkapanganak sa kanya, pagkatapos ng pangangaral niya, pagkatapos ng kamatayan niya raw sa krus at paglibing sa kanya, pagkatapos ng pagkabuhay niya raw mula sa libingan, pagkatapos ng pag-akyat niya sa langit alinsunod sa pag-aangkin nila. 2. Ang mga Paniniwala. Pumupokus ito, unang-una, hinggil sa pagkadiyos ni Kristo at sa pagkapropeta niya kay Allāh at pagtatakda sa mga pundasyon ng pinilipit na paniniwalang Kristiyano. Ang pinakahigit sa mga ebanghelyo sa katahasan sa pagtatakda niyon ay ang Ebanghelyo ni Juan. 3. Ang Batas. Naiintindihan mula sa mga ebanghelyo na ang mga ito ay kumilala sa Batas ni Moises (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) maliban sa nasaad buhat kay Kristo hinggil sa pagsususog niyon o pagpapawalang-bisa sa mga limitadong usapin, na ang mga ito ay ang diborsiyo, ang ganting-pinsala ng mga sugat, at ang pagbato ng babaing nangalunya. 4. Ang mga kaasalan. Naiintindihan mula sa mga ito ang pagpapakalabis-labis at ang pagpapasobra-sobra sa ideyalismo, pagpaparaya, pagpapaumanhin, at pagtumbas sa masagwa ng maganda. Hindi naman pumipigil ito sa pagkakaroon ng ilan sa mga teksto sa mga ebanghelyo na nananawagan ng pakikipaglaban gayon pa man ang bahagi ng ideyalismo at pagpaparaya ay ang pinakanananaig. 5. Ang Pag-aasawa at ang Pagbuo ng Mag-anak. Hindi pumansin ang mga ebanghelyo nang madalas sa usapin ng pag-aasawa subalit naiintidihan mula sa mga ito sa pangkalahatan na ang di-nakikipagtalik na walang-asawa ay higit na malapit kay Allāh kaysa sa may-asawa na nakikipagtalik. Ang mga ebanghelyong ito na nasa mga kamay ng mga Kristiyano ay hindi idinikta ni Jesus (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) at hindi bumaba sa kanya bilang kasi subalit ang mga ito ay isinulat matapos niya. Naglaman din ang mga ito ng mga salungatan at mga pagkakaiba-ibahan, ng pagmamaliit sa Panginoon (kaluwalhatian sa Kanya at pagkataas-taas Siya), ng pag-uugnay ng mga kapangitan sa mga propeta (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan), at ng mga bulaang paniniwalang sumasalungat sa kapahayagan at kaisipan dahilan sa pagpilipit nila. Ang mga aklat na ito ay walang tagasuportang dokumentong nakarugtong sa mga pinag-uugnayan ng mga ito. Sila ay mga nagkakaiba-iba hinggil sa kasaysayan ng pagsulat sa mga ito ayon sa maraming opinyon. Kabilang sa nagsagawa ng pagpilipit sa Ebanghelyo at pagpapalit nito ay ang gawa ni Pablo (ang Hudyong si Saul). Ang Ebanghelyo, matapos ng pagpilipit, ay naging isang paghahalo ng mga pilipit na paniniwala na hindi nakilala ni Kristo (sumakanya ang pagbati ng kapayapaan) ni ng mga disipulo niya. Bagkus Ito ay naging nakabatay sa tatlong pundasyon: ang Trinidad, ang [Pagpapako sa] Krus, at ang Pagtubos at ang Paghuhukom ni Kristo sa mga Tao. Isinagawa ang awtorisasyon ng apat na ebanghelyong ito sa ganang mga Kristiyano sa bisa ng pasya ng konseho Nicea noong taong 325.

Ang panggagaway ay mga agimat, mga orasyon, at mga buhol, na nagbibigay-epekto sa mga katawan at mga kaluluwa kaya nakapagpapasakit ito, nakapapatay ito, at nakapagpapahiwalay ito sa lalaki at maybahay niyon ayon sa pahintulot ni Allāh. Ito ay ipinagbabawal, kabilang sa malalaki sa mga pagkakasala, at umaabot sa kawalang-pananampalataya. Ang panggagaway ay may mga uri. Kabilang sa mga ito ang pagpaparimarim at ang pagbibighani at kabilang sa mga ito ang pagpapaguniguni, ang panlilinlang, at ang iba pa sa mga ito. Ang reyalidad ng panggagaway ay na ito ay isang paggamit sa mga demonyo at isang pagpapatulong sa mga iyon sa pagbibigay-epekto. Hindi maaari para sa manggagaway na umabot sa pagpapatupad ng panggagaway niya hanggang siya ay maging isang nagpapakalapit-loob sa mga demonyo sa pamamagitan ng [pag-aalay ng ]anuman sa mga uri ng pagsamba. Ang panggagaway ay may bahaging pagpapaguniguni at may bahaging reyalidad. Ang sinumang nag-angkin na ito ay pagpapaguniguni lamang at walang reyalidad dito ay nagkamali nga. Ang panggagaway ay hindi tagapagbigay-epekto mismo bilang pakinabang at bilang pinsala; nagbibigay-epekto lamang ito ayon sa pansansinukob na pang-itinakdang pahintulot ni Allāh (pagkataas-taas Siya) dahil si Allāh (kaluwalhatian sa Kanya at pagkataas-taas Siya) ay Tagalikha ng bawat bagay.

Ang awliyā' ay pangmaramihan ng walīy (katangkilik). Ang walīy sa Batas [ng Islām] ay ang sinumang may natipon sa kanya na dalawang paglalarawan: ang īmān (pananampalataya) at ang taqwā (pangingilag magkasala) na naglalaman ng pagpapakalapit-loob kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) sa pamamagitan [ng pagsasagawa] ng mga farīḍah (tungkulin) at mga nāfilah (dagdag na gawain) kalakip ng pagiging maalam niya sa utos ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at gumagawa ayon sa nalalaman niya. Kaya ang sinumang dumalisay ang paniniwala niya at tumumpak ang gawain niya, siya ay isang walīy ni Allāh (pagkataas-taas Siya). Alinsunod sa pananampalataya ng tao at pangingilag magkasala niya ay nangyayari ang pagkawalīy niya para kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Ang walīy ay ang sinumang tinangkilik ni Allāh ang nauukol sa kanya at itinangi siya sa pangangalaga sa kanya para sa kaayusan niya dahil si Allāh ay tumatangkilik sa mga taong maayos at umiibig sa mga mananampalataya at nagtatanggol sa kanila. Ang awliyā ni Allāh ay dalawang bahagi: 1. Mga naunang inilapit-loob; at 2. Mga nagpakakatamtamang kasamahan sa kanan. Ang mga naunang inilapit-loob ay ang mga nagpakalapit-loob sa Kanya (pagkataas-taas Siya) sa pamamagitan ng mga nāfilah matapos ng mga farīḍah. Kaya gumagawa sila ng mga kinakailangan at mga itinuturing na kaibig-ibig at nag-iwan sila ng mga ipinagbabawal at mga kinasusuklaman. Hinggil naman sa mga kasamahan sa kanan, sila ay ang mga nagpapakabuti na nagpakalapit-loob sa Kanya (pagkataas-taas Siya) sa pamamagitan ng mga farīḍah. Gumagawa sila ng isinatungkulin ni Allāh sa kanila at nag-iiwan sila ng ipinagbawal ni Allāh sa kanila. Hindi sila nag-aatang sa mga sarili nila ng mga mandūb ni ng pagpigil ng kalabisan ng mga pinapayagan. Ang pagkawalīy ay nagkakaibahan alinsunod sa pananampalataya ng tao at pangingilag magkasala niya. Ang bawat mananampalataya ay may bahagi mula sa pagkawalīy kay Allāh, pag-ibig Niya, at pagkalapit sa Kanya subalit ang bahaging ito ay nagkakaibahan alinsunod sa mga gawang maayos na pangkatawan at pampuso na nagpapakalapit-loob sa pamamagitan ng mga ito kay Allāh. Alinsunod dito, tunay na ang tagalabag sa katarungan sa sarili niya, ang mananampalatayang tagasuway, ay mayroong pagkawalīy ayon sa sukat ng pananampalataya niya at mga maayos na gawa niya. Ang awliyā’ ni Allāh ay hindi mga naisanggalang [sa kasalanan] at hindi nakaaalam sa nakalingid. Wala silang kakayahan sa pagsasagawa ng paglikha at pagtutustos. Hindi sila nag-aanyaya sa mga tao sa pagdakila sa kanila o pagbaling ng anuman mula sa mga yaman at mga bigay para sa kanila. Ang sinumang gumawa niyan ay hindi isang walīy ni Allāh, bagkus isang palasinungaling na manlilinlang kabilang sa awliyā’ ng demonyo. Ito ay kabilang sa mga pagkaintinding tiwali at mga kamaliang laganap sa paksa ng pagkawalīy. Kabilang din ay ang mga sumusunod: 1. Ang pagpapakalabis-labis kaugnay sa awliyā’ ni Allāh kabilang sa mga propeta at mga taong maayos, gaya ng paglalagay ng anuman kabilang sa mga kakanyahan ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga propeta, gaya ng pagpapakalabis-labis kaugnay sa mga taong maayos, pagpapatayo ng estruktura sa ibabaw ng mga libingan nila, pag-aangkin ng pagkasanggalang sa kasalanan para sa kanila, at tulad niyon. 2. Ang paniniwala ng marami sa mga tao na ang tao ay hindi nagiging walīy hanggang sa makapagdulot siya ng isang bagay na labas sa karaniwan. 3. Ang pagkatamo ng pagkawalīy sa paggawa ng mga ipinagbabawal at pag-iwan sa mga kinakailangan at ang paniniwala na ang awliyā’ ay umabot sa isang antas na nag-aalis sa kanila dahil dito ng mga nakatalagang tungkulin. Ito ay bahagi ng kaligawan sapagkat ang pagkawalīy ay hindi nagpapahintulot sa nagtataglay nito ng paggawa ng mga ipinagbabawal at pag-iwan ng mga kinakailangan. 4. Ang paniniwala ng ilan na ang pagkawalīy ay nalilimitahan sa ilang itinakdang tao. Ang tumpak ay na ang pagkawalīy ay isang antas panrelihiyon na naisasakatuparan sa bawat lingkod na mananampalatayang mapangilag magkasala at hindi natatangi sa ilang tao ni ilang lugar ni ilang panahon. 5. Ang pagtataguri ng ilan ng pananalitang "mga kasamahan ni Allāh” o “mga tao ni Allāh” sa awliyā’ ay walang patunay sa katumpakan ng pagpapangalang ito. Naniniwala ang Sufismo sa mga sarisaring paniniwala kaugnay sa awliyā’. Mayroon sa kanila na nagmamagaling sa walīy higit sa propeta. Mayroon sa kanila na gumagawa sa pagkawalīy bilang kapantay para kay Allāh sa lahat ng mga katangian Niya sapagkat ang walīy raw ay lumilikha, nagtutustos, nagbibigay-buhay, nagbibigay-kamatayan, at nagpapainog sa Sansinukob. Mayroon silang mga paghahati para sa pagkawalīy sapagkat nariyan daw ang ghawth (saklolo), ang mga quṭb (poste), ang mga badal (palit), at ang mga najīb (maharlika) yayamang nagtitipon daw sila sa isang konseho nila sa yungib ng Ḥirā’ sa bawat gabi habang tumitingin sa mga itinakda. Mayroon naman sa kanila na hindi naniniwala roon subalit sila ay gumagawa sa mga ito bilang mga tagapagpagitna sa pagitan nila at ng Panginoon nila, maging sa buhay nila o matapos ng kamatayan nila. Ang mga Alagad ng Sunnah ay hindi naniniwala sa pagkakasanggalang sa kasalanan ng isang tao maliban sa mga propeta (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan) samantalang ang Sufismo naman ay gumagawa sa pagkakasanggalang sa kasalanan bilang kundisyon para maging walīy. Mayroon naman sa kanila na nagkakaila sa pagkawalīy nang lubusan sa sinumang nasadlak sa pagkatisod at pagkakamali.

Ang Maliit na Shirk ay bawat pagkakasala na pinangalanan ng Tagapagbatas bilang shirk at hindi umabot sa antas ng pagsamba sa iba pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) kasama kay Allāh, kabilang sa mga pagnanais, mga salita, at mga gawa; o bawat aktibidad na pansalita o panggawain na nagtaguri rito ang Batas [ng Islām] ng paglalarawan ng shirk subalit ito ay hindi nagpapalabas sa relihiyon, gaya ng panunumpa sa iba pa kay Allāh, kaunting pagpapakitang-tao, at tulad niyon. Ang Maliit na Shirk ay nasa dalawang uri: 1. Ang Nakalitaw na Shirk. Ito ay ang nagaganap sa mga salita at mga gawa. Ang shirk sa mga salita at mga pananalita ay gaya ng panunumpa sa iba pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at gaya ng pagsabi ng: "Ang niloob ni Allāh AT niloob mo." Maaaring umabot ito sa Malaking Shirk alinsunod sa layunin ng tagapagsabi nito at pakay niya sapagkat kung nagpakay siya ng pagdakila sa iba pa kay Allāh gaya ng pagdakila kay Allāh (pagkataas-taas Siya) ay nagtambal nga siya ayon sa malaking shirk. Ang shirk naman sa mga gawa ay gaya ng pagsusuot ng singsing o sinulid para sa pagpawi ng kamalasan o pagtutulak nito at gaya ng pagsasabit ng mga anting-anting dala ng pangamba sa usog (`ayn). Kung naniwala naman siya na ito ay nagtutulak ng kamalasan sa pamamagitan nito mismo, ito ay malaking shirk. 2. Ang Nakakubling Shirk. Ito ay ang shirk sa mga layunin, mga pakay, at mga pagnanais, gaya ng pagpapakitang-tao at pagtatamo ng reputasyon, gaya ng sinumang gumagawa ng isang gawaing nagpapakalapit-loob siya sa pamamagitan nito kay Allāh saka nagpapaganda siya ng ginagawa niya na pagdarasal o pagbigkas [ng Qur'ān] para mapuri at maibunyi siya.

Ang pagkakasamahan ng Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay isang kapita-pitagang lagay. Humirang nga si Allāh (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan) para roon ng pinakamabuti sa mga nilikha matapos ng mga propeta sapagkat nagpakamapagbigay Siya sa mga mata nila dahil sa pagkakita nila sa Propeta Niya at nagparangal Siya sa mga pandinig nila sa pagkarinig ng tinig nito. Napaloloob sa tinatawag na Kasamahan ang bawat nakipagtagpo sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) kahit pa man hindi nakakita dahil sa isang sagabal gaya ng bulag, maging matagal man ang pakikisalamuha nito sa kanya o maikli, at maging nagsalaysay man ito buhat sa kanya o hindi nagsalaysay. Umakda nga ang mga maalam ng mga aklat sa pagbanggit ng mga pangalan ng mga Kasamahan, ng talambuhay nila, at ng mga ipinagpalagay ng ilan sa mga maaalam bilang mga Kasamahan gayong hindi natumpak ang pagkakasamahan nila. Kabilang sa mga aklat na ito ay ang aklat na Al-Iṣābah Fī Tamyīz Aṣ-Ṣaḥābah (Ang Pagpapatama sa Pagbubuko ng mga Kasamahan) ni Al-Ḥāfiđ Ibnu Ḥijr.

Ang ṣirāṭ (landasin) ay ang tulay na nakalatag at isang tawirang nakatukod sa ibabaw ng Impiyerno. Daraan ang mga tao roon ayon sa sukat ng mga gawa nila at abot ng bilis nila sa pagtanggap ng Batas [ng Islām] sa Mundo. Kaya mayroon sa kanila na daraan gaya ng kisap ng mata. Mayroon sa kanila na daraan gaya ng kidlat. Mayroon sa kanila na daraan gaya ng hangin. Mayroon sa kanila na daraan gaya ng matuling kabayo. Mayroon sa kanila na daraan gaya ng nakasakay sa kamelyo. Mayroon sa kanila na tatakbo sa isang pagtakbo. Mayroon sa kanila na lalakad sa isang paglakad. Mayroon sa kanila na gagapang sa isang paggapang. Mayroon sa kanila na hahablutin saka ibabato sa Impiyerno. Bawat isa ay alinsunod sa gawa niya. Nasaad nga ang paglalarawan nito sa ilan sa mga ulat na ito ay higit na manipis kaysa sa buhok, higit na matalas kaysa sa tabak, at higit na mainit kaysa sa baga. Mayroon sa mga may kaalaman na nagsabi: "Bagkus tunay na ito ay isang landasing maluwang, na mayroong pagtitisuran at pagdudulasan at sa ibabaw nito ay mga tinik gaya ng [halamang] neurada. Subalit walang nakaaalam sa laki nito kundi si Allāh (kaluwalhatian sa Kanya at pagkataas-taas Siya)." Naging ano man ito, ito ay pangangambahan ng sukdulan sa pangamba.

Kabilang sa mga usapin ng pananampalataya sa Huling Araw ang pananampalataya sa [pagkakaroon ng] Lawa (Ḥawḍ). Ito ay ang pagpapatotoong tiyakan na walang pagdududa hinggil dito sa kairalan ng Dakilang Lawa na nagparangal si Allāh sa pamamagitan nito sa Propeta nating si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) sa mga larangan ng Araw ng Pagbangon upang uminom mula roon ang mga sumampalataya sa kanya at sumunod sa Batas niya dahil ang mga tao sa pook na ito ay nasa sukdulan ng pangyayarihan ng pangangailangan sa tubig. Ang lawang ito ay manggagaling mula sa isang ilog sa Paraiso na tinatawag na Kawthar, na may magbubuhos mula roon na dalawang alulod dito. Ito ay mangyayari bago ng pagtawid sa ṣirāṭ ayon sa tumpak sa dalawang pahayag ng mga may kaalaman. Kabilang sa mga katangian ng Lawa ay na ang tubig nito ay higit na matindi sa kaputian kaysa sa gatas, higit na matamis kaysa sa pulut-pukyutan, at higit na kaaya-aya sa bango kaysa sa musk; at na ang mga sisidlan nito at ang mga baso nito ay gaya ng bilang ng mga bituin ng langit. Ang haba nito ay isang paglalakbay ng isang buwan at ang luwang nito ay isang paglalakbay ng isang buwan. Ang sinumang iinom mula rito ng isang inuman ay hindi mauuhaw matapos nito magpakailanman. Itataboy naman palayo rito ang bawat sinumang tumalikod sa Relihiyon ni Allāh o nagpalit at nagpabago rito ng hindi kinalulugdan ni Allāh, o nagkaila sa kairalan nito gaya ng Khawārij, Rawāfiḍ, Mu`tazilah, at iba pa sa kanila kabilang sa mga alagad ng pagkalisya, mga pithaya, mga bid`ah. Ang tumpak mula sa dalawang pahayag ng mga may kaalaman ay na ang bawat propeta ay may lawa ngunit ang Lawa ng Propeta nating si Muḥammad ay ang lawang pinakamalaki, pinakamaraming tagainom, at pinakadakila. Nasaad sa ḥadīth na marfū` ayon kay Samrah [na ang Propeta ay nagsabi]: “Tunay na sa bawat propeta ay may lawa. Tunay na sila ay magpapasikatan kung alin sa kanila ang pinakamarami sa tagainom. Tunay na ako ay naghahangad na maging pinakamarami sa kanila sa tagainom.” Ang ḥadith ay isinalaysay nina Imām At-Tirdmidhīy sa Sunan niya (2443), Imām Aṭ-Ṭabrānīy sa Al-Kabīr (7/256), Imām Al-Bukhārīy sa At-Tārīkh (1/44), at Imām Ibnu `Āṣim sa As-Sunnah (734). Lahat sila ay mula sa daan ng maganda (ḥasan) ayon kay Samurah. Ang ḥadīth sa kabuuan ng mga daan nito ay maganda o tumpak gaya na nasaad sa As-Silsilah Aṣ-Ṣaḥīḥah (1589).

Ang pagkaligaw ay ang kawalan ng katatagan sa daang tuwid, maging ito man ay sa mga sinasabi o mga ginagawa o mga paniniwala. Nahahati ang pagkaligaw sa dalawang bahagi: 1. Pagkaligaw sa kaalaman at mga pinaniniwalaan gaya ng pagkaligaw ng mga tagatangging sumampalataya, mga tagasamba ng mga anito, at mga tagapagkaila ng mga katangian ni Allāh (pagkataas-taas Siya). 2. Pagkaligaw sa gawain at mga patakaran gaya ng pagkaligaw ng mga kampon ng pagsuway. Kabilang sa mga kadahilanan ng pagkaligaw: ang pag-iwan sa Qur'ān at Sunnah, ang pagpapauna sa isip, ang paggawa ng bid`ah, ang pagsunod sa pithaya, kamangmangan, panatisismo, at iba pa.

Ang pagtalima ay ang pundasyon ng relihiyong [Islām] at ang haligi ng pagsamba. Ito ay ang paggawa ng tao ng ipinag-utos sa kanya at ang pag-iwan niya ng sinaway sa kanya sa paglalayon ng pagsunod, maging ito man ay ang ipinag-uutos o ang sinasaway sa salita o sa gawa o sa paniniwala. Nahahati ito sa dalawang bahagi: A. Pagtalima sa Tagalikha. Ito ay ang pagsasagawa sa ipinag-utos ni Allāh at ng Sugo Niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at ang pag-iwan sa sinaway nilang dalawa. B. Pagtalima sa nilikha. Nahahati ito sa dalawang bahagi: 1. Pagtalimang pinapupurihan, gaya ng pagtalima sa pamunuan at mga magulang sa hindi isang pagsuway [kay Allāh]. 2. Pagtalimang pinupulaan. Ito ay ang pagtalima sa nilikha sa isang pagsuway [kay Allāh]. Ang pagtalimang ito ay may shirk gaya ng pagtalima sa nilikha sa pagpapahintulot ng bawal at pagbabawal ng pinahihintulutan o pagsamba sa mga anito, at may kasuwailan gaya ng pagtalima sa nilikha sa pag-inom ng alak at tulad nito.

Ang pagsamba ay ang kalubusan ng pagpapasailalim at pagpapakaaba. Ang pagsamba kay Allāh (pagkataas-taas Siya) na sumasaklaw sa Tawḥīd sa Kanya ay ang tunguhin ng paglikha sa nilikha. Dahil doon, ang pagbaling ng anuman mula sa mga pagsamba sa iba pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) ay isang shirk. Ang pagsamba ay may dalang pagtataguri: A. Ang Pagsambang Pangkalahatang Pansansinukob. Ito ay ang pagsamba ng paglupig at paghahari. Sumasaklaw ito sa mga naninirahan sa mga langit at lupa sa kalahatan nila: sa mananampalataya sa kanila at sa tagatangging sumampalataya sa kanila, sapagkat ang lahat ay mga alipin ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa kahulugan na sila ay mga tagapagpasailalim sa pansansinukob na utos Niya. Kaya kapag niloob Niya ay magbibigay-buhay Siya sa kanila at kapag niloob Niya ay magbibigay-kamatayan Siya sa kanila. Kapag niloob Niya ay magsasagawa Siya sa kanila ng anumang niloloob Niya dahil sa karunungan. Walang paglabas para sa kanila sa sandaling iyon. Ito ay isang pagsambang walang gantimpala rito at hindi pinapupurihan ang nagsasagawa nito. B. Ang Pagsambang Natatanging Pambatas. Ito ay ang pagsamba ng pagtalima, pagpapasailalim, at kusang pag-ibig. Ito ang pinapupurihan dahil dito ang tao. Ito ay natatangi para sa sinumang itinuon ni Allāh (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga kundisyun ng pagkatanggap nito: ang pananampalataya, ang pagpapakawagas, at ang pakikipagsunuran. Ang natatanging pagsamba ay sumasaklaw sa lahat ng mga uri ng pagtalima. Ito ay apat na antas: 1. Ang pagsasabi ng puso: ang paniniwala sa ipinabatid ni Allāh (kaluwalhatian sa Kanya); 2. Ang pagsasabi ng dila: ang pagpapabatid niyon, ang pagbanggit niyon, at ang pag-aanyaya tungo roon; 3. Ang paggawa ng puso gaya ng pag-ibig ng pag-ibig kay Allāh at pananalig sa Kanya; at 4. Ang paggawa ng mga bahagi ng katawan gaya ng pagdarasal at tulad nito. Ang pagsamba ay may tatlong haligi: ang pag-ibig, ang pangamba, at ang pag-asa.

Ang pagpapakalabis-labis ay kabilang sa mga mapanganib na suliranin sa lipunan. Ito ay ang paglampas sa hangganang isinabatas at ang pagpapakatindi sa relihiyon. Nahahati ito sa dalawang bahagi: 1. Pagpapakalabis-labis sa pampaniniwala gaya ng pagpapakalabis-labis sa pagpaparatang ng kawalang-pananampalataya, na kabilang dito ang pagpapakalabis-labis ng mga Khawārij na nagparatang ng kawalang-pananampalataya sa mga tagasalungat nila kabilang sa mga Muslim dala ng pagpapakalabis-labis nila kaugnay sa pag-intindi ng mga talata ng banta [sa Qur'ān] at mga ḥadīth nito, at gaya ng pagpapakalabis-labis kaugnay sa mga maayos na tao at mga propeta dahil sa pagpapasaklolo sa kanila, pagdalangin sa kanila, pagdakila sa kanila, pag-angat sa kalagayan nila, at sobrang pagpupuri sa kanila sa pamamagitan ng nagpapalabas sa mga hangganan ng Batas [ng Islām]. 2. Pagpapakalabis-labis panggawain, na pagdaragdag sa mga pagsamba at pagpapakatindi sa relihiyon at pagsamba gaya ng pagpapakalabis-labis ng ilan sa mga nagpapakamananamba sa mga pagsamba nila at debosyon nila palayo sa praktikal na buhay dala ng pagkakaapekto sa monastisismo na pinauso ng mga Kristiyano, gaya ng sinumang nag-aayuno at hindi tumitigil-ayuno at hindi nag-aasawa. Nahahati rin ang pagpapakalabis-labis sa isang pagpapakalabis-labis na nagpapalabas mula sa relihiyong Islām gaya ng pagpapakalabis-labis [na nauuwi] sa pagsamba sa mga anito at mga maayos na tao o pag-aangkin ng kaalaman sa nakalingid (ghayb) sa nilikha, at sa isang pagpapakalabis-labis na hindi nagpapalabas sa relihiyong Islām gaya ng pagpapakalabis-labis sa ilan sa mga kinakailangan sa ṣalāh at ḥajj. Kabilang sa mga kadahilanan ng pagpapakalabis-labis ang kamangmangan sa relihiyon, ang pag-ayaw sa mga maalam (`ulamā'), ang panatisismo, ang bid`ah, at ang iba pa rito. Ang pagpapakalabis-labis ay nangyayari sa mga usapin ng relihiyon sa kabuuan nito na pampaniniwala at panggawain.

Nagnaturalesa si Allāh ng nilikha sa Islām at Tawḥīd sapagkat ang bawat isa sa mga tao ay may naturalesang humihiling ng pagtanggap sa Relihiyong Islām, pagkakilala rito, at pag-ibig dito. Ang mismong naturalesa ay nagpapaobliga ng pagkilala sa Tagalikha, pag-ibig sa Kanya, at pagpapakawagas ng relihiyon ukol sa Kanya. Ang mga tagapag-obliga ng naturalesa at ang hinihiling nito ay nangyayari ng unti-unti alinsunod sa kalubusan ng naturalesa kapag naligtas ito sa tagakontra. Kapag naman hindi naligtas ang naturalesa, tunay na ito ay mag-iiba dahil sa nakaaapekto rito mula sa mga demonyo, mga pithaya, at mga pagkaligaw. Ang naturalesa ay pinalulubos ng Sharī`ah na pinababa mula sa ganang kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Iyon ay dahil ang naturalesa ay nakaaalam sa usapin at ang Sharī`ah ay nagdedetalye nito at naglilinaw nito kaya hindi nagsasarili ang naturalesa sa pag-alam sa mga detalye ng Sharī`ah . Dahil dito nagsugo si Allāh ng mga sugo (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan) para sa paglulubos ng naturalesa.

Ang paglikas ay ang pag-iwan ng bayang sinilangan, na ang tao roon ay nasa gitna ng mga tagatangging sumampalataya, at ang paglipat sa tahanan ng Islām. Ang bayan ng shirk ay ang pinagdarausan ng mga gawain ng kawalang-pananampalataya at hindi pinagdarausan ng mga gawain ng Islām sa isang paraang pangkalahatan. Hinggil sa bayan ng Islām, ito ay ang bayan na pinaglilitawan ng mga gawain ng Islām at ng mga patakaran nito sa isang paraang pangkalahatan. Ang paglikas ay isang gawaing kapita-pitagan. Ang pumapatungkol dito ay dakila at ang nauukol dito ay malaki. Ito ay kabilang sa pinakaprominente sa mga usapin ng pagtangkilik at pagwawalang-kaugnayan dahil sa dulot nito na pag-iingat sa relihiyon at pakikipaghiwalayan sa mga tagapagtambal. Ito ay may maraming bahagi, na ang ilan sa mga ito ay ang sumusunod: A. Ang Unang Paglikas, na papunta sa Ethiopia nang nanakit ang mga tagatangging sumampalataya sa mga Kasamahan [ng Propeta] (ang kaluguran ni Allāh ay sumakanila); B. Ang Ikalawang Paglikas, na mula sa Makkah papunta sa Madīnah; C. Ang Ikatlong Paglikas, ang paglikas ng mga lipi papunta sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) upang matuto ng mga batas, pagkatapos babalik sa mga pinamamayanan at magtuturo sa mga kababayan nila; D. Ang Ikaapat na Paglikas, ang paglikas ng sinumang yumakap sa Islām kabilang sa mga naninirahan sa Makkah upang pumunta sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), pagkatapos babalik sa Makkah; E. Ang Ikalimang Paglikas, ang paglikas ng mga Muslim matapos ng panahon ng Propeta mula sa bayan ng shirk papunta sa bayan ng Islām at ang tulad niyon; F. Ang Ikaanim na Paglikas, ang pag-iwan sa sinaway ni Allāh. Nahahati naman ito, sa ibang pagsasaalang-alang, sa dalawang bahagi: 1. Paglikas sa pamamagitan ng katawan mula sa isang bayan papunta sa isa pang bayan, gaya ng paglisan mula sa lupain ng kawalang-pananampalataya papunta sa lupain ng Islām, ng paglisan mula sa lupain ng bid`ah papunta sa lupain ng sunnah, ng paglisan mula sa isang lupain na nanaig doon ang ipinagbabawal papunta sa iba pa roon, at iba pa roon na mga uri [ng nililikasan]. 2. Paglisan sa pamamagitan ng puso papunta kay Allāh at sa Sugo Niya; kaya lilikas sa pamamagitan ng puso mula sa pag-ibig sa iba pa kay Allāh papunta sa pag-ibig sa Kanya; mula sa pagpapakaalipin sa iba pa sa Kanya papunta sa pagpapakaalipin sa Kanya; mula sa pangamba sa iba pa sa Kanya, pag-asa roon, at pananalig doon papunta sa pangamba kay Allāh, pag-asa sa Kanya, at pananalig sa Kanya; at ganoon.

Tunay na ang pagpapauso [ng bid`ah] sa relihiyon, maging ito man ay sa mga paniniwala o mga pagsamba, ay kabilang sa pinakamapanganib sa mga bagay-bagay. Tunay na ang pamamaraan ng pagpapauso [ng bid`ah] ay nangangahulugan na mayroong isang daan na nagpaparating sa pagkalugod ni Allāh (pagkataas-taas Siya), na hindi ang daan na tinahak ng Sugo (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at ng mga Kasamahan niya (ang kaluguran ni Allāh ay sumakanila). Ang pinakamahalaga sa mga tagapagtangi ng pagpapauso [ng bid`ah] ay: 1. Na ito ay isang pagpapaumpisa at isang pag-imbento sa relihiyon kaya labas mula rito ang inimbento sa mga nauukol sa buhay sa Mundo gaya ng lahat ng mga industriya; 2. Na ang pagpapauso [ng bid`ah] ay hindi namumutawi mula sa isang teksto [ng Qur'ān o Sunnah] o isang panuntunan o isang saligang pambatas na nagpapatunay rito; 3. Na ang pagpapauso [ng bid`ah] sa relihiyon ay maaaring maging sa pamamagitan ng pagpapakulang kung paanong maging sa pamamagitan ng pagdaragdag sa isang kundisyon na ang tagapagtulak sa pagpapakulang o pagdaragdag ay ang pagpapakalapit-loob kay Allāh. Hinggil naman sa sinumang nag-iwan ng isang pagsamba dala ng katamaran at tulad nito, hindi tinatawag ang gawain niya bilang pagpapauso [ng bid`ah]. Nahahati ang pagpapauso [ng bid`ah] sa dalawang bahagi: 1. Pagpapauso [ng bid`ah] sa mga pinaniniwalaan, gaya ng mga opinyon ng Jahmīyah, Mu`tazilah, Rawāfiḍ, at iba pa sa kanila kabilang sa mga pangkating ligaw; 2. Pagpapauso [ng bid`ah] sa mga pagsamba, gaya ng pagpapakamananamba kay Allāh sa pamamagitan ng isang pagsambang hindi Niya isinabatas. Ang mga ito ay mga uri: 1. Ang anumang naging kaugnay sa saligan ng pagsamba at tinatawag na isang bid`ah na tunay, gaya ng pagpapaumpisa ng isang pagsamba na walang saligan sa relihiyon, gaya ng mga pagdiriwang ng mga kaarawan [ng mga propeta]; 2. Ang anumang naging isang dagdag sa saligan at tinatawag na isang bid`ah na pandagdag. Ito ay may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagdaragdag sa pagsambang isinabatas, gaya ng kung sakaling nagdagdag ng ikalimang rak`ah sa ṣalāh sa đuhr; may anumang nagiging kaugnay sa paraan ng pagsasagawa ng pagsamba, gaya ng pagsasagawa nito sa paraang hindi isinabatas, gaya ng pagsasagawa ng mga dhikr na isinabatas sa mga tinig na sabay-sabay na paawit; may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagtatalaga ng isang panahon para sa pagsambang isinabatas, na hindi nagtalaga ang Batas [ng Islām], gaya ng pagtatalaga ng araw at gabi ng kalagitnaan ng Sha`bān sa isang pag-aayuno at isang tahajjud sapagkat tunay na ang saligan ng pag-aayuno at tahajjud ay isinabatas subalit ang pagtatalaga nito sa isang panahon ay nangangailangan ng isang tumpak na patunay; at may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagtatalaga ng isang lugar para sa pagsambang isinabatas, gaya ng pagtatalaga sa isang puntod sa isang panalangin o isang pagsambang hindi isinabatas ni Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang pagluluwalhati ay kabilang sa mga tagasaksi ng pananampalataya kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at isang saligan mula sa saligan ng Tawḥīd sa Kanya, kung paanong ito ay kabilang sa mga katunayan ng kagandahan ng Pinaniniwalaang Pang-Islām. Ang kahulugan nito ay ang pagdakila kay Allāh, ang pagbabanal sa Kanya, ang pagwawalang-kinalaman sa Kanya sa bawat kapintasang iniugnay sa Kanya ng mga tagapagtambal at mga ateista, gaya ng katambal, anak, asawa, at iba pa rito. Ito ay ang pagpapalayo ng mga puso at mga ideya sa pagpapalagay kay Allāh ng isang kakulangan o pag-uugnay sa Kanya ng kasamaan. Iyon ay nananawagan ng pagpapatibay ng mga katangian ng kalubusan sa Kanya (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga pangalan ni Allāh ang As-Sabbūḥ o As-Subbūḥ (Ang Kaluwa-luwalhati) at ang kahulugan nito ay ang pinawawalang-kinalaman at pinababanal ng bawat sinumang nasa mga langit at lupa palayo sa mga kapintasan at mga kakulangan. Ang pagluluwalhati ay sa pamamagitan ng dila sa pamamagitan ng pagsasabi ng subḥāna -llāh (kaluwalhatian kay Allāh) at tulad nito. Iyon ay sa pamamagitan din ng mga bahagi ng katawan. Iyon ay sa pamamagitan ng pagsamba kay Allāh lamang at pag-iwan sa anumang iba sa Kanya. Iyon ay sa pamamagitan din ng puso sa pamamagitan ng pagwawalang-kinalaman kay Allāh, pagkakaila ng bawat kakulangan palayo sa Kanya, at paniniwala sa kalubusan para sa Kanya sa mga pangalan Niya, mga katangian Niya, at sarili Niya. Ang pagluluwalhati ay limang uri. Ang mga ito ay ang sumusunod: 1. Ang pagluluwalhati ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa binanal na sarili Niya; 2. Ang pagluluwalhati ng mga anghel kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 3. Ang pagluluwalhati ng mga maayos na tao na mga propeta at mga tagasunod nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 4. Ang pagluluwalhati ng mga nilalang sa kabuuan nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 5. Ang pagluluwalhati ng mga maninirahan sa Paraiso kay Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang pagsunod sa pithaya ay kabilang sa saligan ng kasamaan at pagkaligaw. Ito ay ang hilig ng sarili sa anumang sumasalungat sa Batas. Ito ay dalawang bahagi: 1. Ang pagsunod sa pithaya sa mga paghihinala, na pinakamapanganib sa mga uri ng pithaya. Ang pagsunod sa pithayang ito ay nagpaparating sa nagtataglay nito sa pagbagsak sa bid`ah o kawalang-pananampalataya. Tinatawag ang mga kampon ng bid`ah bilang mga kampon ng mga pithaya dahil sila ay sumunod sa mga pithaya nila at umayaw sa Qur'ān at Sunnah. 2. Ang pagsunod sa pithaya sa mga pagnanasa, gaya ng paglampas ng pinapayagan papunta sa bawal, tulad ng pakikinabang sa patubo at ng pangangalunya. Ito ay maaaring magpabagsak sa nagtataglay nito sa kasuwailan. Ang pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga paghihinala ay higit na mabigat kaysa sa pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga pagnanasa. Ang Sharī`ah ay dumating lamang para magpalabas sa tao mula sa pagsunod ng pithaya tungo sa pagsunod ng Batas.

Ang Islām ay ang relihiyong totoo na hindi tumatanggap si Allāh (pagkataas-taas Siya) sa isa man ng isang relihiyong iba rito. Ito ay ang pantanging kahulugan. Nahahati ang Islām sa panlahat na kahulugan nito sa dalawang bahagi: A. Ang pagpapaakay at ang pagsuko sa pansansinukob at pang-itinakdang utos ni Allāh nang kusang-loob at labag sa loob. Ito ay walang [idinudulot na] mapagpipilian para sa isa man at walang gantimpala rito. B. Ang pagpapaakay at ang pagsuko sa Batas ni Allāh. Ito ay ang Islām na napupuri ang tao [sa pagsunod] dito at nagagantimpalaan. Ang bahaging ito ay nahahati sa panlahat at pantangi: 1. Ang Panlahat. Ito ay ang relihiyon na inihatid ng mga propeta nang lahatan mula kay Noe hanggang kay Muḥammad (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan). Ito ay ang pagsamba kay Allāh lamang nang walang katambal sa Kanya at ang pagsasagawa ng Batas Niya. 2. Ang Pantangi. Ito ay ang inihatid ng Propeta nating si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Mayroon itong dalawang pagtataguri: Ang una ay ang mga salita at ang mga gawaing nakalantad. Ang mga ito ay ang limang haligi at ang sumusunod sa mga ito. Ang ikalawa ay ang sumasaklaw sa mga gawaing nakalantad at mga paniniwalang nakapaloob gaya ng anim na haligi ng pananampalataya at ang sumusunod sa mga ito.

Ang mga Alagad ng Sunnah at Pagkakaisa ay ang mga kumapit sa Qur'ān at Sunnah at nanatili sa metodolohiya ng Maayos na Salaf sa pag-intindi sa dalawang ito at paggawa ayon sa dalawang ito. Nangunyapit sila sa napagkaisahan ng Kalipunan [ng Islām]. Nagsigasig sila sa pagkakaisa at pagtapon sa pagkakawatak-watak. Ang kinasalalayan ng paglalarawan nito ay nasa pagsunod sa Sunnah ng Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan); pagsang-ayon sa inihatid niya na paniniwala, patnubay, at pag-uugali; at pagdikit sa pagkakaisa ng mga Muslim na nagkaisa sa totoo at hindi nagpakawatak-watak sa relihiyon. Sila ay ang pangkating maliligtas at ang pangkat na iaadya, na nagpabatid ang Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) tungkol sa kanila na sila ay tatahak sa daan niya at daan ng mga mararangal na Kasamahan niya nang matapos niya. Sila ay ang mga alagad ng Islām, ang mga tagasunod ng Qur'ān at Sunnah, ang mga Tagaiwas sa mga daan ng pagkaligaw at bid`ah. Ang mga Alagad ng Sunnah at Pagkakaisa ay hindi mga nalilimitahan sa isang partikular na grupo o isang partikular na pangkat, o isang bayan o isang panahon bukod sa iba pa yayamang ang bawat nailarawan sa mga tatak at mga katangian ng mga Alagad ng Sunnah at nakabatay sa metodolohiya nila, siya ay napaloloob sa bakuran nila, na nauugnay sa pangkat nila.

Ang pananampalataya ay ang pag-amin at ang tiyakang pagpapatotoo sa bawat ipinabatid ni Allāh at ng Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya), na nag-oobliga ng gawain ng mga puso, pagkatapos sinusundan ang mga ito ng mga gawain ng mga bahagi ng katawan; o sinasabi: "Ito ay ang pagsabi ng dila, ang paniniwala ng puso, at ang paggawa ng mga haligi [ng Islām]." Ang tinutukoy ng pagsabi ng dila ay ang totoong tumpak na paniniwalang na natatanggap mula sa Aklat ni Allāh (pagkataas-taas Siya) Sunnah ng Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya). Ang pagsabi ng dila ay ang pagbigkas ng shahādatān dahil ang pagsabi kapag itinaguri sa mga teksto ay sumasaklaw sa pagsabi ng puso na siyang paniniwala at pagsabi ng dila na siyang pagbigkas. Ang tinutukoy ng paggawa ay ang paggawa ng puso, dila, at mga bahagi ng katawan. Hinggil naman sa paggawa ng puso, ito ay na magsagawa ang tao sa pamamagitan ng puso niya ng mga gawain ng pananampalataya, tulad ng pagkahiya, pananalig, paghahangad, pangamba, pagsisisi, pag-ibig, at iba pa rito. Hinggil naman sa gawain ng dila, ito ay ang pagluluwalhati (tasbīḥ), pagdakila [kay Allāh] (takbīr), pagbigkas ng Qur'ān, pag-uutos ng nakabubuti at pagsaway ng nakasasama, at iba pa rito. Hinggil naman sa gawain ng mga bahagi ng katawan, ang mga ito ay ang mga gawain na isinasagawa ng tao gaya ng pagdarasal, pag-aayuno, ḥajj, pakikibaka, at tulad nito kabilang sa mga pagsamba.

Ang bid`ah ay bawat anumang pinaumpisahan sa relihiyon ayon sa kasalungatan ng naging lagay ng Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at mga Kasamahan niya sa pinaniniwalaan o gawain; o sinasabi: "Ito ay paraan sa relihiyon na inimbento na humahawig sa paraang pambatas [ng Islām] at kumukontra dito." Tinutukoy ng pagtahak dito ang pagmamalabis sa pagpapakamananamba kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya at pagkataas-taas Siya). Ito ay nasa dalawang bahagi: 1. Bid`ah na Pampaniniwala. Iyon ay sa pamamagitan ng paniniwala sa kasalungatan ng katotohanan na isinugo ni Allāh dahil dito ang Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya) at ibinaba Niya dahil dito ang Aklat Niya, gaya ng mga opinyon ng Jahmīyah, Mu`tazilah, Rawāfiḍ, at iba pa sa kanila kabilang sa mga pangkating ligaw. 2. Bid`ah na pampagpapakamananamba. Ito ay ang pagpapakamananamba sa pamamagitan ng hindi pinahintulutan ni Allāh na mga kalagayan at mga gawaing pinasimulan sa relihiyon, na hindi naman tumatanggap si Allāh mula sa mga ito ng anuman. Ang mga ito ay mga uri: 1. Ang anumang naging kaugnay sa saligan ng pagsamba at tinatawag na isang bid`ah na tunay, gaya ng pagpapaumpisa ng isang pagsamba na walang saligan sa relihiyon, gaya ng mga pagdiriwang ng mga kaarawan [ng mga propeta]; 2. Ang anumang naging isang dagdag sa saligan at tinatawag na isang bid`ah na pandagdag. Ito ay may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagdaragdag sa pagsambang isinabatas, gaya ng kung sakaling nagdagdag ng isang ikalimang rak`ah sa ṣalāh sa đuhr; may anumang nagiging kaugnay sa paraan ng pagsasagawa ng pagsamba, gaya ng pagsasagawa nito sa paraang hindi isinabatas, gaya ng pagsasagawa ng mga dhikr na isinabatas sa mga tinig na sabay-sabay na paawit; at may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagtatalaga ng isang panahon para sa pagsambang isinabatas, na hindi nagtalaga ang Batas [ng Islām], gaya ng pagtatalaga sa araw at gabi ng kalagitnaan ng Sha`bān sa isang pag-aayuno at isang tahajjud sapagkat tunay na ang saligan ng pag-aayuno at tahajjud ay isinabatas subalit ang pagtatalaga nito sa isang panahon ay nangangailangan ng isang tumpak na patunay.

Ang mga tanda ni Allāh ay ang mga patunay, ang mga patotoo, at ang mga palatandaan na gumagabay tungo sa Kanya at nagpaparating tungo sa pagsamba sa Kanya lamang. Ang mga tanda ni Allāh ay dalawang bahagi: 1. Mga Tandang Pansansinukob. Ito ay ang lahat ng mga nilikha, ang maliit sa mga ito at ang malaki sa mga ito, mula sa mga langit, lupa, mga bituin, mga bundok, mga punong-kahoy, mga hayop, at iba pa rito. Ang pagmumuni-muni sa paglikha sa mga ito, pagpapainog sa mga ito, at pangangasiwa sa mga kaliit-liitan sa mga detalye ng mga ito ay umaakay sa paniniwala sa kaisahan ni Allāh (pagkataas-taas Siya). 2. Mga Tandang Pambatas. Ito ay ang inihatid ng mga sugo mula sa pagkasi gaya ng Marangal na Qur'ān at Pampropetang Sunnah. Mayroong pantanging pagtataguri ng mga tanda (āyah) sa mga talata ng Qur'ān.

Ang pagpapakitang-tao ay ang pagpapakita sa ibang tao ng paggawa ng kabutihan o paglalantad ng pagsamba sa layuning makita ng mga tao ito para pumuri sila sa tagagawa nito; o sinasabing ito ay ang pag-iwan ng pagpapakawagas sa gawain dahil sa pagpapapansin sa iba pa kay Allāh dito. Nagpakahulugan ang ilan sa mga may kaalaman sa pamamagitan ng pagsabing ito ay ang gawaing naglalayon dahil dito ng pagpapakita sa nilikha dala ng pagkalingat sa Tagalikha at dala ng kaululan buhat sa kanya. Ito ay isang kubling shirk at isang tagapagpawalang-kabuluhan sa gawaing pinaghahambingan. May nasaad dito na isang matinding banta. Kailangan sa Muslim na makibaka sa sarili niya sa pagpapakawagas ng gawain ukol kay Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang shirk sa pag-ibig ay na umiibig kasama kay Allāh sa iba pa sa Kanya gaya ng pag-ibig sa Kanya o higit na matindi kaysa roon. Ito ay pag-ibig ng pagkaaliping nagpapaobliga ng pagpapasailalim, pagdakila, kalubusan ng pagtalima, at pagtatangi sa iniibig higit sa iba pa rito. Ang pag-ibig na ito ay natatanging ukol kay Allāh (pagkataas-taas Siya), na hindi pinapayagan na itambal sa Kanya rito ang isa man. Ang bawat sinumang umibig ng isang anuman kasama kay Allāh, hindi para kay Allāh at hindi alang-alang sa Kanya, ay gumawa nga rito bilang kaagaw bukod pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Nagsabi Siya (kaluwalhatian sa Kanya): "May mga tao na gumagawa sa bukod pa kay Allāh bilang mga kaagaw na umiibig sila sa mga ito gaya ng pag-ibig kay Allāh" (Qur'ān 2:165) Ang pag-ibig sa orihinal nito ay nahahati sa tatlong bahagi: 1. Kinakailangang Pag-ibig. Ito ay ang pag-ibig kay Allāh, ang pag-ibig sa Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya), at ang pag-ibig sa anumang iniibig ni Allāh (pagkataas-taas Siya) na mga pagsamba at iba pa sa mga ito. 2. Likas na Pinapayagang Pag-ibig. Nahahati naman ito sa tatlong bahagi: A. Pag-ibig ng pagkaawa at pakikiramay gaya ng pag-ibig ng magulang sa anak nito; B. Pag-ibig na katutubo gaya ng pag-ibig ng asawa sa maybahay nito; C. Pag-ibig ng pagpapalagayang-loob at pagkamatalik. Ito ay pag-ibig ng mga nakikilahok sa isang industriya o pagsasamahan o iba pa rito. Ang tatlong uring ito ay ang pag-ibig na naaangkop para sa mga nilikha sa isa't isa sa kanila. Ang pagkakaroon nito sa kanila ay hindi nagiging isang shirk sa pag-ibig kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya), maliban kapag lumabis-labis ang pag-ibig na iyon at nagmalabis para unahin sa pag-ibig kay Allāh o nagsadahilan sa pagpapakaabala palayo sa pagtalima sa Kanya sapagkat tunay na ito sa sandaling iyon ay magiging kabilang sa pag-ibig na sinasaway. 3. Ipinagbabawal na pag-ibig. Ito ay pag-ibig sa anumang hindi pinapayagan sa batas, gaya ng pag-ibig [ng lalaki] sa babaing estranghera at mga binabae at pag-ibig sa mga instrumento ng pagpapatugtog, alak, at tulad nito.

Ang shirk sa pagtalima ay pagtalima sa iba pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) kabilang sa mga pantas at mga monghe o mga maalam at mga pinuno sa pagpapahintulot sa ipinagbawal ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at pagbabawal sa ipinahintulot ni Allāh (pagkataas-taas Siya). Iyon ay sa pamamagitan ng paggawa sa nilikha na para bang isang panginoong tinatalima sa pag-uutos nito at pagsaway nito. Ang sinumang tumalima sa mga nilikha sa pagpapahintulot sa ipinagbawal ni Allāh o pagbabawal sa ipinahintulot ni Allāh sa pamamagitan ng pagbibigay-matuwid sa kanila na magpahintulot sila at magbawal sila at ng pagbibigay-matuwid sa sarili niya o sa iba pa sa kanya sa pagtalima sa kanila roon kalakip ng pagkakaalam niya na ito ay sumasalungat sa Relihiyon ng Islām, gumawa nga siya sa kanila bilang mga panginoon bukod pa kay Allāh at nagtambal nga siya kay Allāh (pagkataas-taas Siya) nang malaking shirk. Nagpaliwanag nga ang Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) na iyon ay sa pamamagitan ng paggawa sa mga pantas at mga monghe bilang mga panginoon bukod pa kay Allāh sa pamamagitan ng pagtalima sa kanila sa pagpapaiba sa mga patakaran ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at pagpapalit sa Batas Niya yayamang nagtalaga sila sa mga sarili nila bilang mga katambal kay Allāh sa pagbabatas. Ang sinumang tumalima sa kanila roon ay gumawa nga sa kanila bilang mga katambal kay Allāh sa pagbabatas, pagpapahintulot, at pagbabawal. Ito ay kabilang sa Malaking Shirk. Mula rito ang pagtalima sa mga tagapamahala at mga pangulo sa pagsasapatakaran ng mga batas na gawang-tao na sumasalungat sa mga patakarang pang-Sharī`ah dahil sa pagpapahintulot ng bawal gaya ng pagtulot sa patubo (interes), pangangalunya, pag-inom ng alak, at pagpapantay sa babae sa lalaki sa pamana, o pagbabawal sa pinahihintulutan gaya ng pagpigil sa poligamiya, at anumang nakawangis niyon na pagpapaiba sa mga patakaran ni Allāh at pagpapalit sa mga ito ng mga batas na gawang-tao.

Ang landasing tuwid ay ang ipinadala ni Allāh sa Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya) at sumasaklaw sa mga bagay-bagay na nakapaloob kabilang sa mga paniniwala at mga pagnanais at mga bagay-bagay na nakalantad kabilang sa mga salita at mga gawa. Ito ay ang tunguhin na nagsisikap si Satanas na tumambang sa mga anak ni Adan para sumagabal sa kanila roon. Ang landasing tuwid ay ang daang maliwanag na walang kabaluktutan doon at walang paglihis. Kabilang sa mga itinataguri rito ang pagsunod kay Allāh at sa Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya), ang Sunnah at ang Pagkakaisa, at ang daan ng pagkaalipin kay Allāh (pagkataas-taas Siya), at ang tulad nito.

Ang Qur'ān ay ang kasi na pinababa sa Propeta nating si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Ito ay Salita ni Allāh (pagkataas-taas Siya), na hindi nilikha, at ang Aklat ng Islām sa mga pinaniniwalaan nito, mga pagsamba nito, mga patakaran nito, at mga kaasalan nito. Ang Qur'ān ay may maraming paglalarawan, gaya ng karangalan, kapangyarihan, kadakilaan, at iba pa rito. Nailarawan ang Qur'ān na ito ay marangal dahil sa ilang dahilan, kabilang sa mga ito: 1. Ang karangalan, ang kapitaganan, at ang kadakilaan ng Tagapagsalita nito (kaluwalhatian sa Kanya at pagkataas-taas Siya); 2. Na dito ay may pagpaparangal sa mga tao at pagtatangi sa kanila higit sa lahat ng mga kalipunan; 3. Na ito ay isang aklat na mapagbigay ng marami sa kabutihan at pagpapala yayamang nagbibigay ito sa tagabasa nito ng gantimpala, kaalaman, at kaasalan; 4. Na ito ay isang binanal na dakilang kapita-pitagang aklat sa mga salita nito at mga kahulugan nito.

Ang mga pagkakasala ay mga antas at mga baytang sapagkat kabilang sa mga ito ang nagpapalabas sa nakagawa ng mga ito mula sa Islām, ang shirk at ang kawalang-pananampalataya kay Allāh; at kabilang sa mga ito ang hindi nagpapalabas sa nakagawa ng mga ito mula sa Islām subalit ang mga ito ay nakababawas sa pagpapasakop niya at pananampalataya niya. Ito ay nahahati sa dalawang bahagi: 1. Ang Malalaking Kasalanan. Nagkaiba-iba nga ang mga maalam sa pagpapakahulugan nito. Sinabing ito ay bawat pagkakasalang tumatak si Allāh o ang Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya) ng isang apoy o isang galit o isang sumpa o isang pagdurusa. Sinabing ito ay ang anumang nagbanta si Allāh ng isang takdang parusa sa Mundo at ng isang pagdurusa sa Kabilang-buhay. Sinabing ito ay ang anumang ang mga kawalang-katarungan dito ay sa pagitan ng mga tao mismo. Sinabing [ito ay] bawat pagsuway na nangahas ang tao rito nang walang pagkaramdam ng pangamba o walang pagkadama ng panghihinayang, bagkus nakagagawa siya nito habang nagwawalang-bahala rito habang naglalakas-loob dito. Ang tinutukoy ng takdang parusa ay ang kaparusahang itinakda sa batas [ng Islām] gaya ng kaparusahan sa pagnanakaw at pangangalunya sapagkat tunay na ang takdang parusa sa pagnanakaw ay pagputol ng kamay. Ang tinutukoy ng banta ay ang pagbabala at ang pagpapangamba sa Impiyerno o galit o pagpapalayo mula sa awa ni Allāh at tulad nito, gaya ng [parusa sa] pangangamkam at pag-uugnay ng kaangkanan sa hindi ama. 2. Ang Maliliit na Kasalanan. Ang mga ito ay ang mga pagsuway na walang nasaad hinggil sa mga ito na isang takdang parusa ni banta. Maaaring maging malalaking kasalanan ang mga ito sa pamamagitan ng pagpupumilit sa mga ito at pagpapatuloy sa mga ito, gaya ng pagtingin sa babaing estranghera at tulad nito.

Ang sunnah ay sumasaklaw sa bawat iniulat buhat kay Propeta Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Kabilang doon: A. Ang mga sabi niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan); B. Ang mga gawain niya sa lahat ng mga kalagayan niya gaya ng pagsasagawa niya ng mga ṣalāh at iba pa roon; C. Ang mga pagpapatibay niya: ang anumang pinagtibay niya mula sa mga gawain na namutawi sa ilan sa mga Kasamahan niya, na maaaring dahil sa pananahimik niya kalakip ng pahiwatig ng pagkalugod o dahil sa paglalantad ng pagmamabuti sa gawa; D. Ang mga pagkakalikhang katangian niya: ang anyo niya na nilikha siya ni Allāh ayon doon, ang mga pisikal na paglalarawan sa kanya, at ang mga pangkaasalang katangian niya, na anumang isinakalikasan ni Allāh sa kanya na mga kaasalan at mga katangian; E. Ang talambuhay niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), ang mga pakikipaglaban niya, at ang mga ulat sa kanya. Nagtala nga ang mga muḥaddith ng mga ito sa kalahatan ng mga ito at nag-ingat sa mga ito sa mga sanggunian ng mga aklat ng sunnah at mga reperensiya ng pampropetang marangal na talambuhay.