Ang kategorya: Ang mga Kainaman at ang mga Kaasalan

Ang [pagdalangin ng] basbas sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay isang dakilang pagsamba. Ito ay isang pagpaparangal sa kanya at isang pagtatampok mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga anyo ng pananalita nito ay ang pagsabi ng: "Ṣalla -llāhu `alayhi wa sallam (Basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan)." Ang pinakamaikli na sasapat ay ang pagsabi ng: "Allāhumma, ṣalli `alā Muḥammad (O Allāh, basbasan Mo si Muḥamad)." Ang pinakamainam dito ay ang ṣalāh ibrāhīmīyah. Ito ay ang pagsabi ng: "Allāhumma ṣalli `alā muḥammadin wa `alā āli Muḥammad, kamā ṣallayta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. Allāhumma bārik `alā muḥammadin wa `alā āli muḥammad, kamā bārakta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. (O Allāh, basbasan Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagbasbas Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati. O Allāh, pagpalain Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagpapala Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati.)" Ang kahulugan ng: "O Allāh, basbasan mo siya" ay "ipagbunyi Mo siya sa Pinakamataas na Konseho sa piling ng mga anghel na pinalapit [sa Iyo].

Ang dhikr ay pagsamba ng dila at puso. Ito ay kabilang sa pinakamadali sa mga gawain at mga pagtalima. Naglalaman ito ng pagbubunyi ng tao sa Panginoon niya (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan), maging ito man ay sa pamamagitan ng pagpapabatid tungkol sa sarili ni Allāh o mga katangian Niya o mga gawain Niya o mga patakaran Niya o sa pamamagitan ng pagbigkas mula sa Aklat Niya o sa pamamagitan ng paghingi sa Kanya at pagdalangin sa Kanya o pagpapasimula ng pagbubunyi sa kanya sa pamamagitan ng pagbabanal sa Kanya, pagpaparingal sa Kanya, pagpapahayag ng kaisahan Niya, pagpupuri sa Kanya, pagpapasalamat sa Kanya, pagdakila sa Kanya, o sa pamamagitan ng pagdalangin ng basbas sa Sugo Niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Lahat ng iyon sa paraan ng pagpapakalapit-loob kay Allāh at paghiling ng gantimpala Niya.

Ang salitang āmīn ay kabilang sa mga pananalita ng panalangin na isinasagawa matapos ng mga panalangin, maging ito man ay sa ṣalāh o sa labas nito dahil ang mananampalataya ay humiling mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya) na tugunin ang panalangin niya.

Ang pagpapakabuti sa mga magulang ay ang pagtalima sa kanilang dalawa, ang pakikipag-ugnay sa kanilang dalawa, ang kawalan ng kasuwailan sa kanilang dalawa, ang paggawa ng maganda sa kanilang dalawa, at ang pagpapakita ng pag-ibig at paggalang sa kanilang dalawa kasabay ng paggawa ayon sa pagpapalugod sa kanilang dalawa sa pamamagitan ng ninanais nilang dalawa hanggat hindi naging isang kasalanan. Ang tinutukoy ng mga magulang ay ang ama at ang ina at sumasakop din ito sa mga lolo at mga lola, maging sila man ay mga Muslim o mga di-Muslim. Bahagi ng pagpapakabuti sa kanilang dalawa matapos ng pagkamatay nila ang pagpaparangal sa kaibigan nilang dalawa at mga kasamahan nilang dalawa.

Ang istighfār ay isang dakilang pagsamba maging ito man ay kalakip ng pagkatamo ng pagkakasala o wala nito. Maaaring mangahulugan ito nang namumukod-tangi kaya kumakasing-kahulugan ito sa pagbabalik-loob (tawbah), ang pagkalas sa pagkakasala sa pamamagitan ng puso at mga bahagi ng katawan. Maaaring mangahulugan ito nang nakaugnay sa pagbabalik-loob kaya ang kahulugan ng istighfār ay ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng nagdaan at ang tawbah naman ay ang pagbabalik [kay Allāh] at ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng anumang pinangangambahan niya sa hinaharap mula sa mga masagwa sa mga gawa niya. Nasaad ang istighfār sa sarisaring anyo gaya ng pagsabi ng: "Rabbi -ghfir lī (Panginoon ko, magpatawad ka sa akin.)", pagsabi ng: "Astaghfiru -llāh (Humihingi ako ng tawad kay Allāh.)", at iba pa sa mga ito na mga anyo.

Ang mga jinn ay mga nilikha mula sa apoy at mga naaatangan [ng tungkulin]. Kabilang sa kanila ang mananampalataya at ang tagatangging sumampalataya. Ang shayṭān ay isang katawagan sa jinn na tumangging sumampalataya kabilang sa mga jinn. Ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shaṭan, na nangangahulugang lumayo, ay tumpak dahil sa kawalang-pananampalataya niya, pagkalayo niya sa katotohanan, at paghihimagsik niya; at ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shāṭa, na nangangahulugang nasunog, ay tumpak dahil siya ay nilikha mula sa isang apoy.

Ang pagtitika ng puso sa paggawa ng anuman bilang pagpapakalapit kay Allāh (pagkataas-taas Siya). O sinasabing ito ay ang pagpapakay ng pagtalima at pagpapakalapit kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa pagpapairal ng gawain. Ang kinalalagyan nito ay ang puso. Nagaganap ang layunin ayon sa dalawang kahulugan: 1. Ang pagtatangi sa mga pagsamba sa isa't isa gaya ng pagtatangi ng ṣalāh sa đuhr sa ṣalāh sa `aṣr. 2. Ang pagtatangi sa pinapakay ng gawain kung ito ba ay ukol kay Allāh lamang.

Ang Talatang Al-Kursīy ay pinakadakila sa mga talata ng Marangal na Qur'ān dahil sa kadakilaan ng nilalaman nito na mga pangalan ni Allāh at mga katangian Niya at mga patunay ng Tawḥīd. Ito ay ang ika-255 talata mula sa Kabanata Al-Baqarah. Pinangalanan ito sa pangalang ito dahil sa pagkabanggit ng Al-Kursīy sa [talatang] ito. Ang tinutukoy ng Kursīy ay ang kinalalagyan ng mga paa ng Panginoon (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan). Ang Trono ay higit na malaki kaysa sa Kursīy at pinakadakila sa mga nilikha.

Ang kasuwailan ay kabilang sa malalaki sa mga pagkakasala. Ito ay may maraming anyo. Ang pamantayan nito ay: na mangyari mula sa anak sa mga magulang niya o sa isa sa kanila ang isang pananakit na hindi magaan ayon sa kaugalian ng mga may taglay ng mga pagkaunawa. Kaya nabubukod mula rito ang anumang kapag nangyari mula sa mga magulang na isang pag-uutos o isang pagsaway saka sinalungat sila ng anak nila ng hindi naibibilang sa kaugalian ang pagsalungat niyon bilang kasuwailan kaya iyon ay hindi magiging kasuwailan. Kabilang sa kasuwailan [sa mga magulang] ang paghagupit, ang pagpapalayas mula sa bahay, at ang paninigaw sa harap nilang dalawa o sa isa sa kanilang dalawa.

Ang pagsisinungaling ay ang pagpapabatid tungkol sa isang bagay ayon sa kasalungatan ng kung ano ito maging ito ay dala man ng isang pananadya o isang pagkalingat, nalaman man ang kabulaanan ng ulat nang kusa o dala ng paghuhulo. Ang pagsisinungaling ay isang salot kabilang sa mga mapanganib na salot ng dila at isang katangiang pangit sa lahat ng mga batas. Ito ay isang uri ng pagpapaimbabaw dahil sa taglay nito na pagkukubli ng mga katotohanan at paghahayag ng salungat sa mga ito. Kabilang dito ang sa pamamagitan ng dila, at ito ang orihinal. Kabilang dito ang sa pamamagitan ng mga bahagi ng katawan gaya ng pagsenyas sa pamamagitan ng kamay. Kabilang dito ang sa pamamagitan ng puso, at ito ang pagkakaila. Nahahati ang pagsisinungaling sa tatlong bahagi: 1. Ang pagsisinungaling laban kay Allāh. Ito ay ang pinakapangit sa mga uri ng pagsisinungaling, gaya ng pag-uugnay ng isang sinasabing bulaan kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at gaya ng pagpapahintulot ng ipinagbabawal at pagbabawal ng ipinahihintulot; 2. Ang pagsisinungaling laban sa Sugo ni Allāh (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), gaya ng pag-uugnay ng mga ḥadīth na bulaan sa kanya; 3. Ang pagsisinungaling laban sa mga tao sa mga nauukol sa [buhay sa] Mundo at iba pa roon. Ang una at ang ikalawa ay pinakamabigat na kasalanan.

Ang panlilibak ay ang pagbanggit ng nakalingid [hinggil sa tao] nang patalikod. Ibig sabihin: na babanggit ang isang tao sa [isa pang] tao nang patalikod sa kanya hinggil sa isang bagay na masusuklam siya at ikasasama ng loob niya ang pagbanggit niyon, maging iyon man ay kaugnay sa katawan niya o pagrerelihiyon niya o kaasalan niya o kaanyuan niya o ari-arian niya o mga pagkilos niya o iba pa roon kabilang sa anumang nauugnay sa kanya, maging ang pagbanggit niyon ay sa pamamagitan ng bibig o sa pamamagitan ng senyas o iba pa roon yayamang ang pagpaparamdam hinggil sa kanya ay gaya ng paghahayag at ang paggawa kaugnay rito ay gaya ng pagsasabi. Ang pagsenyas, ang pagpapahiwatig, ang pagpapasaring, ang pagsusulat, ang pagkilos, at ang anumang nagpapaintindi ng nilalayon ay napaloloob sa panlilibak.

Ang taqwā (pangingilag magkasala) ay isang salitang [Arabe] na tagatipon ng mga katangian ng kabutihan. Ang orihinal [na kahulugan] nito ay ang pag-iingat laban sa kaparusahan ni Allāh sa pamamagitan ng pagtalima sa Kanya sa ipinag-uutos at sa sinasaway. Ito ay isang katangian sa sarili na nagbubuyo sa tao sa paggawa ng ipinag-utos ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at pagpipigil sa sinaway Niya. Sa iba pang kahulugan: Ito ay ang pangangalaga sa sarili laban sa nagiging karapat-dapat na kaparusahan dahil sa paggawa ng mga ipinagbabawal o pag-iwan sa mga tungkulin at ang pagkakaroon ng katangian ng pagkakaangat ng antas nito dahil sa paggawa ng mga itinuturing na kaibig-ibig at mga mabuting kinukusang-loob at pag-iwas sa mga kinasusuklaman at mga pinaghihinalaan. Nag-utos nga si Allāh nito sa mga una at mga huli. Gumawa Siya sa pananampalataya at pangingilag magkasala bilang pagtangkilik sa Kanya (kaluwalhatian sa Kanya) at nagparesulta Siya rito ng gantimpalang masagana.

Ang pagkaligaw ay ang kawalan ng katatagan sa daang tuwid, maging ito man ay sa mga sinasabi o mga ginagawa o mga paniniwala. Nahahati ang pagkaligaw sa dalawang bahagi: 1. Pagkaligaw sa kaalaman at mga pinaniniwalaan gaya ng pagkaligaw ng mga tagatangging sumampalataya, mga tagasamba ng mga anito, at mga tagapagkaila ng mga katangian ni Allāh (pagkataas-taas Siya). 2. Pagkaligaw sa gawain at mga patakaran gaya ng pagkaligaw ng mga kampon ng pagsuway. Kabilang sa mga kadahilanan ng pagkaligaw: ang pag-iwan sa Qur'ān at Sunnah, ang pagpapauna sa isip, ang paggawa ng bid`ah, ang pagsunod sa pithaya, kamangmangan, panatisismo, at iba pa.

Ang hilig ng kaluluwang pantao sa anumang naiibigan nito, sa umaayon sa kalikasan nito, at bumabagay rito. Kaya kung nahilig ito sa sumasalungat sa Batas [ng Islām], ito ay pagsunod sa pithayang pinupulaan. Kung nahilig ito sa umaayon sa Batas [ng Islām], ito ay pagsunod sa pithayang pinapupurihan. Nahahati ang pithaya sa dalawang bahagi: 1. Pithaya na nagiging kaugnay sa mga nauukol sa relihiyon at tinatawag na pithaya ng mga paghihinala, na pinakamapanganib sa mga uri ng pithaya. Ang pagsunod sa pithayang ito ay nagpaparating sa nagtataglay nito sa pagbagsak sa bid`ah o kawalang-pananampalataya. Tinatawag ang mga kampon ng bid`ah bilang mga kampon ng mga pithaya dahil sila ay sumunod sa mga pithaya nila at umayaw sa Qur'ān at Sunnah. 2. Pithaya na nagiging kaugnay sa mga nauukol sa Mundo at tinatawag na pithaya ng mga pagnanasa, gaya ng pagkain at pagtatalik. Ang pithayang ito ay maaaring magpabagsak sa nagtataglay nito sa kasuwailan at mga pagsuway. Ang pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga relihiyon ay higit na mabigat kaysa sa pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga pagnanasa. Ang Sharī`ah ay dumating lamang para magpalabas sa mga tao mula sa pagsunod sa pithaya tungo sa pagsunod sa Batas.

Ang pagbabalik-loob ay kabilang sa mga gawaing maayos at bahagi ng mga katangian ng mga propeta at mga isinugo. Ito ay ang pagbabalik ng tao [kay Alllah] mula sa kinasusuklaman ni Allāh papunta sa naiibigan ni Allāh nang lantaran at pakubli. Nahahati ang pagbabalik-loob sa dalawang bahagi: 1. Pagbabalik-loob na pakubli. Ito ay sa pagitan ng tao at Panginoon niya. Si Allāh ay tumatanggap ng pagbabalik-loob kapag naisakatuparan ang mga kundisyon nito. 2. Pagbabalik-loob na lantaran. Ito ay ang pagbabalik-loob na nauugnay rito ang pagtangkilik, ang pagtanggap ng pagsaksi, ang pag-aalis ng mga takdang parusa at ng paghatol sa mga tao, at ang tulad nito, gaya ng pagbabalik-loob ng manggagaway at ateista. Kabilang sa mga kundisyun ng pagbabalik-loob na ito ay maging wagas ukol sa [kaluguran ng] mukha ni Allāh (pagkataas-taas Siya) kaya hindi nanaisin dahil dito ang kamunduhan at ang pagpapapuri ng mga tao at pagbubunyi nila, na kumalas sa pagsuway, na manghinayang sa pagkagawa nito kalakip ng pagtitika na hindi manumbalik dito sa hinaharap, at na ito ay maging bago ng pagsikat ng araw mula sa kanluran nito at bago ng paglaguklok ng kaluluwa [sa lalamunan] sa sandali ng pagsapit ng kamatayan. Kung nangyaring nauugnay rito ang mga karapatan ng mga ibang tao, kailangan ng pagbabalik ng mga karapatan sa may-ari ng mga ito.

Ang pagluluwalhati ay kabilang sa mga tagasaksi ng pananampalataya kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at isang saligan mula sa saligan ng Tawḥīd sa Kanya, kung paanong ito ay kabilang sa mga katunayan ng kagandahan ng Pinaniniwalaang Pang-Islām. Ang kahulugan nito ay ang pagdakila kay Allāh, ang pagbabanal sa Kanya, ang pagwawalang-kinalaman sa Kanya sa bawat kapintasang iniugnay sa Kanya ng mga tagapagtambal at mga ateista, gaya ng katambal, anak, asawa, at iba pa rito. Ito ay ang pagpapalayo ng mga puso at mga ideya sa pagpapalagay kay Allāh ng isang kakulangan o pag-uugnay sa Kanya ng kasamaan. Iyon ay nananawagan ng pagpapatibay ng mga katangian ng kalubusan sa Kanya (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga pangalan ni Allāh ang As-Sabbūḥ o As-Subbūḥ (Ang Kaluwa-luwalhati) at ang kahulugan nito ay ang pinawawalang-kinalaman at pinababanal ng bawat sinumang nasa mga langit at lupa palayo sa mga kapintasan at mga kakulangan. Ang pagluluwalhati ay sa pamamagitan ng dila sa pamamagitan ng pagsasabi ng subḥāna -llāh (kaluwalhatian kay Allāh) at tulad nito. Iyon ay sa pamamagitan din ng mga bahagi ng katawan. Iyon ay sa pamamagitan ng pagsamba kay Allāh lamang at pag-iwan sa anumang iba sa Kanya. Iyon ay sa pamamagitan din ng puso sa pamamagitan ng pagwawalang-kinalaman kay Allāh, pagkakaila ng bawat kakulangan palayo sa Kanya, at paniniwala sa kalubusan para sa Kanya sa mga pangalan Niya, mga katangian Niya, at sarili Niya. Ang pagluluwalhati ay limang uri. Ang mga ito ay ang sumusunod: 1. Ang pagluluwalhati ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa binanal na sarili Niya; 2. Ang pagluluwalhati ng mga anghel kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 3. Ang pagluluwalhati ng mga maayos na tao na mga propeta at mga tagasunod nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 4. Ang pagluluwalhati ng mga nilalang sa kabuuan nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 5. Ang pagluluwalhati ng mga maninirahan sa Paraiso kay Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang pagsaksi ay ang pananadya ng pagpapabatid ng kasinungalingan upang humantong sa pamamagitan nito sa kabulaanan, maging may panunumpa man o walang panunumpa, gaya ng pagsaksi sa isang pananalanta sa isang tao o isang pagkuha sa ari-arian o isang pagpapahintulot sa bawal, o isang pagbabawal sa ipinahihintulot, at tulad nito. Ang tagasaksi sa kabulaanan ay nakagawa ng apat na mabigat: A. Na siya ay lumabag sa katarungan sa sarili niya dahil sa pagsisinungaling at paggawa-gawa at ng isang malaking pakikipaghalubilo sa malalaki sa mga pagkakasala; B. Na siya ay lumabag sa katarungan sa taong sumaksi siya laban doon hanggang sa nakapinsala siya dahil sa pagsaksi niya sa ari-arian niyon, dangal niyon, at sarili niyon; C. Na siya ay lumabag sa katarungan sa taong sumaksi siya para roon dahil sa pag-akay papunta roon ng bawal na ari-arian; D. Na siya ay pumayag dahil sa gawa niya sa ipinagbawal ni Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang pagsunod sa pithaya ay kabilang sa saligan ng kasamaan at pagkaligaw. Ito ay ang hilig ng sarili sa anumang sumasalungat sa Batas. Ito ay dalawang bahagi: 1. Ang pagsunod sa pithaya sa mga paghihinala, na pinakamapanganib sa mga uri ng pithaya. Ang pagsunod sa pithayang ito ay nagpaparating sa nagtataglay nito sa pagbagsak sa bid`ah o kawalang-pananampalataya. Tinatawag ang mga kampon ng bid`ah bilang mga kampon ng mga pithaya dahil sila ay sumunod sa mga pithaya nila at umayaw sa Qur'ān at Sunnah. 2. Ang pagsunod sa pithaya sa mga pagnanasa, gaya ng paglampas ng pinapayagan papunta sa bawal, tulad ng pakikinabang sa patubo at ng pangangalunya. Ito ay maaaring magpabagsak sa nagtataglay nito sa kasuwailan. Ang pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga paghihinala ay higit na mabigat kaysa sa pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga pagnanasa. Ang Sharī`ah ay dumating lamang para magpalabas sa tao mula sa pagsunod ng pithaya tungo sa pagsunod ng Batas.

Ang pagpapakitang-tao ay ang pagpapakita sa ibang tao ng paggawa ng kabutihan o paglalantad ng pagsamba sa layuning makita ng mga tao ito para pumuri sila sa tagagawa nito; o sinasabing ito ay ang pag-iwan ng pagpapakawagas sa gawain dahil sa pagpapapansin sa iba pa kay Allāh dito. Nagpakahulugan ang ilan sa mga may kaalaman sa pamamagitan ng pagsabing ito ay ang gawaing naglalayon dahil dito ng pagpapakita sa nilikha dala ng pagkalingat sa Tagalikha at dala ng kaululan buhat sa kanya. Ito ay isang kubling shirk at isang tagapagpawalang-kabuluhan sa gawaing pinaghahambingan. May nasaad dito na isang matinding banta. Kailangan sa Muslim na makibaka sa sarili niya sa pagpapakawagas ng gawain ukol kay Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang paghahanap ng kaalaman ay kabilang sa pinakamarangal sa mga pagsamba. May nasaad hinggil dito na masaganang pabuya para sa sinumang tumumpak ang layunin. Mayroon itong maraming kaasalan. Ang kahatulan nito ay nasa tatlong bahagi: 1. Paghahanap na isang tungkulin ng isang indibiduwal. Ito ay ang paghahanap ng kaalaman na kinakailangan sa tao gaya ng mga saligan ng paniniwala, mga patakaran ng ṣalāh at ṭahārah, at tulad nito. 2. Paghahanap na isang tungkulin ng isang komunidad. Ito ay ang paghahanap ng ipang-iingat sa relihiyon gaya ng pagsaulo ng Marangal na Qur'ān at Pampropetang Sunnah, mga saligan ng Fiqh, at tulad nito kabilang sa mga kaalaman. 2. Paghahanap na isang sunnah. Ito ay ang pagpapakalawak sa kaalaman at pagpapadagdag mula rito.

Ang pag-ugnay sa pagkakaanak ay sumasaklaw sa bawat magandang pakikitungo sa mga kamag-anak, maging ito man ay materyal o moral. Iyon ay mga uri [ng pakikitungo] sapagkat ito ay sa pamamagitan ng salapi; sa pamamagitan ng impluwensiya; sa pamamagitan ng prestihiyo; sa pamamagitan ng pagpayo, [pagbibigay ng] opinyon, at sanggunian; sa pamamagitan ng pangangatawan at pagdalaw; sa pamamagitan ng panalangin; at sa pamamagitan ng pag-iingat sa kasunduan, pangangalaga sa dangal, at tulad nito. Nagkakaiba-iba ang pag-ugnay sa pagkakaanak ayon sa pagkakaiba-iba ng mga antas ng mga pagkakaanak at mga kamag-anak at pagkakaiba-iba ng mga karapatan nila at mga kalagayan nila. Ang tinutukoy ng mga kamag-anak ay ang pamilya ng tao at ang bawat sinumang sa pagitan nito at niya ay may kaangkanan gaya ng mga magulang at mga ninuno ng mga ito gaano man tumaas, mga anak at mga anak ng mga ito gaano man bumaba, mga lalaking kapatid at mga anak ng mga ito, mga babaing kapatid at mga anak ng mga ito, mga tiyuhin sa ama, mga tiyahin sa ama, mga tiyuhin sa ina, mga tiyahin sa ina, at mga anak ng mga ito. Ang pag-ugnay sa pagkakaanak ay hindi nagsasakundisyon na ito ay maging kalapitan sapagkat hindi pinabubuyaan dito ang tao kundi dahil sa layunin at sa pagsagawa nito bilang pagtalima kay Allāh. Ito ay hindi nahahati-hati sapagkat hindi ukol sa isa na magtangi rito ng isang kaanak bukod sa isa pang kaanak gaya ng ginagawa ng ilan sa mga tao sa ngayon sapagkat nag-uugnay sila sa isang pagkakaanak at pumuputol sila sa ibang pagkakaanak dahil sa ilang motibong makamundo. Bahagi ng garapal na kamalian na ipagpalagay na ito ay nag-iisang uri gaya ng ari-arian, halimbawa; bagkus ito ay pag-ugnay sa pamamagitan ng pagdalaw, pakikipagkita, pagbati, at iba pa, maging iyon man ay sa tuwa o lungkot.