Ang kategorya: Ang Pag-aayuno

Ang buwan ng Ramaḍān ay ang ikasiyam na buwan mula sa mga buwan ng pang-hijrah na taon, na sumusunod sa buwan ng Sha`bān at nauuna sa buwan ng Shawwāl. Natatangi ang buwan ng Ramaḍān sa iba pang mga buwan sa isang kabuuan ng mga patakaran at mga kalamangan. Kabilang sa mga ito ang pagbaba ng Qur'ān dito, ang pagkakailangan ng pag-aayuno rito, ang laylatulqadr dito, ang ṣalāh na tarāwīḥ, ang pag-iibayo ng mga pabuya rito.

Ang `Āshūrā' ay ang ikasampung araw ng buwan ng Muḥarram. Nagsaad ang Sunnah ng pagkaisinasabatas ng pag-aayuno rito, na ito ay nagtatakip-sala sa mga pagkakasala ng isang taong nakalipas. Ang tinutukoy ng mga pagkakasala ay ang maliliit. Kung wala siyang maliliit na kasalanan, inaasahan ang pagpapagaan sa malalaking kasalanan. Ang pagpapagaang iyon ay nakatalaga sa kabutihang-loob ni Allāh (pagkataas-taas Siya). Kung wala siyang malalaking kasalanan, iaangat para sa kanya ang mga antas. Hinggil naman sa nangyayaring pagdiriwang, paglalagay ng kuḥl (antimonya) sa mata, pagkukulay ng hena, pagpapasagana sa mag-anak sa araw ng ikasampu [ng Muḥarram] at gabi nito, nagtuturing ang karamihan ng mga may kaalaman ng pagka-bid`ah niyon dahil walang napatunayan sa kainaman ng araw na ito na mga gawain maliban sa pag-aayuno lamang.

Ang pag-aayuno ay isang dakilang pagsamba. Kabilang dito ang pag-aayuno sa Ramaḍān na isang haligi kabilang sa mga haligi ng Islām. Nagsisimula ito sa pagsikat ng totoong madaling-araw at nagwawakas ito sa paglubog ng araw. Hindi ito nahahati-hati. Kaya ang sinumang nawalang-kakayahan sa pag-aayuno sa yugtong ito at nakakaya ng pag-aayuno hanggang sa tanghali [lamang], hindi isinasabatas iyon para sa kanya at lilipat siya [mula sa pag-aayuno] sa pagpapakain. Ang napagkaisahang nakasisira sa pag-aayuno ay ang pagkain, ang pag-inom, at ang pakikipagtalik. Ang pag-aayuno ng kusang-loob ay maraming uri, na ang pinakamainam sa mga ito ay pag-aayuno sa isang araw at pagtigil-ayuno sa isang araw.

Ang mga pakay ng Sharī`ah ay ang mga layunin at ang mga kahulugan na dinala ng Sharī`ah, pinatunayan nito sa mga patakaran, at ipinanawagan nito ang pagsasakatuparan sa mga iyon, ang pagpapairal sa mga iyon, at ang pangangalaga sa mga iyon sa bawat panahon at lugar. Nahahati ang mga pakay, sa pagsasaalang-alang sa mga kapakanan na naghatid ng pangangalaga sa mga ito, sa tatlong bahagi: 1. Ang mga pakay na kinakailangan, ang hindi maiiwasan mula sa mga ito sa pagsasagawa sa mga kapakanan ng [buhay sa] Relihiyon at Mundo sa paraang kapag nawala ang mga ito ay magaganap ang katiwaliang mabigat at kumakatawan ang mga ito sa pag-iingat sa limang kabuuan: ang relihiyon, ang isip, ang sarili, ang supling, at ang ari-arian. 2. Ang mga pakay na pampangangailangan, ito ay ang kapag hindi naisakatuparan ang mga ito ay magaganap ang pagkaasiwa at ang pahirap sa tao. 3. Ang mga pakay na pampagpapahusay, ang nagpapahusay sa kalagayan ng tao at nagpapakumpleto sa pamumuhay niya sa pinakamahusay na mga kalagayan, na tinatawag na mga pakay na kakumpletuhan o pampagpapakumpleto o mga pangkumpleto.