Ang kategorya:

Ang nikāh ay kabilang sa mga kalakaran ng buhay na nagpapaibig nito ang Islām at naglagay dito ng mga kasanhian at ilang katangian. Ang haligi nito ay lima: anyo, nobyo (groom), nobya (bride), dalawang tagasaksi, at walīy. Inireresulta sa nikāh: 1. Ang pagpapahintulot sa pagtatamasa ng isa't isa sa mag-asawa; 2. Ang pagkabawal ng kaanak sa pag-aasawa; 3. Ang pagtitibay ng pagmamanahan ng mag-asawa; 4. Ang pagtitibay sa kaangkanan ng anak. Nababahagi ang nikāh sa isang tumpak na nikāh, na nabuo rito ang mga kundisyon nito at ang mga haligi nito; at isang tiwaling nikāh, na may nasira rito na isang kundisyon o isang haligi.

1. Ang pagsasaling literal. Ito ay ang pagliliwat mula sa isang wika patungo sa iba pa kalakip ng pananatili sa anyong literal ng salita o pagkakasunud-sunod ng pahayag. 2. Ang pagsasalin ng mga kahulugan ng pananalita. Ito ay ang paghahayag tungkol sa pananalita sa pamamagitan ng mga salitang naglilinaw sa mga kahulugan nito at mga pakay nito. Ang pagsasalin dito ay nasa antas ng paglilinaw.

Ang buwan ng Ramaḍān ay ang ikasiyam na buwan mula sa mga buwan ng pang-hijrah na taon, na sumusunod sa buwan ng Sha`bān at nauuna sa buwan ng Shawwāl. Natatangi ang buwan ng Ramaḍān sa iba pang mga buwan sa isang kabuuan ng mga patakaran at mga kalamangan. Kabilang sa mga ito ang pagbaba ng Qur'ān dito, ang pagkakailangan ng pag-aayuno rito, ang laylatulqadr dito, ang ṣalāh na tarāwīḥ, ang pag-iibayo ng mga pabuya rito.

Ang qabr ay ang kauna-unahan sa mga yugto ng Kabilang-buhay. Ito ay maaaring isang hardin mula sa mga hardin ng Paraiso o maaaring isang hukay mula sa mga hukay ng Impiyerno. Ito ay bawat lugar na pinaglilibingan ng bangkay ng patay. Ang tinutukoy rito ay ang pagtatakip sa bangkay ng patay at ang pangangalaga sa karangalan upang hindi mapinsala ang mga tao sa amoy nito at mapigilan ang mga mabangis na hayop sa paghuhukay nito para hindi makaya ng mga ito na makain ang bangkay.

Ang paglilibing ay kabilang sa mga karapatan ng patay sa mga buhay na ipinarangal ni Allāh (pagkataas-taas Siya) sa tao. Ito ay ang pagkukubli ng bangkay ng patay sa isang hukay sa ilalim ng lupa kung saan hahadlang ito sa paghukay at pag-abot ng mga mabangis na hayop sa bangkay at hindi lalabas ang amoy ng patay mula rito bilang pangangalaga sa karangalan niyon at upang hindi makapinsala sa mga buhay. Ang pamamaraan ng paglilibing ay ilapag ito sa kanang tagiliran nito na nakaharap sa qiblah habang nagsasabi ang tagalapag nito: "Bismi -llāhi wa `alā millati rasūli -llāh (Sa ngalan ni Allāh at ayon sa kapaniwalaan ng Sugo ni Allāḥ)." Pagkatapos kakalagin ang mga pagkakatali ng kafn, tatakpan ang laḥd ng tabla, papasakan ang mga siwang ng kimpal ng putik o kawayan o iba pa roon upang hindi lumusot ang lupa sa patay.

Ang Tribalismo ay ang pag-aanyaya tungo sa pag-aadya sa angkan o lipi sa kawalang-katarungan o ang pakikipag-adya sa sinumang minamahalaga sa iyo ang nauukol sa kanya sa katotohanan o kabulaanan. Kabilang sa mga anyo nito rin ang mamuhi ang tao sa tao dahil ito ay kabilang sa mag-anak ni Polano o kabilang sa liping Polano, kahit hindi pa man umabot ito sa antas ng pangangaway. Ito ay tinatanggihan ayon sa Batas ng Islām dahil ito ay bahagi ng pagtutulungan sa kasalanan at pangangaway. Ito rin ay sumasalungat sa prinsipyo ng pagtangkilik at pagwawalang-kaugnayan kaugnay sa Pinaniniwalaang Pang-Islām. Kaya ang sinumang nagpakapanatiko para sa isang lipi o nakipaglaban, halimbawa, alang-alang sa kanila dala ng panatisismo hindi dahil sa pag-agapay sa Islām ni dahil sa pagtataas sa Salita ni Allāh, siya ay nasa kabulaanan at nagkasala dahil doon kahit pa man ang pagkagalit ay tama. Nagkaagapayan ang mga ḥadīth sa pagsaway sa Tribalismo sa lahat ng mga hugis nito at mga anyo nito, gaya ng panatisismo para sa lipi o para sa lahi o para sa bayan o para sa kulay o iba pa roon. Itinuturing ang pagkamatay ng panatiko bilang pagkamatay sa Panahon ng Kamangmangan. Nagpawalang-saysay rin ang Islām sa pagpapayabangan sa mga magulang at mga kahanga-hangang nagawa ng mga ninuno. Ginawa ng Islām bilang pundasyon ng pagkakalamangan ang pangingilag magkasala at ang maayos na gawa. Binanggit nga ng mga faqīh ang Tribalismo kabilang sa mga tagahadlang [ng pagtanggap] ng pagsaksi dahil ang tagasaksi na kilala sa Tribalismo ay hindi nalalayo sa pagpilipit ng pagsasaksi upang ito ay maging nasa kapakanan ng kalipi niya o [maging] nasa kapinsalaan ng ibang lipi.

Ang kasuwailan ay kabilang sa malalaki sa mga pagkakasala. Ito ay may maraming anyo. Ang pamantayan nito ay: na mangyari mula sa anak sa mga magulang niya o sa isa sa kanila ang isang pananakit na hindi magaan ayon sa kaugalian ng mga may taglay ng mga pagkaunawa. Kaya nabubukod mula rito ang anumang kapag nangyari mula sa mga magulang na isang pag-uutos o isang pagsaway saka sinalungat sila ng anak nila ng hindi naibibilang sa kaugalian ang pagsalungat niyon bilang kasuwailan kaya iyon ay hindi magiging kasuwailan. Kabilang sa kasuwailan [sa mga magulang] ang paghagupit, ang pagpapalayas mula sa bahay, at ang paninigaw sa harap nilang dalawa o sa isa sa kanilang dalawa.

Ang pagsisinungaling ay ang pagpapabatid tungkol sa isang bagay ayon sa kasalungatan ng kung ano ito maging ito ay dala man ng isang pananadya o isang pagkalingat, nalaman man ang kabulaanan ng ulat nang kusa o dala ng paghuhulo. Ang pagsisinungaling ay isang salot kabilang sa mga mapanganib na salot ng dila at isang katangiang pangit sa lahat ng mga batas. Ito ay isang uri ng pagpapaimbabaw dahil sa taglay nito na pagkukubli ng mga katotohanan at paghahayag ng salungat sa mga ito. Kabilang dito ang sa pamamagitan ng dila, at ito ang orihinal. Kabilang dito ang sa pamamagitan ng mga bahagi ng katawan gaya ng pagsenyas sa pamamagitan ng kamay. Kabilang dito ang sa pamamagitan ng puso, at ito ang pagkakaila. Nahahati ang pagsisinungaling sa tatlong bahagi: 1. Ang pagsisinungaling laban kay Allāh. Ito ay ang pinakapangit sa mga uri ng pagsisinungaling, gaya ng pag-uugnay ng isang sinasabing bulaan kay Allāh (pagkataas-taas Siya) at gaya ng pagpapahintulot ng ipinagbabawal at pagbabawal ng ipinahihintulot; 2. Ang pagsisinungaling laban sa Sugo ni Allāh (basbasan siya ni Allāh at batiin ng kapayapaan), gaya ng pag-uugnay ng mga ḥadīth na bulaan sa kanya; 3. Ang pagsisinungaling laban sa mga tao sa mga nauukol sa [buhay sa] Mundo at iba pa roon. Ang una at ang ikalawa ay pinakamabigat na kasalanan.

Ang mga pantugtog ay ang mga instrumento ng musika gaya ng mga plawta, [mga instrumentong] may mga kuwerdas, `ūd (bandurya), kūbah o tambol, at iba pa sa mga ito. Maaaring ginagamit ang mga ito kasabay ng pag-awit o nang walang pag-awit. Nagkakaiba-iba ang mga uri ng mga ito alinsunod sa panahon na ginagamit ang mga ito. Niyayari ang mga ito kadalasan – sa matanda at makabagong panahon – mula sa mga kuwerdas, mga ohas (sheet), katad, kahoy, at tulad nito. Ang mga pantugtog ay ang alak ng mga kaluluwa. Kaya kapag nalasing ang mga alagad ng mga ito sa mga tunog, kumikiling sila sa mga kahalayan, at sa kawalang-katarungan at mga pagsuway gaya ng pangangalunya, pagsasayaw, at pagpatay. Ang mga ito ay ipinagbabawal ayon sa batas batay sa maraming patunay.

Ang pagkakatay ng hayop ay ang pagpapadaloy ng dugo ng hayop o ang pagpapadanak nito at ang pagbuhos nito sa pamamagitan ng pagbibigay-kamatayan dito. Ang pagkakatay ay may dalawang paraan: maaaring sa pamamagitan ng pagputol sa lalamunan (ḥulqūm) at esopago (marī') – at tinatawag na dhabḥ [sa wikang Arabe ang pagkatay na ito] – o sa pamamagitan ng pagtaga rito sa [tinatawag sa wikang Arabe na] labbah, ang bahaging nasa pagitan ng leeg at dibdib – at tinatawag na naḥr [sa wikang Arabe ang pagkatay na ito]. Ang pinakakaunti [na gagawin] sa dhabḥ ay ang pagputol sa lalamunan, ang daluyan ng hininga, at esopago, ang daluyan ng pagkain at inumin. Ang pinakamataas [na gagawin] ay ang pagputol sa dalawang ito kasama ng dalawang jugular vein (wadj), ang dalawang ugat sa magkabilaang gilid ng leeg. Ang dhabḥ at ang naḥr ay sa sandali ng kakayahan sa [karaniwang pagkatay] ng hayop. Ang ikalawang paraan ay sa pamamagitan ng pagtusok sa isang bahagi mula sa mga bahagi ng katawan nito. Ang paraang ito ay natatangi sa kalagayan ng pagtakas ng hayop at kawalan ng kakayahan [sa karaniwang pagkatay] rito. Lahat ng ito ay kalakip ng pagbanggit ng pangalan ni Allāh sa kapwa pamamaraan.