Ang kategorya: Ang mga Pampalambot-puso at ang mga Pangaral

Ang istighfār ay isang dakilang pagsamba maging ito man ay kalakip ng pagkatamo ng pagkakasala o wala nito. Maaaring mangahulugan ito nang namumukod-tangi kaya kumakasing-kahulugan ito sa pagbabalik-loob (tawbah), ang pagkalas sa pagkakasala sa pamamagitan ng puso at mga bahagi ng katawan. Maaaring mangahulugan ito nang nakaugnay sa pagbabalik-loob kaya ang kahulugan ng istighfār ay ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng nagdaan at ang tawbah naman ay ang pagbabalik [kay Allāh] at ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng anumang pinangangambahan niya sa hinaharap mula sa mga masagwa sa mga gawa niya. Nasaad ang istighfār sa sarisaring anyo gaya ng pagsabi ng: "Rabbi -ghfir lī (Panginoon ko, magpatawad ka sa akin.)", pagsabi ng: "Astaghfiru -llāh (Humihingi ako ng tawad kay Allāh.)", at iba pa sa mga ito na mga anyo.

Ang panlilibak ay ang pagbanggit ng nakalingid [hinggil sa tao] nang patalikod. Ibig sabihin: na babanggit ang isang tao sa [isa pang] tao nang patalikod sa kanya hinggil sa isang bagay na masusuklam siya at ikasasama ng loob niya ang pagbanggit niyon, maging iyon man ay kaugnay sa katawan niya o pagrerelihiyon niya o kaasalan niya o kaanyuan niya o ari-arian niya o mga pagkilos niya o iba pa roon kabilang sa anumang nauugnay sa kanya, maging ang pagbanggit niyon ay sa pamamagitan ng bibig o sa pamamagitan ng senyas o iba pa roon yayamang ang pagpaparamdam hinggil sa kanya ay gaya ng paghahayag at ang paggawa kaugnay rito ay gaya ng pagsasabi. Ang pagsenyas, ang pagpapahiwatig, ang pagpapasaring, ang pagsusulat, ang pagkilos, at ang anumang nagpapaintindi ng nilalayon ay napaloloob sa panlilibak.

Ang taqwā (pangingilag magkasala) ay isang salitang [Arabe] na tagatipon ng mga katangian ng kabutihan. Ang orihinal [na kahulugan] nito ay ang pag-iingat laban sa kaparusahan ni Allāh sa pamamagitan ng pagtalima sa Kanya sa ipinag-uutos at sa sinasaway. Ito ay isang katangian sa sarili na nagbubuyo sa tao sa paggawa ng ipinag-utos ni Allāh (pagkataas-taas Siya) at pagpipigil sa sinaway Niya. Sa iba pang kahulugan: Ito ay ang pangangalaga sa sarili laban sa nagiging karapat-dapat na kaparusahan dahil sa paggawa ng mga ipinagbabawal o pag-iwan sa mga tungkulin at ang pagkakaroon ng katangian ng pagkakaangat ng antas nito dahil sa paggawa ng mga itinuturing na kaibig-ibig at mga mabuting kinukusang-loob at pag-iwas sa mga kinasusuklaman at mga pinaghihinalaan. Nag-utos nga si Allāh nito sa mga una at mga huli. Gumawa Siya sa pananampalataya at pangingilag magkasala bilang pagtangkilik sa Kanya (kaluwalhatian sa Kanya) at nagparesulta Siya rito ng gantimpalang masagana.

Ang hilig ng kaluluwang pantao sa anumang naiibigan nito, sa umaayon sa kalikasan nito, at bumabagay rito. Kaya kung nahilig ito sa sumasalungat sa Batas [ng Islām], ito ay pagsunod sa pithayang pinupulaan. Kung nahilig ito sa umaayon sa Batas [ng Islām], ito ay pagsunod sa pithayang pinapupurihan. Nahahati ang pithaya sa dalawang bahagi: 1. Pithaya na nagiging kaugnay sa mga nauukol sa relihiyon at tinatawag na pithaya ng mga paghihinala, na pinakamapanganib sa mga uri ng pithaya. Ang pagsunod sa pithayang ito ay nagpaparating sa nagtataglay nito sa pagbagsak sa bid`ah o kawalang-pananampalataya. Tinatawag ang mga kampon ng bid`ah bilang mga kampon ng mga pithaya dahil sila ay sumunod sa mga pithaya nila at umayaw sa Qur'ān at Sunnah. 2. Pithaya na nagiging kaugnay sa mga nauukol sa Mundo at tinatawag na pithaya ng mga pagnanasa, gaya ng pagkain at pagtatalik. Ang pithayang ito ay maaaring magpabagsak sa nagtataglay nito sa kasuwailan at mga pagsuway. Ang pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga relihiyon ay higit na mabigat kaysa sa pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga pagnanasa. Ang Sharī`ah ay dumating lamang para magpalabas sa mga tao mula sa pagsunod sa pithaya tungo sa pagsunod sa Batas.

Ang pagbabalik-loob ay kabilang sa mga gawaing maayos at bahagi ng mga katangian ng mga propeta at mga isinugo. Ito ay ang pagbabalik ng tao [kay Alllah] mula sa kinasusuklaman ni Allāh papunta sa naiibigan ni Allāh nang lantaran at pakubli. Nahahati ang pagbabalik-loob sa dalawang bahagi: 1. Pagbabalik-loob na pakubli. Ito ay sa pagitan ng tao at Panginoon niya. Si Allāh ay tumatanggap ng pagbabalik-loob kapag naisakatuparan ang mga kundisyon nito. 2. Pagbabalik-loob na lantaran. Ito ay ang pagbabalik-loob na nauugnay rito ang pagtangkilik, ang pagtanggap ng pagsaksi, ang pag-aalis ng mga takdang parusa at ng paghatol sa mga tao, at ang tulad nito, gaya ng pagbabalik-loob ng manggagaway at ateista. Kabilang sa mga kundisyun ng pagbabalik-loob na ito ay maging wagas ukol sa [kaluguran ng] mukha ni Allāh (pagkataas-taas Siya) kaya hindi nanaisin dahil dito ang kamunduhan at ang pagpapapuri ng mga tao at pagbubunyi nila, na kumalas sa pagsuway, na manghinayang sa pagkagawa nito kalakip ng pagtitika na hindi manumbalik dito sa hinaharap, at na ito ay maging bago ng pagsikat ng araw mula sa kanluran nito at bago ng paglaguklok ng kaluluwa [sa lalamunan] sa sandali ng pagsapit ng kamatayan. Kung nangyaring nauugnay rito ang mga karapatan ng mga ibang tao, kailangan ng pagbabalik ng mga karapatan sa may-ari ng mga ito.

Ang pagsaksi ay ang pananadya ng pagpapabatid ng kasinungalingan upang humantong sa pamamagitan nito sa kabulaanan, maging may panunumpa man o walang panunumpa, gaya ng pagsaksi sa isang pananalanta sa isang tao o isang pagkuha sa ari-arian o isang pagpapahintulot sa bawal, o isang pagbabawal sa ipinahihintulot, at tulad nito. Ang tagasaksi sa kabulaanan ay nakagawa ng apat na mabigat: A. Na siya ay lumabag sa katarungan sa sarili niya dahil sa pagsisinungaling at paggawa-gawa at ng isang malaking pakikipaghalubilo sa malalaki sa mga pagkakasala; B. Na siya ay lumabag sa katarungan sa taong sumaksi siya laban doon hanggang sa nakapinsala siya dahil sa pagsaksi niya sa ari-arian niyon, dangal niyon, at sarili niyon; C. Na siya ay lumabag sa katarungan sa taong sumaksi siya para roon dahil sa pag-akay papunta roon ng bawal na ari-arian; D. Na siya ay pumayag dahil sa gawa niya sa ipinagbawal ni Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang pagsunod sa pithaya ay kabilang sa saligan ng kasamaan at pagkaligaw. Ito ay ang hilig ng sarili sa anumang sumasalungat sa Batas. Ito ay dalawang bahagi: 1. Ang pagsunod sa pithaya sa mga paghihinala, na pinakamapanganib sa mga uri ng pithaya. Ang pagsunod sa pithayang ito ay nagpaparating sa nagtataglay nito sa pagbagsak sa bid`ah o kawalang-pananampalataya. Tinatawag ang mga kampon ng bid`ah bilang mga kampon ng mga pithaya dahil sila ay sumunod sa mga pithaya nila at umayaw sa Qur'ān at Sunnah. 2. Ang pagsunod sa pithaya sa mga pagnanasa, gaya ng paglampas ng pinapayagan papunta sa bawal, tulad ng pakikinabang sa patubo at ng pangangalunya. Ito ay maaaring magpabagsak sa nagtataglay nito sa kasuwailan. Ang pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga paghihinala ay higit na mabigat kaysa sa pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga pagnanasa. Ang Sharī`ah ay dumating lamang para magpalabas sa tao mula sa pagsunod ng pithaya tungo sa pagsunod ng Batas.

Ang pagpapakitang-tao ay ang pagpapakita sa ibang tao ng paggawa ng kabutihan o paglalantad ng pagsamba sa layuning makita ng mga tao ito para pumuri sila sa tagagawa nito; o sinasabing ito ay ang pag-iwan ng pagpapakawagas sa gawain dahil sa pagpapapansin sa iba pa kay Allāh dito. Nagpakahulugan ang ilan sa mga may kaalaman sa pamamagitan ng pagsabing ito ay ang gawaing naglalayon dahil dito ng pagpapakita sa nilikha dala ng pagkalingat sa Tagalikha at dala ng kaululan buhat sa kanya. Ito ay isang kubling shirk at isang tagapagpawalang-kabuluhan sa gawaing pinaghahambingan. May nasaad dito na isang matinding banta. Kailangan sa Muslim na makibaka sa sarili niya sa pagpapakawagas ng gawain ukol kay Allāh (pagkataas-taas Siya).