Ang kategorya: Ang mga Paglilibing

Ang qabr ay ang kauna-unahan sa mga yugto ng Kabilang-buhay. Ito ay maaaring isang hardin mula sa mga hardin ng Paraiso o maaaring isang hukay mula sa mga hukay ng Impiyerno. Ito ay bawat lugar na pinaglilibingan ng bangkay ng patay. Ang tinutukoy rito ay ang pagtatakip sa bangkay ng patay at ang pangangalaga sa karangalan upang hindi mapinsala ang mga tao sa amoy nito at mapigilan ang mga mabangis na hayop sa paghuhukay nito para hindi makaya ng mga ito na makain ang bangkay.

Ang pamamaraan ng pagpapaligo ng patay ay na ilagay ang patay sa ibabaw ng papag o tabla na inihanda para rito. Ang kinalalagyan ng ulo nito ay higit na mataas upang damalusdos ang tubig o sa aling paglalagyang magiging madali. Bago magsimula ang tagapagpaligo ng pagpapaligo niya, mag-aalis siya ng najāsah sa patay, pagkatapos huhugasan niya ito ng wuḍū' para sa ṣalāh ngunit hindi siya magpapasok ng tubig sa bibig nito ni sa ilong nito. Kung sa bibig at ilong [ng patay] ay may dumi, aalisin niya ito sa pamamagitan ng isang pirasong tela na babasain niya at ilalagay niya sa daliri niya saka ipupunas niya sa mga ngipin nito at ilong nito hanggang sa malinis niya ang mga ito. Matapos ng wuḍū', ihihiga niya ito sa kaliwang tagiliran nito saka huhugasan ang kanang tagiliran. Pagkatapos ibabaling ito sa kanang tagiliran saka huhugasan ang kaliwang tagiliran. Iyon ay matapos ng tatlong paghuhugas ng ulo nito at balbas nito. Ang kinakailangan sa paghuhugas ng patay ay isang ulit. Itinuturing na kaibig-ibig na hugasan ito nang tatlong ulit, na sa bawat paghuhugas ay sa pamamagitan ng tubig at sidr o anumang maipapalit sa sidr na mga uri ng sabon. Maglalagay rito sa katapusan ng alkampor. Kung hindi naging madali ito, ang iba pa rito gaya ng pabango ay magagamit kung posible. Kung itinuring ng tagapagpaligo na magdagdag sa tatlong paghuhugas dahil ang mga ito ay hindi nakapagpalinis o dahil sa iba pang dahilan, huhugasan niya ito ng lima o pitong ulit. Itinuturing na kaibig-ibig na hindi siya titigil malibang sa gansal [na bilang ng paghuhugas].

Ang paglilibing ay kabilang sa mga karapatan ng patay sa mga buhay na ipinarangal ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa tao. Ito ay ang pagkukubli ng bangkay ng patay sa isang hukay sa ilalim ng lupa kung saan hahadlang ito sa paghukay at pag-abot ng mga mabangis na hayop sa bangkay at hindi lalabas ang amoy ng patay mula rito bilang pangangalaga sa karangalan niyon at upang hindi makapinsala sa mga buhay. Ang pamamaraan ng paglilibing ay ilapag ito sa kanang tagiliran nito na nakaharap sa qiblah habang nagsasabi ang tagalapag nito: "Bismi -llāhi wa `alā millati rasūli -llāh (Sa ngalan ni Allāh at ayon sa kapaniwalaan ng Sugo ni Allāḥ)." Pagkatapos kakalagin ang mga pagkakatali ng kafn, tatakpan ang laḥd ng tabla, papasakan ang mga siwang ng kimpal ng putik o kawayan o iba pa roon upang hindi lumusot ang lupa sa patay.

Ang pagdalaw sa mga libingan ng mga Muslim ay isang pagsambang isinasabatas kapag ito ay may layon nga pagsasaalaala ng Kabilang-buhay, pagdidilidili ng kamatayan, alang-alang sa paghingi ng tawad para sa mga patay, at pagdalangin ng awa para sa kanila. Ang pagdalaw sa mga libingan ng mga hindi Muslim ay pinapayagan [kapag] may pakay ng pagsasaalaala lamang nang walang panalangin. Ang pagdalaw sa mga libingan ay tatlong uri: 1. Pagdalaw na maka-sunnah. Kapag ito ay alang-alang sa pagsasaalaala at pagdidilidili at may pakay ng paghingi ng tawad para sa mga patay at pagdalangin ng awa sa kanila. 2. Pagdalaw na makashirk. [Ito ay] gaya ng pagdalaw sa mga libingan nang may pakay ng pagdalangin sa mga patay at paghiling ng pakinabang mula sa kanila o pag-aalay sa kanila at tulad niyon. 3. Pagdalaw na maka-bid`ah. [Ito ay] gaya ng pagdalaw sa libingan ng patay dala ng pagpapalagay mula sa tagadalaw nito na ang pagdalangin kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa tabi ng libingan ay higit na marami sa pakinabang at higit na malapit sa pagsagot.

Ang pakikipaglibing sa patay ay kabilang sa mga kagandahan ng Islām sa pagpaparangal sa patay na Muslim. Nangangahulugan ito ng pagdadala ng patay, pagsama rito mula sa lugar ng pagyao nito hanggang sa lugar ng paghuhugas dito, pagkatapos ay ang pagdarasal para rito, pagkatapos ay ang paglilibing dito. Maaaring makipaglibing dito sa ilan sa mga yugtong ito lamang, lalo na ang paglalakad sa paghahatid dito sa lugar ng paglilibingan nito. Sinasamahan iyon ng pagdalangin para rito at paghingi ng tawad, at paghimok ng pagtitiis at pakikiramay sa mag-anak ng patay. Ang pabuya [sa Kabilang-buhay] ng sinumang nakipaglibing mula sa simula hanggang sa paglilibing ay dalawang qīrāṭ ng mga magandang gawa na tulad ng dalawang malaking bundok, na ang pinakamaliit sa dalawa ay tulad ng bundok ng Uḥud. Ang sinumang nagdasal para rito at sumunod dito hanggang sa mailibing ito, magkakaroon siya ng isang buong qīrāṭ [na pabuya].

Ang ṣalāh sa janāzah ay ṣalāh na may takbīratul’iḥrām, mga takbīr, taslīm, na walang pagyukod (rukū`) at walang pagpapatirapa (sujūd), na dinadasal para sa patay na Muslim (na hindi martir (shahīd), ang napatay sa isang pakikipaglaban sa mga tagatangging sumampalataya). Iyon ay matapos ng pagpapaligo sa patay at pagbabalot nito sa kafn, at bago ng paglilibing dito. Ang pamamaraan nito ay magsasagawa ng takbīratul’iḥrām ang nagdarasal, pagkatapos bibigkas siya ng Sūrah Al-Fātiḥah, pagkatapos magsasagawa siya ng takbīr, pagkatapos bibigkas siya ng ṣalawāt sa Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), pagkatapos bibigkas siya ng takbīr, pagkatapos dadalangin siya para sa patay ayon sa nasaad sa Sunnah na mga panalanging naisalaysay o mga panalanging ipinahihintulot, pagkatapos magsasagawa siya ng takbīr sa ikaapat na pagkakataon, at magsasagawa ng taslīm. Kung loloobin niya ay mananalangin para sa matapos na matapos ng ikaapat na takbīr at bago ng taslīm.