Ang kategorya: Ang mga Kundisyon ng Ṣalāh

Ang mga oras ng ṣalāh ay ang mga panahong itinakda ng Tagapagbatas para sa pagsasagawa ng ṣalāh. Ang mga ito ay tatlong uri. 1. Mga oras ng pagkakailangan, gaya ng mga oras ng mga ṣalāh na isinatungkulin. Ang mga ito ay limang oras: A. Oras ng ṣubḥ (fajr), na nagsisimula mula sa totoong madaling-araw hanggang sa pagsikat ng araw; B. Oras ng đuhr, na nagsisimula mula sa paglihis ng araw [mula sa katanghaliang-tapat] hanggang sa ang anino ng isang bagay ay maging singhaba nito; C. Oras ng `aṣr, na nagsisimula mula sa oras na ang anino ng isang bagay ay maging singhaba na nito hanggang sa lumubog ang araw; D. Oras ng maghrib, na nagsisimula mula paglubog ng araw hanggang sa maglaho ang takip-silim; E. Oras ng `ishā', na nagsisimula mula paglaho ng takip-silim hanggang sa kalagitnaan ng gabi at umaabot sa sandali ng pangangailangan sa pagsapit ng totoong madaling-araw. 2. Mga oras ng pagkaturing na kanais-nais, gaya ng mga oras ng mga ṣalāh na sunnah. Ang mga ito ay marami. Kabilang sa mga ito ang tinakdaan ayon sa Batas gaya ng witr, na ang oras nito ay mula ng matapos ng ṣalāh ng `ishā' hanggang sa pagsapit ng madaling-araw. Kabilang din dito ang hindi tinakdaan gaya ng nalalabi sa mga walang-takdang nāfilah. 3. Mga oras na sinasaway ang mga walang-takdang nāfilah. Ang mga ito ay lima: A. Sa sandali ng pagsikat ng araw hanggang sa nakaangat ito; B. Sa sandali ng katanghaliang-tapat o kalagitnaan ng maghapon kapag ang araw ay nasa gitna ng langit; C. Sa sandali ng paninilaw-nilaw ng araw hanggang sa paglubog nito; D. Matapos ng oras ng fajr hanggang sa pagsikat [ng araw]; E. Matapos ng ṣalāh sa `aṣr hanggang sa paglubog [ng araw].

Ang qiblah ay ang direksiyon ng nagdarasal sa sandali ng pagdarasal niya. Ito, sa ganang mga Muslim, ay ang Itinampok na Ka`bah. Noong bago ng paglikas ng Sugo ni Allāh (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), ang qiblah ay ang Jerusalem sa Palestina, na ibinibilang na una sa dalawang qiblah. Ang qiblah ay maaaring ang Ka`bah mismo para sa malapit na nakakikita nito o ang dako nito para sa malayo.

Ang pagtatakip sa kahubaran (`awrah) ng tao ay ang pagbabalot ng anumang pangit ang paglantad niyon, ikinahihiya [na malantad] iyon, at hindi pinapayagan ang paglalantad niyon mula sa katawan ng tao, kahit pa man mag-isa sa dilim, kung makakaya. Ang pagtatakip ng kahubaran ay dalawang uri: 1. Ang pagtatakip ng kahubaran sa loob ng ṣalāh. Ito ay sa pamamagitan ng pagtatakip ng anumang nasa pagitan ng pusod at tuhod kaugnay sa lalaki at sa pamamagitan ng pagtatakip ng buong katawan maliban sa mukha at mga kamay kaugnay sa babae. Ang isinasaalang-alang kaugnay roon ay na ang kasuutan ay nakatatakip sa katawan sa nakasanayang tingin kung saan hindi lumilitaw ang kulay ng kutis. 2. Ang pagtatakip ng kahubaran sa labas ng ṣalāh. Ito ay sa pamamagitan ng pagtatakip ng anumang nasa pagitan ng pusod at tuhod kaugnay sa lalaki. Hinggil naman sa babae, mayroon siyang apat na kalagayan: A. Ang pagtatakip ng buong katawan sa harap ng estranghero. B. Ang pagtatakip ng buong katawan maliban sa anumang nakalitaw sa kanya sa karaniwan sa gawain sa loob ng bahay gaya ng ulo, leeg, kamay, at tulad ng mga ito. Ito ay sa harapan ng mga maḥram at mga babae. C. Na siya ay walang takip. Ito ay sa piling ng asawa niya.

Ang kahubaran ay kabilang sa mga bagay na nangalaga ang Tagapagbatas sa pag-iingat nito ayon sa isang masidhing pangangalaga at napaloloob sa ilalim ng isang pangkalahatang prinsipyo: ang pag-iingat sa dangal. Ito ay dalawang uri: A. Kahubaran sa loob ng ṣalāh, na tinatawag na kahubaran sa ṣalāh: ang kinakailangan takpan sa ṣalāh; B. Kahubaran sa labas ng ṣalāh, na tinatawag na kahubaran sa tingin: ang kinakailangan takpan at hindi ilantad mula sa katawan sa labas ng ṣalāh.