Ang kategorya: Ang Pananampalataya kay Allāh – kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan

Ang pagtitika ng puso sa paggawa ng anuman bilang pagpapakalapit kay Allāh (pagkataas-taas Siya). O sinasabing ito ay ang pagpapakay ng pagtalima at pagpapakalapit kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa pagpapairal ng gawain. Ang kinalalagyan nito ay ang puso. Nagaganap ang layunin ayon sa dalawang kahulugan: 1. Ang pagtatangi sa mga pagsamba sa isa't isa gaya ng pagtatangi ng ṣalāh sa đuhr sa ṣalāh sa `aṣr. 2. Ang pagtatangi sa pinapakay ng gawain kung ito ba ay ukol kay Allāh lamang.

Ang pagsabi ng nagdarasal ng: "Rabbanā wa laka -lḥamd (Panginoon namin! Ukol sa Iyo ang papuri)."

Ang pagyukod ay kabilang sa mga panggawaing haligi ng ṣalāh. Mayroon itong dalawang paraan: 1. Ang pagbaluktot ng likod sa paraang nakakaya ng tao ang paghawak ng mga kamay niya sa mga tuhod niya. 2. Ang pagbaluktot kalakip ng pagtukod ng mga kamay sa mga tuhod, ng pagpapahiwa-hiwalay ng mga daliri ng kamay, ng pagpapalayo sa pagitan ng mga kamay at mga tagiliran [ng katawan], at ng pagtutuwid ng likod nang walang pag-aangat ng ulo o pagbababa nito. Ang paraang ito ay ang pinakakumpleto. Ang pagyukod ay may dalawang kalagayan: 1. Ang kalagayan na ang nagdarasal ay nakatayo bago ng pagyukod. Ito ang tinutukoy sa pagtataguri [ng pagyukod]. 2. Ang kalagayan na siya ay yumuyukod palayo sa pagkakaupo. Ito ay ang pagyukod [mula sa pagkakaupo at pagtayo] para pumantay ang noo sa mga tuhod.

Ang pananampalataya kay Allāh (pagkataas-taas Siya) ay pundasyon ng relihiyon, unang haligi mula sa mga haligi ng pananampalataya, unang kinakailangan sa tao, at pinakadakilang saligan sa pinaniniwalaan. Ang lahat ng mga paniniwala ay sumasanga mula rito yayamang hindi natutumpak ang pananampalataya ng isang tao sa anuman mula sa mga haligi nito, mga sangay nito, at mga kalakaran nito malibang matapos ng pananampalataya niya [kay Allāh,] ang Totoo (pagkataas-taas Siya). Naglalaman ang pananampalataya kay Allāh ng ilang usapin, na kabilang sa mga ito: 1. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo sa kairalan ng Binanal na Sarili ni Allāh. Ang kairalan ni Allāh (pagkataas-taas Siya) ay pinatunayan nga ng isip, naturalesa, at kapahayagan. 2. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo na si Allāh ay ang Panginoon ng mga nilalang, ang Tagapagmay-ari, ang Tagalikha, ang Tagapagtustos, ang Tagapagpanatili sa mga pumapatungkol sa nilikha Niya, ang Tagapangasiwa sa mga nauukol sa kanila, kaya walang tagalikha, walang tagapagtustos, walang tagapangasiwa, at walang tagapagmay-uri kundi si Allāh. 3. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo na si Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) ay ang Diyos na totoo na tanging karapat-dapat na ibukod-tangi sa pagsamba, pagpapakumbaba, at pagtalima, at na ang bawat sinasamba bukod pa sa Kanya ay walang-kabuluhan at ang pagsamba dito ay walang-kabuluhan. 4. Ang paniniwala at ang pagpapatotoo na si Allāh (pagkataas-taas Siya) ay ang karapat-dapat sa mga katangian ng kalubusan, karikitan, at kapitaganan, ang pinawawalang-kinalaman sa mga katangian ng kakulangan at kapintasan.

Ang pagpapabanal ay ang kasukdulan ng pagdakila at ang kalubusan nito para kay Allāh lamang, nang walang katambal sa Kanya, dahil sa taglay Niya na mga katangian ng kadakilaan at mga paglalarawan ng kapitaganan at kalubusan. Ang mga pangalan Niya ay magaganda, ang mga gawa Niya sa kabuuan ng mga ito ay karunungan, ang batas Niya sa kabuuan nito ay katarungan at awa, at ang mga biyaya Niya ay masaganang marami sa mga lingkod Niya, kaya Siya ang karapat-dapat lamang sa pinakadakila na pagpapabanal at pinakaganap dito. Kabilang sa mga pangalan Niya (pagkataas-taas Siya) ang Al-Quddūs (ang Kabanal-banalan). Ito ay [nangangahulugang] ang dakilang lubos sa sarili Niya, mga katangian Niya, at mga pangalan Niya, ang dalisay na pinawalang-kinalaman sa bawat kapintasan at bawat kakulangan, at ang nagdadalisay sa mga puso ng mga katangkilik Niya at naglilinis ng mga ito sa pamamagitan ng kaalaman, pananampalataya, at gawang maayos. Hinggil naman sa iba pa sa Kanya (kaluwalhatian sa Kanya), nagiging karapat-dapat lamang ito sa pagdakila alinsunod sa taglay nito na kalagayan sa ganang kay Allāh ayon sa paraang isinabatas ni Allāh para sa pagdakila rito gaya ng pagdakila sa ilan sa mga lugar at mga panahon, na nagsaad ang Sharī`ah ng pagdakila rito at pag-aangat dito. Iyon ay ayon sa isinabatas dito na mga pagsamba na iniibig Niya at kinalulugdan Niya. Ang bawat pagdakila na lumabas buhat doon, iyon ay isang pagdakilang ipinagbabawal na hindi nagpahintulot doon si Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang Sharī`ah ay ang bawat isinabatas ni Allāh (pagkataas-taas Siya) na mga pinaniniwalaan, mga patakaran, at iba pa sa mga ito. Mayroon itong mga pinagkukunan na napagkaisahan [ang pagtanggap], na ang mga ito ay ang Qur'ān, ang Sunnah, ang Ijmā`, at ang Qiyās; at mga pinagkukunan na nagkaiba-iba [ang pagtanggap], tulad ng sabi ng Kasamahan. Mayroon itong mga pakay na nakikilala.

Ang taqwā (pangingilag magkasala) ay isang salitang [Arabe] na tagatipon ng mga katangian ng kabutihan. Ang orihinal [na kahulugan] nito ay ang pag-iingat laban sa kaparusahan ni Allāh sa pamamagitan ng pagtalima sa Kanya sa ipinag-uutos at sa sinasaway. Ito ay isang katangian sa sarili na nagbubuyo sa tao sa paggawa ng ipinag-utos ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at pagpipigil sa sinaway Niya. Sa iba pang kahulugan: Ito ay ang pangangalaga sa sarili laban sa nagiging karapat-dapat na kaparusahan dahil sa paggawa ng mga ipinagbabawal o pag-iwan sa mga tungkulin at ang pagkakaroon ng katangian ng pagkakaangat ng antas nito dahil sa paggawa ng mga itinuturing na kaibig-ibig at mga mabuting kinukusang-loob at pag-iwas sa mga kinasusuklaman at mga pinaghihinalaan. Nag-utos nga si Allāh nito sa mga una at mga huli. Gumawa Siya sa pananampalataya at pangingilag magkasala bilang pagtangkilik sa Kanya (kaluwalhatian sa Kanya) at nagparesulta Siya rito ng gantimpalang masagana.

Ang Tawḥīd ay ang pinakadakila na isinatungkulin ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga lingkod Niya. Ito ay karapatan ni Allāh sa mga tao. Ito ay pundasyon ng paanyaya ng mga propeta at mga sugo sa kalahatan, mula sa kauna-unahan sa kanila hanggang sa kahuli-hulihan sa kanila. Ang Tawḥīd ay ang paniniwala na si Allāh ay nag-iisang namumukod-tangi sa paglikha Niya, paghahari Niya, at pangangasiwa Niya; na Siya ay ang karapat-dapat sa pagsamba, tanging Siya na walang katambal sa Kanya, kaya walang ibinabaling sa iba pa sa Kanya na anuman; at na mayroon Siyang mga pangalan at mga katangian na walang katulad at walang kawangis sa mga ito. Nahahati ang Tawḥīd sa tatlong bahagi: 1. Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos); 2. Tawḥīd Ar-Rubūbīyah (Tawḥīd ng Pagkapanginoon); 3. Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt (Tawḥid ng mga Pangalan at mga Katangian). Hindi nalulubos para sa tao ang Tawḥid malibang sa pamamagitan ng pagkilala at pagkakaila: A. Ang Pagkilala. Ito ay na kilalanin para kay Allāh ang anumang nauukol sa Kanya na pagpapakaalipin [sa Kanya], pagkapanginoon, at mga pangalan at mga katangian. B. Ang pagkakaila ng anumang nauukol kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) na pagpapakaalipin [sa Kanya], pagkapanginoon, at mga pangalan at mga katangian sa iba pa sa Kanya (pagkataas-taas Siya).

Ang Tawḥīd Ar-Rubūbīyah (Tawḥīd ng Pagkapanginoon) ay ang pananampalataya sa kairalan ni Allāh (pagkataas-taas Siya), ang paniniwala sa pamumukod-tangi Niya sa mga gawain Niya, at ang pag-amin at ang pagkilalang tiyakan na Siya lamang ang Panginoon ng bawat bagay, ang Tagapagmay-ari nito, ang Tagalikha ng bawatbagay, at ang Tagapagtustos nito, na Siya ay ang Tagapagbigay-buhay at ang Tagapagbigay-kamatayan, ang Tagapagpakinabang at ang Tagapinsala, ang namumukod-tangi sa pagsagot sa panalangin sa sandali ng pangangailangan, at nasa Kanya ang pag-uutos sa kabuuan nito, nasa kamay Niya ang kabutihan sa kabuuan nito, at tungo sa Kanya bumabalik ang usapin sa kabuuan hinggil sa pagpapainog at pangangasiwa. Hindi Siya nagkakaroon kaugnay roon ng isang katambal.

Ang Dalawang Pagsaksi ay ang pagsabi ng tao ng: (1) Ashhadu an lā ilāha ill-Allāh wa (2) Ashhadu anna Muḥammadar rasūlu –llāh (Sumasaksi ako na walang Diyos kundi si Allāh at sumasaksi ako na si Muḥammad ay Sugo ni Allāh). Hinggil sa Unang Pagsaksi, ang kahulugan nito ay: ang pagpapawagas ng pagsamba ukol kay Allāh lamang at ang pagkakaila nito sa anumang iba pa sa Kanya. Hindi nakikinabang ang tagapagsabi nito hanggang sa maisakatuparan sa kanya ang dalawang bagay: 1. Ang pagsabi ng Lā ilāha ill-Allāh (Walang Diyos kundi si Allāh) ayon sa paniniwala, kaalaman, katiyakan, pagpapatotoo, pag-ibig, pagpapakawagas, at pagpapaakay. 2. Ang kawalang-pananampalataya sa anumang sinasamba bukod pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) kaya ang sinumang nagsabi ng pagsaksi na ito at hindi tumangging sumampalataya sa anumang sinasamba bukod pa kay Allāh ay hindi magpapakinabang sa kanya ang pagsasabing ito. Hinggil naman sa Ikalawang Pagsaksi, ang pagsabi ng: Sumasaksi ako na si Muḥammad ay Sugo ni Allāh, ang kahulugan nito ay: ang pagtalima sa kanya sa ipinag-utos niya, ang pagpapatotoo sa ipinabatid niya, ang pag-iwas sa sinaway niya at sinawata niya, na hindi sumamba kay Allāh malibang ayon sa isinabatas niya, na malaman at maniwala na si siya ay Sugo ni Allāh sa mga tao sa kalahatan, at na siya ay isang taong hindi sinasamba at isang sugong hindi pinasisinungalingan, bagkus sinusunod at tinatalima. Ang sinumang tumalima sa kanya ay papasok sa Paraiso at ang sinumang sumuway sa kanya ay papasok sa Impiyerno.

Naniniwala ang mga pantas ng mga Alagad ng Sunnah at Pagkakaisa (Ahlu As-Sunnah wa Al-Jamā`ah) na ang paghahati sa Tawḥīd sa tatlong bahagi: Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos), Tawḥīd Ar-Rubūbīyah (Tawḥīd ng Pagkapanginoon), at Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt (Tawḥid ng mga Pangalan at mga Katangian) ay kinuha mula sa pagsusuri sa mga teksto ng Marangal na Qur'ān at mga Pampropetang Ḥadīth, na ito ay nalalaman sa ganang mga nauna sa mga pantas ng Salaf, at na ito ay hindi isang paghahating bagong imbento. Ang tatlong bahaging, sa pagitan ng mga ito, ay may ugnayang nagkakapitan na kumukumpleto sa isa't isa at hindi magagawa ang pagwawaksi ng isa sa iba pa. Ang ugnayang nagbibigkis sa pagitan ng mga bahaging ito ay ugnayan ng pagkakapitan, paglalaman, at pagsasaklaw. Ang Tawḥīd Ar-Rubūbīyah ay nag-oobliga ng Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt dahil kapag nalaman ng tao na si Allāh ay walang katambal sa paglikha at mga pangalan at mga katangian ay magreresulta sa kanya na hindi siya sasamba maliban kay Allāh. Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay naglalaman ng Tawḥīd Ar-Rubūbīyah at Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt sapagkat ang mananampalataya, dahil sa Tawḥīd Al-Ulūhīyah, ay isang mananampalataya nang walang pasubali na si Allāh ay Panginoon niya at Tagalikha niya at na taglay ni Allāh ang mga katangian ng kalubusan, kapitaganan, at karikitan. Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay ang saligan ng relihiyon, ang pundasyon ng paanyaya ng mga sugo (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan). Tinatawag din ito na Tawḥīd Al-Ilāḥīyah (Tawḥīd ng Pandiyos), Tawḥīd Al-`Ibādah (Tawḥīd ng Pagsamba), Tawḥīd Al-Qaṣd wa Aṭ-Ṭalab (Tawḥīd ng Layon at Atas), at At-Tawḥīd Al-Irādīy Aṭ-Ṭalabīy (Ang Tawḥīd na Pampagnanais na Pang-atas). Sa pagsasaalang-alang ng pag-uugnay ng Tawḥīd kay Allāh, pinangangalanan ito na Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos); at sa pagsasaalang-alang ng pag-uugnay ng Tawḥīd sa tagasamba (tao), pinangangalanan ito na Tawḥīd Al-`Ibādah (Tawḥīd ng Pagsamba at Tawḥīd Al-Qaṣd wa Aṭ-Ṭalab (Tawḥīd ng Layon at Atas). Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay ang pagbubukod-tangi kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa [pinag-uukulan ng] mga gawain ng mga tao o sinasabing ito ay ang Tawḥīd kay Allāh sa mga gawa ng mga tao, na nagpapasamba sa kanila sa pamamagitan ng mga ito at isinabatas para sa kanila gaya ng du`ā’ (panalangin), dhabḥ (pag-aalay), nadhr (pamamanata), isti`ānah (pagpapatulong), istighāthah (pagpapasaklolo), at iba pa roon na mga uri ng pagsamba dahil Siya lamang ang karapat-dapat na sambahin. Ito ay nakabatay sa pagpapawagas ng gawain sa kabuuan niyon ukol kay Allāh lamang nang walang sinumang iba pa sa Kanya, maging ang gawaing ito man ay kabilang sa mga gawain ng puso o kabilang sa mga gawain ng mga bahagi ng katawan. Ang uring ito ng Tawḥīd ay paksa ng paanyaya ng mga sugo mula sa kauna-unahan sa kanila hanggang sa kahuli-hulihan sa kanila.

Tunay na ang pinakamainam sa Kalipunang ito matapos ng Propeta natin (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay ang Unang Apat na Khalīfah na nag-utos ang Sugo (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ng pagsunod sa kanila at pagkapit sa patnubay nila. Sila ay sina Abū Bakr Aṣ-Ṣiddīq, Abū Ḥafṣ `Umar bin Al-Khaṭṭāb, Dhunnūrayn `Uthmān bin `Affān, at `Alīy bin Abī Ṭālib Abul-Ḥasan (malugod si Allāh sa kanila), na mga sumama sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) magmula sa simula ng Islām. Pagkatapos itinalaga sila sa khilāfah (pagkakhalīfah) at imāmah (pamumuno) mula ng matapos ng pagyao niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) alang-alang sa pagpapanatili ng Islām sa kaalaman, sa gawa, sa pag-aanyaya, sa mga kapakanan ng mga Muslim, at sa pangangalaga sa mga pumapatungkol sa kanila sa pangmundong buhay nila at pangkabilang-buhay nila. Nagtagal nga ang khilāfah nila ng Tatlumpung taon; dalawang taon at tatlong buwan ang yugto ng khilāfah ni Abū Bakr Aṣ-Ṣiddīq. Ang khilāfah ni `Umar bin Al-Khaṭṭāb ay sampung taon at kalahati. Ang khilāfah naman ni `Uthmān bin `Affān ay labindalawang taon. Ang khilāfah ni `Alīy bin Abī Ṭālib ay apat na taon at siyam na buwan. Ang pinaniniwalaan ng mga Alagad ng Sunnah ay na ang pagkakasunud-sunod nila sa pagkamainam ay alinsunod sa pagkakasunud-sunod nila sa khilāfah.

Ang awliyā' ay pangmaramihan ng walīy (katangkilik). Ang walīy sa Batas [ng Islām] ay ang sinumang may natipon sa kanya na dalawang paglalarawan: ang īmān (pananampalataya) at ang taqwā (pangingilag magkasala) na naglalaman ng pagpapakalapit-loob kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya) sa pamamagitan [ng pagsasagawa] ng mga farīḍah (tungkulin) at mga nāfilah (dagdag na gawain) kalakip ng pagiging maalam niya sa utos ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at gumagawa ayon sa nalalaman niya. Kaya ang sinumang dumalisay ang paniniwala niya at tumumpak ang gawain niya, siya ay isang walīy ni Allāh (pagkataas-taas Siya). Alinsunod sa pananampalataya ng tao at pangingilag magkasala niya ay nangyayari ang pagkawalīy niya para kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Ang walīy ay ang sinumang tinangkilik ni Allāh ang nauukol sa kanya at itinangi siya sa pangangalaga sa kanya para sa kaayusan niya dahil si Allāh ay tumatangkilik sa mga taong maayos at umiibig sa mga mananampalataya at nagtatanggol sa kanila. Ang awliyā ni Allāh ay dalawang bahagi: 1. Mga naunang inilapit-loob; at 2. Mga nagpakakatamtamang kasamahan sa kanan. Ang mga naunang inilapit-loob ay ang mga nagpakalapit-loob sa Kanya (pagkataas-taas Siya) sa pamamagitan ng mga nāfilah matapos ng mga farīḍah. Kaya gumagawa sila ng mga kinakailangan at mga itinuturing na kaibig-ibig at nag-iwan sila ng mga ipinagbabawal at mga kinasusuklaman. Hinggil naman sa mga kasamahan sa kanan, sila ay ang mga nagpapakabuti na nagpakalapit-loob sa Kanya (pagkataas-taas Siya) sa pamamagitan ng mga farīḍah. Gumagawa sila ng isinatungkulin ni Allāh sa kanila at nag-iiwan sila ng ipinagbawal ni Allāh sa kanila. Hindi sila nag-aatang sa mga sarili nila ng mga mandūb ni ng pagpigil ng kalabisan ng mga pinapayagan. Ang pagkawalīy ay nagkakaibahan alinsunod sa pananampalataya ng tao at pangingilag magkasala niya. Ang bawat mananampalataya ay may bahagi mula sa pagkawalīy kay Allāh, pag-ibig Niya, at pagkalapit sa Kanya subalit ang bahaging ito ay nagkakaibahan alinsunod sa mga gawang maayos na pangkatawan at pampuso na nagpapakalapit-loob sa pamamagitan ng mga ito kay Allāh. Alinsunod dito, tunay na ang tagalabag sa katarungan sa sarili niya, ang mananampalatayang tagasuway, ay mayroong pagkawalīy ayon sa sukat ng pananampalataya niya at mga maayos na gawa niya. Ang awliyā’ ni Allāh ay hindi mga naisanggalang [sa kasalanan] at hindi nakaaalam sa nakalingid. Wala silang kakayahan sa pagsasagawa ng paglikha at pagtutustos. Hindi sila nag-aanyaya sa mga tao sa pagdakila sa kanila o pagbaling ng anuman mula sa mga yaman at mga bigay para sa kanila. Ang sinumang gumawa niyan ay hindi isang walīy ni Allāh, bagkus isang palasinungaling na manlilinlang kabilang sa awliyā’ ng demonyo. Ito ay kabilang sa mga pagkaintinding tiwali at mga kamaliang laganap sa paksa ng pagkawalīy. Kabilang din ay ang mga sumusunod: 1. Ang pagpapakalabis-labis kaugnay sa awliyā’ ni Allāh kabilang sa mga propeta at mga taong maayos, gaya ng paglalagay ng anuman kabilang sa mga kakanyahan ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga propeta, gaya ng pagpapakalabis-labis kaugnay sa mga taong maayos, pagpapatayo ng estruktura sa ibabaw ng mga libingan nila, pag-aangkin ng pagkasanggalang sa kasalanan para sa kanila, at tulad niyon. 2. Ang paniniwala ng marami sa mga tao na ang tao ay hindi nagiging walīy hanggang sa makapagdulot siya ng isang bagay na labas sa karaniwan. 3. Ang pagkatamo ng pagkawalīy sa paggawa ng mga ipinagbabawal at pag-iwan sa mga kinakailangan at ang paniniwala na ang awliyā’ ay umabot sa isang antas na nag-aalis sa kanila dahil dito ng mga nakatalagang tungkulin. Ito ay bahagi ng kaligawan sapagkat ang pagkawalīy ay hindi nagpapahintulot sa nagtataglay nito ng paggawa ng mga ipinagbabawal at pag-iwan ng mga kinakailangan. 4. Ang paniniwala ng ilan na ang pagkawalīy ay nalilimitahan sa ilang itinakdang tao. Ang tumpak ay na ang pagkawalīy ay isang antas panrelihiyon na naisasakatuparan sa bawat lingkod na mananampalatayang mapangilag magkasala at hindi natatangi sa ilang tao ni ilang lugar ni ilang panahon. 5. Ang pagtataguri ng ilan ng pananalitang "mga kasamahan ni Allāh” o “mga tao ni Allāh” sa awliyā’ ay walang patunay sa katumpakan ng pagpapangalang ito. Naniniwala ang Sufismo sa mga sarisaring paniniwala kaugnay sa awliyā’. Mayroon sa kanila na nagmamagaling sa walīy higit sa propeta. Mayroon sa kanila na gumagawa sa pagkawalīy bilang kapantay para kay Allāh sa lahat ng mga katangian Niya sapagkat ang walīy raw ay lumilikha, nagtutustos, nagbibigay-buhay, nagbibigay-kamatayan, at nagpapainog sa Sansinukob. Mayroon silang mga paghahati para sa pagkawalīy sapagkat nariyan daw ang ghawth (saklolo), ang mga quṭb (poste), ang mga badal (palit), at ang mga najīb (maharlika) yayamang nagtitipon daw sila sa isang konseho nila sa yungib ng Ḥirā’ sa bawat gabi habang tumitingin sa mga itinakda. Mayroon naman sa kanila na hindi naniniwala roon subalit sila ay gumagawa sa mga ito bilang mga tagapagpagitna sa pagitan nila at ng Panginoon nila, maging sa buhay nila o matapos ng kamatayan nila. Ang mga Alagad ng Sunnah ay hindi naniniwala sa pagkakasanggalang sa kasalanan ng isang tao maliban sa mga propeta (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan) samantalang ang Sufismo naman ay gumagawa sa pagkakasanggalang sa kasalanan bilang kundisyon para maging walīy. Mayroon naman sa kanila na nagkakaila sa pagkawalīy nang lubusan sa sinumang nasadlak sa pagkatisod at pagkakamali.

Ang Maliit na Shirk ay bawat pagkakasala na pinangalanan ng Tagapagbatas bilang shirk at hindi umabot sa antas ng pagsamba sa iba pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) kasama kay Allāh, kabilang sa mga pagnanais, mga salita, at mga gawa; o bawat aktibidad na pansalita o panggawain na nagtaguri rito ang Batas [ng Islām] ng paglalarawan ng shirk subalit ito ay hindi nagpapalabas sa relihiyon, gaya ng panunumpa sa iba pa kay Allāh, kaunting pagpapakitang-tao, at tulad niyon. Ang Maliit na Shirk ay nasa dalawang uri: 1. Ang Nakalitaw na Shirk. Ito ay ang nagaganap sa mga salita at mga gawa. Ang shirk sa mga salita at mga pananalita ay gaya ng panunumpa sa iba pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at gaya ng pagsabi ng: "Ang niloob ni Allāh AT niloob mo." Maaaring umabot ito sa Malaking Shirk alinsunod sa layunin ng tagapagsabi nito at pakay niya sapagkat kung nagpakay siya ng pagdakila sa iba pa kay Allāh gaya ng pagdakila kay Allāh (pagkataas-taas Siya) ay nagtambal nga siya ayon sa malaking shirk. Ang shirk naman sa mga gawa ay gaya ng pagsusuot ng singsing o sinulid para sa pagpawi ng kamalasan o pagtutulak nito at gaya ng pagsasabit ng mga anting-anting dala ng pangamba sa usog (`ayn). Kung naniwala naman siya na ito ay nagtutulak ng kamalasan sa pamamagitan nito mismo, ito ay malaking shirk. 2. Ang Nakakubling Shirk. Ito ay ang shirk sa mga layunin, mga pakay, at mga pagnanais, gaya ng pagpapakitang-tao at pagtatamo ng reputasyon, gaya ng sinumang gumagawa ng isang gawaing nagpapakalapit-loob siya sa pamamagitan nito kay Allāh saka nagpapaganda siya ng ginagawa niya na pagdarasal o pagbigkas [ng Qur'ān] para mapuri at maibunyi siya.

Ang pagtalima ay ang pundasyon ng relihiyong [Islām] at ang haligi ng pagsamba. Ito ay ang paggawa ng tao ng ipinag-utos sa kanya at ang pag-iwan niya ng sinaway sa kanya sa paglalayon ng pagsunod, maging ito man ay ang ipinag-uutos o ang sinasaway sa salita o sa gawa o sa paniniwala. Nahahati ito sa dalawang bahagi: A. Pagtalima sa Tagalikha. Ito ay ang pagsasagawa sa ipinag-utos ni Allāh at ng Sugo Niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at ang pag-iwan sa sinaway nilang dalawa. B. Pagtalima sa nilikha. Nahahati ito sa dalawang bahagi: 1. Pagtalimang pinapupurihan, gaya ng pagtalima sa pamunuan at mga magulang sa hindi isang pagsuway [kay Allāh]. 2. Pagtalimang pinupulaan. Ito ay ang pagtalima sa nilikha sa isang pagsuway [kay Allāh]. Ang pagtalimang ito ay may shirk gaya ng pagtalima sa nilikha sa pagpapahintulot ng bawal at pagbabawal ng pinahihintulutan o pagsamba sa mga anito, at may kasuwailan gaya ng pagtalima sa nilikha sa pag-inom ng alak at tulad nito.

Ang pagsamba ay ang kalubusan ng pagpapasailalim at pagpapakaaba. Ang pagsamba kay Allāh (pagkataas-taas Siya) na sumasaklaw sa Tawḥīd sa Kanya ay ang tunguhin ng paglikha sa nilikha. Dahil doon, ang pagbaling ng anuman mula sa mga pagsamba sa iba pa kay Allāh (pagkataas-taas Siya) ay isang shirk. Ang pagsamba ay may dalang pagtataguri: A. Ang Pagsambang Pangkalahatang Pansansinukob. Ito ay ang pagsamba ng paglupig at paghahari. Sumasaklaw ito sa mga naninirahan sa mga langit at lupa sa kalahatan nila: sa mananampalataya sa kanila at sa tagatangging sumampalataya sa kanila, sapagkat ang lahat ay mga alipin ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa kahulugan na sila ay mga tagapagpasailalim sa pansansinukob na utos Niya. Kaya kapag niloob Niya ay magbibigay-buhay Siya sa kanila at kapag niloob Niya ay magbibigay-kamatayan Siya sa kanila. Kapag niloob Niya ay magsasagawa Siya sa kanila ng anumang niloloob Niya dahil sa karunungan. Walang paglabas para sa kanila sa sandaling iyon. Ito ay isang pagsambang walang gantimpala rito at hindi pinapupurihan ang nagsasagawa nito. B. Ang Pagsambang Natatanging Pambatas. Ito ay ang pagsamba ng pagtalima, pagpapasailalim, at kusang pag-ibig. Ito ang pinapupurihan dahil dito ang tao. Ito ay natatangi para sa sinumang itinuon ni Allāh (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga kundisyun ng pagkatanggap nito: ang pananampalataya, ang pagpapakawagas, at ang pakikipagsunuran. Ang natatanging pagsamba ay sumasaklaw sa lahat ng mga uri ng pagtalima. Ito ay apat na antas: 1. Ang pagsasabi ng puso: ang paniniwala sa ipinabatid ni Allāh (kaluwalhatian sa Kanya); 2. Ang pagsasabi ng dila: ang pagpapabatid niyon, ang pagbanggit niyon, at ang pag-aanyaya tungo roon; 3. Ang paggawa ng puso gaya ng pag-ibig ng pag-ibig kay Allāh at pananalig sa Kanya; at 4. Ang paggawa ng mga bahagi ng katawan gaya ng pagdarasal at tulad nito. Ang pagsamba ay may tatlong haligi: ang pag-ibig, ang pangamba, at ang pag-asa.

Nagnaturalesa si Allāh ng nilikha sa Islām at Tawḥīd sapagkat ang bawat isa sa mga tao ay may naturalesang humihiling ng pagtanggap sa Relihiyong Islām, pagkakilala rito, at pag-ibig dito. Ang mismong naturalesa ay nagpapaobliga ng pagkilala sa Tagalikha, pag-ibig sa Kanya, at pagpapakawagas ng relihiyon ukol sa Kanya. Ang mga tagapag-obliga ng naturalesa at ang hinihiling nito ay nangyayari ng unti-unti alinsunod sa kalubusan ng naturalesa kapag naligtas ito sa tagakontra. Kapag naman hindi naligtas ang naturalesa, tunay na ito ay mag-iiba dahil sa nakaaapekto rito mula sa mga demonyo, mga pithaya, at mga pagkaligaw. Ang naturalesa ay pinalulubos ng Sharī`ah na pinababa mula sa ganang kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Iyon ay dahil ang naturalesa ay nakaaalam sa usapin at ang Sharī`ah ay nagdedetalye nito at naglilinaw nito kaya hindi nagsasarili ang naturalesa sa pag-alam sa mga detalye ng Sharī`ah . Dahil dito nagsugo si Allāh ng mga sugo (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan) para sa paglulubos ng naturalesa.

Ang pagluluwalhati ay kabilang sa mga tagasaksi ng pananampalataya kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at isang saligan mula sa saligan ng Tawḥīd sa Kanya, kung paanong ito ay kabilang sa mga katunayan ng kagandahan ng Pinaniniwalaang Pang-Islām. Ang kahulugan nito ay ang pagdakila kay Allāh, ang pagbabanal sa Kanya, ang pagwawalang-kinalaman sa Kanya sa bawat kapintasang iniugnay sa Kanya ng mga tagapagtambal at mga ateista, gaya ng katambal, anak, asawa, at iba pa rito. Ito ay ang pagpapalayo ng mga puso at mga ideya sa pagpapalagay kay Allāh ng isang kakulangan o pag-uugnay sa Kanya ng kasamaan. Iyon ay nananawagan ng pagpapatibay ng mga katangian ng kalubusan sa Kanya (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga pangalan ni Allāh ang As-Sabbūḥ o As-Subbūḥ (Ang Kaluwa-luwalhati) at ang kahulugan nito ay ang pinawawalang-kinalaman at pinababanal ng bawat sinumang nasa mga langit at lupa palayo sa mga kapintasan at mga kakulangan. Ang pagluluwalhati ay sa pamamagitan ng dila sa pamamagitan ng pagsasabi ng subḥāna -llāh (kaluwalhatian kay Allāh) at tulad nito. Iyon ay sa pamamagitan din ng mga bahagi ng katawan. Iyon ay sa pamamagitan ng pagsamba kay Allāh lamang at pag-iwan sa anumang iba sa Kanya. Iyon ay sa pamamagitan din ng puso sa pamamagitan ng pagwawalang-kinalaman kay Allāh, pagkakaila ng bawat kakulangan palayo sa Kanya, at paniniwala sa kalubusan para sa Kanya sa mga pangalan Niya, mga katangian Niya, at sarili Niya. Ang pagluluwalhati ay limang uri. Ang mga ito ay ang sumusunod: 1. Ang pagluluwalhati ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa binanal na sarili Niya; 2. Ang pagluluwalhati ng mga anghel kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 3. Ang pagluluwalhati ng mga maayos na tao na mga propeta at mga tagasunod nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 4. Ang pagluluwalhati ng mga nilalang sa kabuuan nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 5. Ang pagluluwalhati ng mga maninirahan sa Paraiso kay Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang Islām ay ang relihiyong totoo na hindi tumatanggap si Allāh (pagkataas-taas Siya) sa isa man ng isang relihiyong iba rito. Ito ay ang pantanging kahulugan. Nahahati ang Islām sa panlahat na kahulugan nito sa dalawang bahagi: A. Ang pagpapaakay at ang pagsuko sa pansansinukob at pang-itinakdang utos ni Allāh nang kusang-loob at labag sa loob. Ito ay walang [idinudulot na] mapagpipilian para sa isa man at walang gantimpala rito. B. Ang pagpapaakay at ang pagsuko sa Batas ni Allāh. Ito ay ang Islām na napupuri ang tao [sa pagsunod] dito at nagagantimpalaan. Ang bahaging ito ay nahahati sa panlahat at pantangi: 1. Ang Panlahat. Ito ay ang relihiyon na inihatid ng mga propeta nang lahatan mula kay Noe hanggang kay Muḥammad (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan). Ito ay ang pagsamba kay Allāh lamang nang walang katambal sa Kanya at ang pagsasagawa ng Batas Niya. 2. Ang Pantangi. Ito ay ang inihatid ng Propeta nating si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Mayroon itong dalawang pagtataguri: Ang una ay ang mga salita at ang mga gawaing nakalantad. Ang mga ito ay ang limang haligi at ang sumusunod sa mga ito. Ang ikalawa ay ang sumasaklaw sa mga gawaing nakalantad at mga paniniwalang nakapaloob gaya ng anim na haligi ng pananampalataya at ang sumusunod sa mga ito.

Ang mga tanda ni Allāh ay ang mga patunay, ang mga patotoo, at ang mga palatandaan na gumagabay tungo sa Kanya at nagpaparating tungo sa pagsamba sa Kanya lamang. Ang mga tanda ni Allāh ay dalawang bahagi: 1. Mga Tandang Pansansinukob. Ito ay ang lahat ng mga nilikha, ang maliit sa mga ito at ang malaki sa mga ito, mula sa mga langit, lupa, mga bituin, mga bundok, mga punong-kahoy, mga hayop, at iba pa rito. Ang pagmumuni-muni sa paglikha sa mga ito, pagpapainog sa mga ito, at pangangasiwa sa mga kaliit-liitan sa mga detalye ng mga ito ay umaakay sa paniniwala sa kaisahan ni Allāh (pagkataas-taas Siya). 2. Mga Tandang Pambatas. Ito ay ang inihatid ng mga sugo mula sa pagkasi gaya ng Marangal na Qur'ān at Pampropetang Sunnah. Mayroong pantanging pagtataguri ng mga tanda (āyah) sa mga talata ng Qur'ān.

Ang landasing tuwid ay ang ipinadala ni Allāh sa Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya) at sumasaklaw sa mga bagay-bagay na nakapaloob kabilang sa mga paniniwala at mga pagnanais at mga bagay-bagay na nakalantad kabilang sa mga salita at mga gawa. Ito ay ang tunguhin na nagsisikap si Satanas na tumambang sa mga anak ni Adan para sumagabal sa kanila roon. Ang landasing tuwid ay ang daang maliwanag na walang kabaluktutan doon at walang paglihis. Kabilang sa mga itinataguri rito ang pagsunod kay Allāh at sa Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya), ang Sunnah at ang Pagkakaisa, at ang daan ng pagkaalipin kay Allāh (pagkataas-taas Siya), at ang tulad nito.

Ang Qur'ān ay ang kasi na pinababa sa Propeta nating si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Ito ay Salita ni Allāh (pagkataas-taas Siya), na hindi nilikha, at ang Aklat ng Islām sa mga pinaniniwalaan nito, mga pagsamba nito, mga patakaran nito, at mga kaasalan nito. Ang Qur'ān ay may maraming paglalarawan, gaya ng karangalan, kapangyarihan, kadakilaan, at iba pa rito. Nailarawan ang Qur'ān na ito ay marangal dahil sa ilang dahilan, kabilang sa mga ito: 1. Ang karangalan, ang kapitaganan, at ang kadakilaan ng Tagapagsalita nito (kaluwalhatian sa Kanya at pagkataas-taas Siya); 2. Na dito ay may pagpaparangal sa mga tao at pagtatangi sa kanila higit sa lahat ng mga kalipunan; 3. Na ito ay isang aklat na mapagbigay ng marami sa kabutihan at pagpapala yayamang nagbibigay ito sa tagabasa nito ng gantimpala, kaalaman, at kaasalan; 4. Na ito ay isang binanal na dakilang kapita-pitagang aklat sa mga salita nito at mga kahulugan nito.