Ang kategorya: Ang Bid`ah

Ang pagpapakalabis-labis ay kabilang sa mga mapanganib na suliranin sa lipunan. Ito ay ang paglampas sa hangganang isinabatas at ang pagpapakatindi sa relihiyon. Nahahati ito sa dalawang bahagi: 1. Pagpapakalabis-labis sa pampaniniwala gaya ng pagpapakalabis-labis sa pagpaparatang ng kawalang-pananampalataya, na kabilang dito ang pagpapakalabis-labis ng mga Khawārij na nagparatang ng kawalang-pananampalataya sa mga tagasalungat nila kabilang sa mga Muslim dala ng pagpapakalabis-labis nila kaugnay sa pag-intindi ng mga talata ng banta [sa Qur'ān] at mga ḥadīth nito, at gaya ng pagpapakalabis-labis kaugnay sa mga maayos na tao at mga propeta dahil sa pagpapasaklolo sa kanila, pagdalangin sa kanila, pagdakila sa kanila, pag-angat sa kalagayan nila, at sobrang pagpupuri sa kanila sa pamamagitan ng nagpapalabas sa mga hangganan ng Batas [ng Islām]. 2. Pagpapakalabis-labis panggawain, na pagdaragdag sa mga pagsamba at pagpapakatindi sa relihiyon at pagsamba gaya ng pagpapakalabis-labis ng ilan sa mga nagpapakamananamba sa mga pagsamba nila at debosyon nila palayo sa praktikal na buhay dala ng pagkakaapekto sa monastisismo na pinauso ng mga Kristiyano, gaya ng sinumang nag-aayuno at hindi tumitigil-ayuno at hindi nag-aasawa. Nahahati rin ang pagpapakalabis-labis sa isang pagpapakalabis-labis na nagpapalabas mula sa relihiyong Islām gaya ng pagpapakalabis-labis [na nauuwi] sa pagsamba sa mga anito at mga maayos na tao o pag-aangkin ng kaalaman sa nakalingid (ghayb) sa nilikha, at sa isang pagpapakalabis-labis na hindi nagpapalabas sa relihiyong Islām gaya ng pagpapakalabis-labis sa ilan sa mga kinakailangan sa ṣalāh at ḥajj. Kabilang sa mga kadahilanan ng pagpapakalabis-labis ang kamangmangan sa relihiyon, ang pag-ayaw sa mga maalam (`ulamā'), ang panatisismo, ang bid`ah, at ang iba pa rito. Ang pagpapakalabis-labis ay nangyayari sa mga usapin ng relihiyon sa kabuuan nito na pampaniniwala at panggawain.

Tunay na ang pagpapauso [ng bid`ah] sa relihiyon, maging ito man ay sa mga paniniwala o mga pagsamba, ay kabilang sa pinakamapanganib sa mga bagay-bagay. Tunay na ang pamamaraan ng pagpapauso [ng bid`ah] ay nangangahulugan na mayroong isang daan na nagpaparating sa pagkalugod ni Allāh (pagkataas-taas Siya), na hindi ang daan na tinahak ng Sugo (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at ng mga Kasamahan niya (ang kaluguran ni Allāh ay sumakanila). Ang pinakamahalaga sa mga tagapagtangi ng pagpapauso [ng bid`ah] ay: 1. Na ito ay isang pagpapaumpisa at isang pag-imbento sa relihiyon kaya labas mula rito ang inimbento sa mga nauukol sa buhay sa Mundo gaya ng lahat ng mga industriya; 2. Na ang pagpapauso [ng bid`ah] ay hindi namumutawi mula sa isang teksto [ng Qur'ān o Sunnah] o isang panuntunan o isang saligang pambatas na nagpapatunay rito; 3. Na ang pagpapauso [ng bid`ah] sa relihiyon ay maaaring maging sa pamamagitan ng pagpapakulang kung paanong maging sa pamamagitan ng pagdaragdag sa isang kundisyon na ang tagapagtulak sa pagpapakulang o pagdaragdag ay ang pagpapakalapit-loob kay Allāh. Hinggil naman sa sinumang nag-iwan ng isang pagsamba dala ng katamaran at tulad nito, hindi tinatawag ang gawain niya bilang pagpapauso [ng bid`ah]. Nahahati ang pagpapauso [ng bid`ah] sa dalawang bahagi: 1. Pagpapauso [ng bid`ah] sa mga pinaniniwalaan, gaya ng mga opinyon ng Jahmīyah, Mu`tazilah, Rawāfiḍ, at iba pa sa kanila kabilang sa mga pangkating ligaw; 2. Pagpapauso [ng bid`ah] sa mga pagsamba, gaya ng pagpapakamananamba kay Allāh sa pamamagitan ng isang pagsambang hindi Niya isinabatas. Ang mga ito ay mga uri: 1. Ang anumang naging kaugnay sa saligan ng pagsamba at tinatawag na isang bid`ah na tunay, gaya ng pagpapaumpisa ng isang pagsamba na walang saligan sa relihiyon, gaya ng mga pagdiriwang ng mga kaarawan [ng mga propeta]; 2. Ang anumang naging isang dagdag sa saligan at tinatawag na isang bid`ah na pandagdag. Ito ay may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagdaragdag sa pagsambang isinabatas, gaya ng kung sakaling nagdagdag ng ikalimang rak`ah sa ṣalāh sa đuhr; may anumang nagiging kaugnay sa paraan ng pagsasagawa ng pagsamba, gaya ng pagsasagawa nito sa paraang hindi isinabatas, gaya ng pagsasagawa ng mga dhikr na isinabatas sa mga tinig na sabay-sabay na paawit; may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagtatalaga ng isang panahon para sa pagsambang isinabatas, na hindi nagtalaga ang Batas [ng Islām], gaya ng pagtatalaga ng araw at gabi ng kalagitnaan ng Sha`bān sa isang pag-aayuno at isang tahajjud sapagkat tunay na ang saligan ng pag-aayuno at tahajjud ay isinabatas subalit ang pagtatalaga nito sa isang panahon ay nangangailangan ng isang tumpak na patunay; at may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagtatalaga ng isang lugar para sa pagsambang isinabatas, gaya ng pagtatalaga sa isang puntod sa isang panalangin o isang pagsambang hindi isinabatas ni Allāh (pagkataas-taas Siya).

Ang pagsunod sa pithaya ay kabilang sa saligan ng kasamaan at pagkaligaw. Ito ay ang hilig ng sarili sa anumang sumasalungat sa Batas. Ito ay dalawang bahagi: 1. Ang pagsunod sa pithaya sa mga paghihinala, na pinakamapanganib sa mga uri ng pithaya. Ang pagsunod sa pithayang ito ay nagpaparating sa nagtataglay nito sa pagbagsak sa bid`ah o kawalang-pananampalataya. Tinatawag ang mga kampon ng bid`ah bilang mga kampon ng mga pithaya dahil sila ay sumunod sa mga pithaya nila at umayaw sa Qur'ān at Sunnah. 2. Ang pagsunod sa pithaya sa mga pagnanasa, gaya ng paglampas ng pinapayagan papunta sa bawal, tulad ng pakikinabang sa patubo at ng pangangalunya. Ito ay maaaring magpabagsak sa nagtataglay nito sa kasuwailan. Ang pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga paghihinala ay higit na mabigat kaysa sa pagsunod sa mga pithaya kaugnay sa mga pagnanasa. Ang Sharī`ah ay dumating lamang para magpalabas sa tao mula sa pagsunod ng pithaya tungo sa pagsunod ng Batas.

Ang bid`ah ay bawat anumang pinaumpisahan sa relihiyon ayon sa kasalungatan ng naging lagay ng Propeta (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan) at mga Kasamahan niya sa pinaniniwalaan o gawain; o sinasabi: "Ito ay paraan sa relihiyon na inimbento na humahawig sa paraang pambatas [ng Islām] at kumukontra dito." Tinutukoy ng pagtahak dito ang pagmamalabis sa pagpapakamananamba kay Allāh (kaluwalhatian sa Kanya at pagkataas-taas Siya). Ito ay nasa dalawang bahagi: 1. Bid`ah na Pampaniniwala. Iyon ay sa pamamagitan ng paniniwala sa kasalungatan ng katotohanan na isinugo ni Allāh dahil dito ang Sugo Niya (ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan ay sumakanya) at ibinaba Niya dahil dito ang Aklat Niya, gaya ng mga opinyon ng Jahmīyah, Mu`tazilah, Rawāfiḍ, at iba pa sa kanila kabilang sa mga pangkating ligaw. 2. Bid`ah na pampagpapakamananamba. Ito ay ang pagpapakamananamba sa pamamagitan ng hindi pinahintulutan ni Allāh na mga kalagayan at mga gawaing pinasimulan sa relihiyon, na hindi naman tumatanggap si Allāh mula sa mga ito ng anuman. Ang mga ito ay mga uri: 1. Ang anumang naging kaugnay sa saligan ng pagsamba at tinatawag na isang bid`ah na tunay, gaya ng pagpapaumpisa ng isang pagsamba na walang saligan sa relihiyon, gaya ng mga pagdiriwang ng mga kaarawan [ng mga propeta]; 2. Ang anumang naging isang dagdag sa saligan at tinatawag na isang bid`ah na pandagdag. Ito ay may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagdaragdag sa pagsambang isinabatas, gaya ng kung sakaling nagdagdag ng isang ikalimang rak`ah sa ṣalāh sa đuhr; may anumang nagiging kaugnay sa paraan ng pagsasagawa ng pagsamba, gaya ng pagsasagawa nito sa paraang hindi isinabatas, gaya ng pagsasagawa ng mga dhikr na isinabatas sa mga tinig na sabay-sabay na paawit; at may anumang nagiging sa pamamagitan ng pagtatalaga ng isang panahon para sa pagsambang isinabatas, na hindi nagtalaga ang Batas [ng Islām], gaya ng pagtatalaga sa araw at gabi ng kalagitnaan ng Sha`bān sa isang pag-aayuno at isang tahajjud sapagkat tunay na ang saligan ng pag-aayuno at tahajjud ay isinabatas subalit ang pagtatalaga nito sa isang panahon ay nangangailangan ng isang tumpak na patunay.