Ang kategorya: Ang Ṣalāh

Ang pagkukusang-loob ay ang isinabatas na mga pagtalima bilang karagdagan sa mga tungkulin at mga kinakailangan. Kabilang doon ang ṣalāh ng pagkukusang-loob. Ito ay ang lumabis sa mga ṣalāh na isinatungkulin na mga nāfilah at mga rātibah gaya ng qiyāmullayl, ṣalāh sa ḍuḥā, sunnah na walang-takda, at tulad niyon.

Ang ṣalāh na witr ay ang ṣalāh na ginagawa sa gabi sa pagitan ng ṣalāh sa `ishā' at ng pagsapit ng fajr (madaling-araw) at winawakasan sa pamamagitan nito ang ṣalāh sa gabi. Ang pinakamababa nito ay iisang rak`ah. Walang hangganan para sa pinakamataas nito. Ang itinuturing na kaibig-ibig ay ang pagiging 11 rak`ah nito. Tinawag ito na gayon dahil ang bilang ng mga rak`ah nito ay witr, ibig sabihin: gansal, na maaaring isa o tatlo o lima at tulad niyon.

Nagsisigasig ang Islām sa pagkakaisa ng mga Muslim at pagtutulungan nila sa mga pagtalima. Dahil dito nagsabatas si Allāh (pagkataas-taas Siya) para sa atin ng mga pagsambang pangkonggregasyon, na hindi nakapagsasagawa ng mga ito ang tao nang namumukod, gaya ng pagpapayo, pag-uutos ng nakabubuti at pagsaway ng nakasasama, at [pagsasagawa ng] ḥajj. Kabilang doon ang ṣalāh sa jamā`ah para sa limang ṣalāh. Mayroon itong maraming kabutihang-dulot. May nasaad na maraming patunay sa pagkakailangan nito sa sandali ng kawalan ng maidadahilan.

1. Ang pagsasaling literal. Ito ay ang pagliliwat mula sa isang wika patungo sa iba pa kalakip ng pananatili sa anyong literal ng salita o pagkakasunud-sunod ng pahayag. 2. Ang pagsasalin ng mga kahulugan ng pananalita. Ito ay ang paghahayag tungkol sa pananalita sa pamamagitan ng mga salitang naglilinaw sa mga kahulugan nito at mga pakay nito. Ang pagsasalin dito ay nasa antas ng paglilinaw.

Ang [pagdalangin ng] basbas sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay isang dakilang pagsamba. Ito ay isang pagpaparangal sa kanya at isang pagtatampok mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga anyo ng pananalita nito ay ang pagsabi ng: "Ṣalla -llāhu `alayhi wa sallam (Basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan)." Ang pinakamaikli na sasapat ay ang pagsabi ng: "Allāhumma, ṣalli `alā Muḥammad (O Allāh, basbasan Mo si Muḥamad)." Ang pinakamainam dito ay ang ṣalāh ibrāhīmīyah. Ito ay ang pagsabi ng: "Allāhumma ṣalli `alā muḥammadin wa `alā āli Muḥammad, kamā ṣallayta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. Allāhumma bārik `alā muḥammadin wa `alā āli muḥammad, kamā bārakta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. (O Allāh, basbasan Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagbasbas Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati. O Allāh, pagpalain Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagpapala Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati.)" Ang kahulugan ng: "O Allāh, basbasan mo siya" ay "ipagbunyi Mo siya sa Pinakamataas na Konseho sa piling ng mga anghel na pinalapit [sa Iyo].

Ang dhikr ay pagsamba ng dila at puso. Ito ay kabilang sa pinakamadali sa mga gawain at mga pagtalima. Naglalaman ito ng pagbubunyi ng tao sa Panginoon niya (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan), maging ito man ay sa pamamagitan ng pagpapabatid tungkol sa sarili ni Allāh o mga katangian Niya o mga gawain Niya o mga patakaran Niya o sa pamamagitan ng pagbigkas mula sa Aklat Niya o sa pamamagitan ng paghingi sa Kanya at pagdalangin sa Kanya o pagpapasimula ng pagbubunyi sa kanya sa pamamagitan ng pagbabanal sa Kanya, pagpaparingal sa Kanya, pagpapahayag ng kaisahan Niya, pagpupuri sa Kanya, pagpapasalamat sa Kanya, pagdakila sa Kanya, o sa pamamagitan ng pagdalangin ng basbas sa Sugo Niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Lahat ng iyon sa paraan ng pagpapakalapit-loob kay Allāh at paghiling ng gantimpala Niya.

Ang mga sunnah rātibah ay ang mga ṣalāh na sunnah na nauuna sa mga [ṣalāh na] tungkulin at sumusunod sa mga iyon yayamang isinasagawa ang mga ito bago ng mga iyon at matapos ng mga iyon. Ang mga ito ay ang mga pinamamalagi noon ng Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) kasama ng limang ṣalāh. Ang bilang ng mga ito ay 12 rak`ah: 4 rak`ah bago ng ṣalāh sa đuhr at 2 rak`ah matapos nito, 2 rak`ah matapos ng [ṣalāh sa] maghrib, 2 rak`ah matapos ng [ṣalāh sa] `ishā', 2 rak`ah bago ng ṣalāh sa fajr.

Ang salitang āmīn ay kabilang sa mga pananalita ng panalangin na isinasagawa matapos ng mga panalangin, maging ito man ay sa ṣalāh o sa labas nito dahil ang mananampalataya ay humiling mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya) na tugunin ang panalangin niya.

Ang qiblah ay ang direksiyon ng nagdarasal sa sandali ng pagdarasal niya. Ito, sa ganang mga Muslim, ay ang Itinampok na Ka`bah. Noong bago ng paglikas ng Sugo ni Allāh (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), ang qiblah ay ang Jerusalem sa Palestina, na ibinibilang na una sa dalawang qiblah. Ang qiblah ay maaaring ang Ka`bah mismo para sa malapit na nakakikita nito o ang dako nito para sa malayo.

Ang mga oras ng ṣalāh ay ang mga panahong itinakda ng Tagapagbatas para sa pagsasagawa ng ṣalāh. Ang mga ito ay tatlong uri. 1. Mga oras ng pagkakailangan, gaya ng mga oras ng mga ṣalāh na isinatungkulin. Ang mga ito ay limang oras: A. Oras ng ṣubḥ (fajr), na nagsisimula mula sa totoong madaling-araw hanggang sa pagsikat ng araw; B. Oras ng đuhr, na nagsisimula mula sa paglihis ng araw [mula sa katanghaliang-tapat] hanggang sa ang anino ng isang bagay ay maging singhaba nito; C. Oras ng `aṣr, na nagsisimula mula sa oras na ang anino ng isang bagay ay maging singhaba na nito hanggang sa lumubog ang araw; D. Oras ng maghrib, na nagsisimula mula paglubog ng araw hanggang sa maglaho ang takip-silim; E. Oras ng `ishā', na nagsisimula mula paglaho ng takip-silim hanggang sa kalagitnaan ng gabi at umaabot sa sandali ng pangangailangan sa pagsapit ng totoong madaling-araw. 2. Mga oras ng pagkaturing na kanais-nais, gaya ng mga oras ng mga ṣalāh na sunnah. Ang mga ito ay marami. Kabilang sa mga ito ang tinakdaan ayon sa Batas gaya ng witr, na ang oras nito ay mula ng matapos ng ṣalāh ng `ishā' hanggang sa pagsapit ng madaling-araw. Kabilang din dito ang hindi tinakdaan gaya ng nalalabi sa mga walang-takdang nāfilah. 3. Mga oras na sinasaway ang mga walang-takdang nāfilah. Ang mga ito ay lima: A. Sa sandali ng pagsikat ng araw hanggang sa nakaangat ito; B. Sa sandali ng katanghaliang-tapat o kalagitnaan ng maghapon kapag ang araw ay nasa gitna ng langit; C. Sa sandali ng paninilaw-nilaw ng araw hanggang sa paglubog nito; D. Matapos ng oras ng fajr hanggang sa pagsikat [ng araw]; E. Matapos ng ṣalāh sa `aṣr hanggang sa paglubog [ng araw].

Bawat lipunan ay may pagbati na nagiging isang adhikaing natatangi para sa kanila, na maaaring mula sa relihiyon nila o mula sa mga nakagawian nila at mga kaugalian nila. Ang pagbati ng Islām ay ang salām (kapayapaan). Nagturo nga nito si Allāh kay Adan(sumakanya ang pagbati ng kapayapaan). Nagbigay-buhay naman dito at nanatili rito ang mga Muslim. Ito ay isang pagbating pumupukaw sa kapanatagan at katiwasayan sa puso ng tumatanggap nito, kalakip ng pagiging isang panalangin ng kaligtasan at isang paghiling ng kabutihan. Dito ay may pagpapalaganap ng pangalan ni Allāh (pagkataas-taas Siya) na As-Salām. Ang pamamaraan nito ay: As-salāmu `alaykum wa raḥmatu -llāhi wa barakātuh (Ang kapayapaan ay sumainyo at ang awa ni Allāh at ang mga pagpapala Niya), sa pagpapaabot nito. Dito ay may 30 ḥasanah (magandang gawa) sa pinakakaunti. Ang pagpapaabot nito ay itinuturing na kaibig-ibig, at may nagsasabi ng pagkakailangan nito. Ang pagtugon naman sa salām ay kinakailangan. Nangyayari ang pagtugon sa alinmang paraan mula sa tatlong pamamaraan. HIndi kinakailangan na ang pormularyo ng pagtugon ay umaalinsunod sa pormularyo ng pagpapaabot. Kaya kung sakaling nagsabi ang pumapasok, halimbawa: As-salāmu `alaykum wa raḥmatu -llāhi, pinapayagan para sa iyo na tumugon sa pamamagitan ng pagsabi mo ng: Wa `alaykumu -s-salām dahil ito ay isang pagtugon. Subalit ang pormularyong pinakakumpleto ay ang pinakamainam at ang pinakamaganda. Kung sakaling nagkita ang isang pangkat sa isang pangkat o isang indibiduwal, tunay na sasapat na tumugon sa salām ang isa sa kanila. Kung paanong isinasabatas ang pagbati ng salām sa sandali ng pagpasok sa pagtitipon, gayon din, isinasabatas ito sa sandali ng paglisan. Ang salām ay may maraming patakaran at etiketa.

Ang istighfār ay isang dakilang pagsamba maging ito man ay kalakip ng pagkatamo ng pagkakasala o wala nito. Maaaring mangahulugan ito nang namumukod-tangi kaya kumakasing-kahulugan ito sa pagbabalik-loob (tawbah), ang pagkalas sa pagkakasala sa pamamagitan ng puso at mga bahagi ng katawan. Maaaring mangahulugan ito nang nakaugnay sa pagbabalik-loob kaya ang kahulugan ng istighfār ay ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng nagdaan at ang tawbah naman ay ang pagbabalik [kay Allāh] at ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng anumang pinangangambahan niya sa hinaharap mula sa mga masagwa sa mga gawa niya. Nasaad ang istighfār sa sarisaring anyo gaya ng pagsabi ng: "Rabbi -ghfir lī (Panginoon ko, magpatawad ka sa akin.)", pagsabi ng: "Astaghfiru -llāh (Humihingi ako ng tawad kay Allāh.)", at iba pa sa mga ito na mga anyo.

Ang mga jinn ay mga nilikha mula sa apoy at mga naaatangan [ng tungkulin]. Kabilang sa kanila ang mananampalataya at ang tagatangging sumampalataya. Ang shayṭān ay isang katawagan sa jinn na tumangging sumampalataya kabilang sa mga jinn. Ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shaṭan, na nangangahulugang lumayo, ay tumpak dahil sa kawalang-pananampalataya niya, pagkalayo niya sa katotohanan, at paghihimagsik niya; at ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shāṭa, na nangangahulugang nasunog, ay tumpak dahil siya ay nilikha mula sa isang apoy.

Ang ṣalāh sa Biyernes ay isang ṣalāh na nakahiwalay mismo, na sumasalungat sa [ṣalāh sa] đuhr sa lakas ng pagbigkas, bilang [ng mga rak`ah], [pagkakaroon ng] sermon (khuṭbah), at mga kundisyong isinasaalang-alang para rito, at umaayon dito sa oras. Itinuturing na kaibig-ibig na bigkasin sa unang rak`ah ang Sūrah Al-Jumu`ah at sa ikalawang rak`ah naman ang Sūrah Al-Munāfiqun, o ang pagbigkas ng Sūrah Al-A`lā sa unang rak`ah at Sūrah Al-Ghāshiyah sa ikalawang rak`ah.

Ang ṣalāh na nāfilah ay ang idinagdag sa mga ṣalāh na isinatungkulin. Nahahati ito sa tinukoy at walang-takda. 1. Ang ṣalāh na nāfilah na tinukoy. Ito ay ang nauugnay sa kadahilanan gaya ng pagbati sa masjid o nauugnay sa oras gaya ng ṣalāh sa [oras ng] ḍuḥā, mga ṣalāh na rātibah, at iba pa sa mga ito. 2. Ang ṣalāh na nāfilah na hindi tinukoy. Ang mga ito ay ang mga nāfilah na hindi nauugnay sa isang kadahilanan ni sa isang oras. Ang mga ito ay nasa hindi mga oras ng pagbabawal [ng ṣalāh].

Ang pagsabi ng nagdarasal ng: "Rabbanā wa laka -lḥamd (Panginoon namin! Ukol sa Iyo ang papuri)."

Ang ṣalāh ay ang pagpapakalapit kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa pamamagitan ng pagsambang kilala. Ito ay ang mga gawaing nalalaman na [binubuo ng] pagtayo, pag-upo, pagyukod, at pagpapatirapa, at ang mga gawaing natatangi na [binubuo ng] pagbigkas [ng Qur'ān], pagsambit ng dhikr, at iba pa roon, na pinasisimulan ng takbīratul’iḥrām at winawakasan ng taslīm. Isinasagawa ito sa mga oras na itinakda at may mga kundisyong natatangi gaya ng ṭahārah, pagharap sa qiblah, at iba pa roon. Ang pamamaraan ng ṣalāh sa isang pagbubuod ay na magsagawa [ang nagdarasal] ng takbīratul’iḥrām habang nagsasabi ng Allāhu akbar, habang nag-aangat ng mga kamay niya hanggang sa mga balikat o mga tainga. Pagkatapos maglalagay siya ng kanang kamay niya sa ibabaw ng kaliwang kamay na nasa dibdib niya. Bibigkas siya ng du`a'ul'istiftāḥ (panalangin ng pagsisimula), pagkatapos ay ng Sūrah Al-Fātiḥah, pagkatapos ay ng anumang madali mula sa Qur'ān. Pagkatapos ay magsasagawa siya ng takbīr habang nag-aangat ng mga kamay niya, yuyukod siya, maglalagay siya ng mga kamay niya sa mga tuhod niya, magpapakatiwasay siya habang nakayukod, magsasabi siya ng: "Subḥāna rabbiya -l`ađīm (Kaluwalhatian sa Panginoon ko ang Dakila)," mag-uulit-ulit siya nito, at magdaragdag ng anumang nasaad. Mag-aangat siya ng ulo niya hanggang sa makatindig at magpapakatiwasay siya habang nakatayo. Magsasabi ang imām at ang munfarid ng: "Sami`a -llāhu liman ḥamidah (Nakarinig si Allāh sa sinumang nagpuri sa Kanya)," magsasabi naman ang lahat ng: "Rabbanā wa laka -lḥamd (Panginoon namin, at ukol sa Iyo ang papuri)," at magdaragdag ng anumang nasaad. Pagkatapos bababa siya habang nagpapatirapa habang nagsasagawa ng takbīr at magpapatirapa siya sa pitong bahagi ng katawan nya: ang mga dulo ng dalawang paa, ang dalawang tuhod, ang dalawang palad, at ang noo. Magpapakatiwasay siya sa pagpapatirapa niya, magsasabi siya ng: "Subḥāna rabbiya -l'a`lā (Kaluwalhatian sa Panginoon ko ang Pinakamataas)," mag-uulit-ulit nito, at magdaragdag ng anumang nasaad. Pagkatapos uupo siya habang nagsasagawa ng takbīr at maglalagay siya ng mga palad niya sa mga hita niya o mga tuhod niya. Magpapakatiwasay siya habang nakayukod at magsasabi siya ng: "Rabbi -ghfir lī rabbi -ghfir lī (Panginoon ko, magpatawad Ka sa akin; Panginoon ko, magpatawad Ka sa akin).” Pagkatapos magpapatirapa siya muli. Pagkatapos mag-aangat siya ng ulo niya, tatayo siya, at bibigkas siya ng Sūrah Al-Fātiḥah at isa pang sūrah. Gagawin niya ang tulad sa ginawa sa unang rak`ah. Kung ang ṣalāh ay dalawang rak`ah, uupo siya matapos ng ikalawang pagkakaupo gaya ng pag-upo sa pagitan ng dalawang pagkakapatirapa at bibigkas ng tashahhud: "Attaḥīyātu lillāhi wa ­ṣṣalawātu wa ­ṭṭayyibāt, assalāmu `alayka ayyuha ­nnabīyu wa raḥmatu ­llāhi wa barakātuh, assalāmu `alaynā wa `alā `ibādi ­llāhi ­ṣṣāliḥīn, ashhadu an lā ilāha illa ­llāh, wa ashhadu anna muḥammadan `abduhu wa rasūluh (Ang mga pagbati ay ukol kay Allāh, at ang mga dasal at mga kaaya-ayang gawa. Ang kapayapaan ay sumaiyo, O Propeta, at ang awa ni Allāh at ang biyaya Niya. Ang kapayapaan ay sumaatin at sa mga maayos na lingkod ni Allāh. Sumasaksi ako na walang Diyos kundi si Allāh at sumasaksi ako na si Muhammad ay Lingkod Niya at Sugo Niya)." Pagkatapos ay bibigkas siya ng ṣalāh ibrāhīmīyah: Allāhumma ṣalli `alā muḥammadin wa `alá āli muḥammad, kamā ṣallayta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. Allāhumma bārik `alā muḥammadin wa `alā āli muḥammad, kamā bārakta `alā ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd (O Allāh, basbasan Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagbasbas Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati. O Allāh, pagpalain Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagpala Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati). Pagkatapos ililingon niya ang mukha niya sa kanan habang nagsasabi ng: "Assalāmu `alaykum wa raḥmatu -llāh (Ang kapayapaan ay sumainyo at ang awa ni Allāh)" at sa kaliwa [at magsasabi] ng tulad niyon. Kung ang ṣalāh ay higit sa dalawang rak`ah, tunay na siya ay tatayo para sa ikatlong rak`ah at gagawin ang gaya sa ginawa sa ikalawang rak`ah nang walang pagbigkas ng isang sūrah matapos ng Sūrah Al-Fātiḥah. Sa ikaapat na rak`ah din ay gagawin ang tulad niyon.

Ang limang ṣalāh ay ang mga ṣalāh na inobliga ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga lingkod Niya limang ulit sa isang araw. Ang mga ito ay ang mga ṣalāh sa đuhr, `aṣr, maghrib, `ishā’, at fajr. Napagtibay nga ang pagkakinakailangan ng mga ito sa Qur'ān, Sunnah, at Ijmā`. Ang mga ito ay kinakailangang nalalamang bahagi ng Relihiyon, na tumatangging sumampalataya ang tagapagkaila nito at ang tagapag-iwan nito dala ng pagwawalang-bahala. Ito ay ang pinakamahalaga sa mga tungkulin at ang pinakamainam sa mga ito matapos ng dalawang pagsaksi (shahādatān). Ito ang ikalawang haligi mula sa Limang Haligi ng Islām. Ang ṣalāh, noong unang isinatungkulin ni Allāh sa mga lingkod Niya, ay limampung ulit sana nang ipinanik ang Propeta nating si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) [sa langit]. Pagkatapos pinagaan ito sa limang ulit ni Allāh para sa mga lingkod Niya dahil sa pamamagitan ng Propeta nating si Muḥammad (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Kaya ito ay limang ulit sa gawain at limampung ulit sa gantimpala.

Ang pagpapatirapa ng pagkalingat ay isang katawagan sa dalawang patirapa na gaya ng pagpapatirapa sa ṣalāh sa anyo at sinasambit. Naoobliga ito sa munfarid at imām kapag may naganap na isang kadahilanan mula sa mga kadahilanan ng pagkalingat. Ang pagsasagawa nito ay bago ng taslīm kung nalingat dahil sa isang pagkukulang at matapos ng taslīm kung nalingat dahil sa isang pagkalabis. Ang mga kadahilanan ng pagpapatirapa ng pagkalingat ay tatlo: ang pagkadagdag, ang pagkakulang, at ang pagdududa.

Ang kahubaran ay kabilang sa mga bagay na nangalaga ang Tagapagbatas sa pag-iingat nito ayon sa isang masidhing pangangalaga at napaloloob sa ilalim ng isang pangkalahatang prinsipyo: ang pag-iingat sa dangal. Ito ay dalawang uri: A. Kahubaran sa loob ng ṣalāh, na tinatawag na kahubaran sa ṣalāh: ang kinakailangan takpan sa ṣalāh; B. Kahubaran sa labas ng ṣalāh, na tinatawag na kahubaran sa tingin: ang kinakailangan takpan at hindi ilantad mula sa katawan sa labas ng ṣalāh.

Ang ṣalāh sa `Idul fiṭr at `Idul ’adḥā ay isang gawain kabilang sa mga gawain ng Islām. Isinasagawa ang ṣalāh na ito sa dalawang rak`ah sa isang malakas na pagbigkas sa araw ng `Idul fiṭr, ang unang araw ng buwan ng Shawwāl, at sa araw ng `Idul ’adḥā, ang ikasampung araw ng buwan ng Dhul ḥijjah. Sumasapit ang oras ng ṣalāh ng `Idul fiṭr at `Idul ’adḥā sa sandali ng pag-angat ng pantay sa sibat o dalawang sibat, na oras ng pagpapahintulot sa ṣalāh na nāfilah, at nagtatapos ito bago ng paghilig ng araw palayo sa kalagitnaan ng langit, bago ng ṣalāh sa ṣalāh nang kaunti. Natatangi ito sa nakasanayang ṣalāh sa pagkakaroon ng mga dagdag na takbīr sa simula ng bawat rak`ah.

Ang pagyukod ay kabilang sa mga panggawaing haligi ng ṣalāh. Mayroon itong dalawang paraan: 1. Ang pagbaluktot ng likod sa paraang nakakaya ng tao ang paghawak ng mga kamay niya sa mga tuhod niya. 2. Ang pagbaluktot kalakip ng pagtukod ng mga kamay sa mga tuhod, ng pagpapahiwa-hiwalay ng mga daliri ng kamay, ng pagpapalayo sa pagitan ng mga kamay at mga tagiliran [ng katawan], at ng pagtutuwid ng likod nang walang pag-aangat ng ulo o pagbababa nito. Ang paraang ito ay ang pinakakumpleto. Ang pagyukod ay may dalawang kalagayan: 1. Ang kalagayan na ang nagdarasal ay nakatayo bago ng pagyukod. Ito ang tinutukoy sa pagtataguri [ng pagyukod]. 2. Ang kalagayan na siya ay yumuyukod palayo sa pagkakaupo. Ito ay ang pagyukod [mula sa pagkakaupo at pagtayo] para pumantay ang noo sa mga tuhod.

Ang pagtatakip sa kahubaran (`awrah) ng tao ay ang pagbabalot ng anumang pangit ang paglantad niyon, ikinahihiya [na malantad] iyon, at hindi pinapayagan ang paglalantad niyon mula sa katawan ng tao, kahit pa man mag-isa sa dilim, kung makakaya. Ang pagtatakip ng kahubaran ay dalawang uri: 1. Ang pagtatakip ng kahubaran sa loob ng ṣalāh. Ito ay sa pamamagitan ng pagtatakip ng anumang nasa pagitan ng pusod at tuhod kaugnay sa lalaki at sa pamamagitan ng pagtatakip ng buong katawan maliban sa mukha at mga kamay kaugnay sa babae. Ang isinasaalang-alang kaugnay roon ay na ang kasuutan ay nakatatakip sa katawan sa nakasanayang tingin kung saan hindi lumilitaw ang kulay ng kutis. 2. Ang pagtatakip ng kahubaran sa labas ng ṣalāh. Ito ay sa pamamagitan ng pagtatakip ng anumang nasa pagitan ng pusod at tuhod kaugnay sa lalaki. Hinggil naman sa babae, mayroon siyang apat na kalagayan: A. Ang pagtatakip ng buong katawan sa harap ng estranghero. B. Ang pagtatakip ng buong katawan maliban sa anumang nakalitaw sa kanya sa karaniwan sa gawain sa loob ng bahay gaya ng ulo, leeg, kamay, at tulad ng mga ito. Ito ay sa harapan ng mga maḥram at mga babae. C. Na siya ay walang takip. Ito ay sa piling ng asawa niya.

Ang kapanatagan ay ang pamamalagi ng mga kasukasuan at mga bahagi ng katawan sa kinalalagyan ng mga ito sa isang sandali. Ang pinakakaunti nito ay ang pagkakaroon ng katiwasayan sa paraang naituturing ito sa nakaugalian bilang napapanatag. Sinabi: [Ito ay] ang paglaho ng pagkilos ng mga bahagi ng katawan sa isang maikling panahon. Sinabi: Ito ay kasukat ng [haba ng] dhikr na kinakailangan sa haligi [ng ṣalāh], gaya ng sukat ng [haba ng] isang tasbīḥ, halimbawa. Ang nabanggit sa dalawang pahayag na ito ay hindi natatangi sa gawain ng gumagawa ng masagwa sa ṣalāh niya, na inutusan nga na mag-ulit ng ṣalāh.

Ang masjid ay lugar na inilaan alinsunod sa pagsasagawa ng ṣalāh sa magpawalang-hanggan at palagian at sa dhikr, panalangin, pagpapakaunawa sa relihiyon, at pagmamasid sa mga kalagayan ng Kalipunan. Isinasagawa ang adhān dito para sa ṣalāh at hinaharapan ang dako ng qiblah. Yayamang ang pagpapatirapa ay pinakamarangal sa mga gawain ng ṣalāh dahil sa kalapitan ng tao sa Panginoon niya, hinango ang pangalan ng lugar mula rito, kaya tinawag ito na masjid (patirapaan). Ang mga hangganan ng masjid ay ang pumaligid dito na estruktura o mga kahoy o mga kawayan o tulad niyon. Ang mga masjid ay pinakamainam sa mga lugar sa Lupa. Taglay ng mga ito ang kahalagahan ng mga ito at ang kainaman ng mga ito sa ganang kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Mayroong mga masjid na itinangi ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa mga katangian at mga kalamangan na wala sa iba sa mga ito. Ang mga ito ay tatlo: Al-Masjid al-Ḥarām (Ang Masjid na Pinakababanal) sa Makkah, Al-Masjid an-Nabawīy (Ang Masjid na Pampropeta) sa Al-Madinah An-Nabawiyyah, at Al-Masjid Al-Aqṣā (Ang Masjid na Pinakaliblib) sa Al-Quds.

Ang ṣalāḥ ay ang tukod ng relihiyon at ang pinakadakila sa mga haligi ng Islām matapos ng shahādatān. Ang sinumang nangalaga rito, siya ang maligaya. Ang sinumang nagsayang nito at nagpabaya nito, siya ang malumbay na mapagmatigas. Nag-utos nga si Allāh ng pangangalaga rito at nag-utos Siya ng pagpapanatili nito sa maraming talata [ng Qur'ān]. Ang tagapag-iwan nito nang sadyaan ay nahahantad sa kaparusahan ni Allāh (pagkataas-taas Siya), pagkainis Niya, at panghihiya Niya sa Mundo at Kabilang-buhay. Ang pag-iwan sa ṣalāḥ nang sadyaan ay nahahati sa dalawang bahagi: 1. Ang pag-iwan sa ṣalāḥ kalakip ng pagkakaila sa pagkakailangan nito. Ito ay kawalang-pananampalataya. 2. Ang pag-iwan sa ṣalāḥ dala ng pagwawalang-bahala at katamaran hanggang sa pumasok ang oras ng ṣalāḥ na matapos nito. Ito rin ay kawalang-pananampalataya ayon sa mga tahas na malinaw na patunay. Ito ay ang pahayag nina `Umar, `Alīy, at Jābir (malugod si Allāh sa kanila), at ng iba pa sa kanila kabilang sa mga Kasamahan [ng Propeta]. May nasaad din ayon sa kanila na mga tumpak na isnād. Walang nalalaman na iisang Kasamahan na nagsabi ng kasalungatan niyon. Nagsaysay ng pagkakaisa ng pahayag ng mga Kasamahan hinggil doon ang hindi iisa sa mga maalam. Ang ikalawang pahayag ay na ito ay isang malaking kasalanan at isang mabigat na pagkakasala at pinapatay ang tagapag-iwan nito subalit hindi siya nagiging tagatangging sumampalataya. Ito ay ang doktrina (madhhab) ng Mālikīyah at Shāfi`īyah. Ang ikatlong pahayag ay na ito ay isang malaking kasalanan at isang mabigat na pagkakasala at na ang tagapag-iwan ay ikukulong hanggang sa mamatay o magbalik-loob subalit siya ay hindi nagiging tagatangging sumampalataya. Ito ay ang doktrina ng Ḥanafīyah. Hinggil naman sa nakaiwan nito dahil sa isang maidadahilan kabilang sa mga maidadahilan, gaya ng pagkatulog o pagkalimot o iba pa rito, hanggang sa nakalabas ang oras nito, siya ay mabibigyang-dahilan at kailangan sa kanya ang bayad-pagsasagawa rito kapag nakaalaala siya nito.