Ang kategorya: Ang Fiqh ng mga Du`ā' at mga Dhikr

Ang [pagdalangin ng] basbas sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) ay isang dakilang pagsamba. Ito ay isang pagpaparangal sa kanya at isang pagtatampok mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga anyo ng pananalita nito ay ang pagsabi ng: "Ṣalla -llāhu `alayhi wa sallam (Basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan)." Ang pinakamaikli na sasapat ay ang pagsabi ng: "Allāhumma, ṣalli `alā Muḥammad (O Allāh, basbasan Mo si Muḥamad)." Ang pinakamainam dito ay ang ṣalāh ibrāhīmīyah. Ito ay ang pagsabi ng: "Allāhumma ṣalli `alā muḥammadin wa `alā āli Muḥammad, kamā ṣallayta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. Allāhumma bārik `alā muḥammadin wa `alā āli muḥammad, kamā bārakta `alā ibrāhīma wa `alā āli ibrāhīm, innaka ḥamīdum majīd. (O Allāh, basbasan Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagbasbas Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati. O Allāh, pagpalain Mo si Muḥammad at ang mag-anak ni Muḥammad gaya ng pagpapala Mo kay Abraham at sa mag-anak ni Abraham; tunay na Ikaw ay Kapuri-puri, Maluwalhati.)" Ang kahulugan ng: "O Allāh, basbasan mo siya" ay "ipagbunyi Mo siya sa Pinakamataas na Konseho sa piling ng mga anghel na pinalapit [sa Iyo].

Ang dhikr ay pagsamba ng dila at puso. Ito ay kabilang sa pinakamadali sa mga gawain at mga pagtalima. Naglalaman ito ng pagbubunyi ng tao sa Panginoon niya (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan), maging ito man ay sa pamamagitan ng pagpapabatid tungkol sa sarili ni Allāh o mga katangian Niya o mga gawain Niya o mga patakaran Niya o sa pamamagitan ng pagbigkas mula sa Aklat Niya o sa pamamagitan ng paghingi sa Kanya at pagdalangin sa Kanya o pagpapasimula ng pagbubunyi sa kanya sa pamamagitan ng pagbabanal sa Kanya, pagpaparingal sa Kanya, pagpapahayag ng kaisahan Niya, pagpupuri sa Kanya, pagpapasalamat sa Kanya, pagdakila sa Kanya, o sa pamamagitan ng pagdalangin ng basbas sa Sugo Niya (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan). Lahat ng iyon sa paraan ng pagpapakalapit-loob kay Allāh at paghiling ng gantimpala Niya.

Ang salitang āmīn ay kabilang sa mga pananalita ng panalangin na isinasagawa matapos ng mga panalangin, maging ito man ay sa ṣalāh o sa labas nito dahil ang mananampalataya ay humiling mula kay Allāh (pagkataas-taas Siya) na tugunin ang panalangin niya.

Ang istighfār ay isang dakilang pagsamba maging ito man ay kalakip ng pagkatamo ng pagkakasala o wala nito. Maaaring mangahulugan ito nang namumukod-tangi kaya kumakasing-kahulugan ito sa pagbabalik-loob (tawbah), ang pagkalas sa pagkakasala sa pamamagitan ng puso at mga bahagi ng katawan. Maaaring mangahulugan ito nang nakaugnay sa pagbabalik-loob kaya ang kahulugan ng istighfār ay ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng nagdaan at ang tawbah naman ay ang pagbabalik [kay Allāh] at ang paghiling ng pagsanggalang sa kasamaan ng anumang pinangangambahan niya sa hinaharap mula sa mga masagwa sa mga gawa niya. Nasaad ang istighfār sa sarisaring anyo gaya ng pagsabi ng: "Rabbi -ghfir lī (Panginoon ko, magpatawad ka sa akin.)", pagsabi ng: "Astaghfiru -llāh (Humihingi ako ng tawad kay Allāh.)", at iba pa sa mga ito na mga anyo.

Ang mga jinn ay mga nilikha mula sa apoy at mga naaatangan [ng tungkulin]. Kabilang sa kanila ang mananampalataya at ang tagatangging sumampalataya. Ang shayṭān ay isang katawagan sa jinn na tumangging sumampalataya kabilang sa mga jinn. Ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shaṭan, na nangangahulugang lumayo, ay tumpak dahil sa kawalang-pananampalataya niya, pagkalayo niya sa katotohanan, at paghihimagsik niya; at ang pagiging hinango ng [katawagang] ito mula sa [salitang] shāṭa, na nangangahulugang nasunog, ay tumpak dahil siya ay nilikha mula sa isang apoy.

Ang Talatang Al-Kursīy ay pinakadakila sa mga talata ng Marangal na Qur'ān dahil sa kadakilaan ng nilalaman nito na mga pangalan ni Allāh at mga katangian Niya at mga patunay ng Tawḥīd. Ito ay ang ika-255 talata mula sa Kabanata Al-Baqarah. Pinangalanan ito sa pangalang ito dahil sa pagkabanggit ng Al-Kursīy sa [talatang] ito. Ang tinutukoy ng Kursīy ay ang kinalalagyan ng mga paa ng Panginoon (kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan). Ang Trono ay higit na malaki kaysa sa Kursīy at pinakadakila sa mga nilikha.

Ang pagluluwalhati ay kabilang sa mga tagasaksi ng pananampalataya kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at isang saligan mula sa saligan ng Tawḥīd sa Kanya, kung paanong ito ay kabilang sa mga katunayan ng kagandahan ng Pinaniniwalaang Pang-Islām. Ang kahulugan nito ay ang pagdakila kay Allāh, ang pagbabanal sa Kanya, ang pagwawalang-kinalaman sa Kanya sa bawat kapintasang iniugnay sa Kanya ng mga tagapagtambal at mga ateista, gaya ng katambal, anak, asawa, at iba pa rito. Ito ay ang pagpapalayo ng mga puso at mga ideya sa pagpapalagay kay Allāh ng isang kakulangan o pag-uugnay sa Kanya ng kasamaan. Iyon ay nananawagan ng pagpapatibay ng mga katangian ng kalubusan sa Kanya (pagkataas-taas Siya). Kabilang sa mga pangalan ni Allāh ang As-Sabbūḥ o As-Subbūḥ (Ang Kaluwa-luwalhati) at ang kahulugan nito ay ang pinawawalang-kinalaman at pinababanal ng bawat sinumang nasa mga langit at lupa palayo sa mga kapintasan at mga kakulangan. Ang pagluluwalhati ay sa pamamagitan ng dila sa pamamagitan ng pagsasabi ng subḥāna -llāh (kaluwalhatian kay Allāh) at tulad nito. Iyon ay sa pamamagitan din ng mga bahagi ng katawan. Iyon ay sa pamamagitan ng pagsamba kay Allāh lamang at pag-iwan sa anumang iba sa Kanya. Iyon ay sa pamamagitan din ng puso sa pamamagitan ng pagwawalang-kinalaman kay Allāh, pagkakaila ng bawat kakulangan palayo sa Kanya, at paniniwala sa kalubusan para sa Kanya sa mga pangalan Niya, mga katangian Niya, at sarili Niya. Ang pagluluwalhati ay limang uri. Ang mga ito ay ang sumusunod: 1. Ang pagluluwalhati ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa binanal na sarili Niya; 2. Ang pagluluwalhati ng mga anghel kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 3. Ang pagluluwalhati ng mga maayos na tao na mga propeta at mga tagasunod nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 4. Ang pagluluwalhati ng mga nilalang sa kabuuan nila kay Allāh (pagkataas-taas Siya); 5. Ang pagluluwalhati ng mga maninirahan sa Paraiso kay Allāh (pagkataas-taas Siya).