Français L'unicité de la divinité (Tawhîd Al Ulûhiyyah)
Türkçe Uluhiyet Tevhidi
اردو توحیدِ اُلوہیت
Indonesia Tauhid Ulūhiyyah
Русский Единобожие Божественности
Português Unicidade na Divindade
বাংলা ভাষা তাওহীদুল উলুহিয়্যাহ
中文 受崇拜的独一性
فارسی توحيد الوهيت
Tagalog Ang Tawḥīd ng Pagkadiyos
हिन्दी उपासना (इबादत) में एकेश्वरवाद (तौहीद)
മലയാളം ആരാധ്യതയിലുള്ള ഏകത്വം
తెలుగు తౌహీద్ అల్ ఉలూహియ్యతు
ไทย เตาฮีด อัล-อุลูฮียะฮฺ
إفراد الله تعالى بجميع أنواع العبادة الظاهرة والباطنة، قولا وعملا واعتقادا، ونفي العبادة عن كل من سوى الله كائنا من كان.
English Singling out Allah Almighty with all forms of worship, the apparent and hidden, in terms of statements, deeds, and beliefs; while negating the right of worship from any entity whatsoever other than Him.
Français Vouer exclusivement l'ensemble des types d'adorations, apparentes et intérieures, orales, pratiques et dogmatiques, à Allah, Élevé soit-Il, et infirmer toute adoration à quiconque autre en dehors de Lui, quel qu'il soit.
Türkçe Allah Teâlâ’yı, açık ve gizli, sözlü, amelî ve itikadî bütün ibadet türlerinde birlemek ve her kim olursa olsun Allah’tan başkasına ibadet etmemektir.
اردو تمام ظاہری و باطنی، قولی و عملی اور اعتقادی عبادات کا مستحق صرف اور صرف اللہ تعالیٰ کو ماننا اور اس کے سوا ہر کسی سے عبادت کی نفی کرنا۔
Indonesia Mengesakan Allah -Ta’ālā- dalam segala jenis ibadah lahir dan batin, ucapan dan perbuatan serta keyakinan, dan menafikan ibadah dari segala sesuatu selain Allah siapa pun dia.
Русский Обращение исключительно к Всевышнему Аллаху всех видов поклонения скрытых и явных, будь то слова, действия или убеждения, и отказ от поклонения кому бы то ни было кроме Аллаха.
Português Unificar ALLAH em todos tipos de atos de adoração, aparentes e ocultos, ditos, práticas e crença, e rejeitar o ato de adoração para o outrem, seja quem for.
বাংলা ভাষা আহলে সুন্নাত ওয়াল জামাতের আলেমগণ বিশ্বাস করেন যে, তাওহীদ তিন প্রকার : উলুহিয়্যাত, রুবুবিয়্যাত ও তাওহীদুল আসমা ও সিফাত কুরআন ও হাদীস থেকে অনুসন্ধান করে নেওয়া হয়েছে। এটি পূর্ববর্তী সালাফ আলেমগণের নিকট স্পষ্ট ছিল। এটি কোনো নতুন আবিষ্কৃত ভাগ নয়।
এ তিনটি প্রকারের পরস্পরের মধ্যে গভীর সম্পর্ক রয়েছে। এর কতক কতককে পুর্ণ করে। ফলে এর কতক অংশকে বাদ দিয়ে কতককে গ্রহণ করার কোন সুযোগ নেই। সুতরাং এ প্রকার সমূহের মাঝে সম্পর্ক তালাযুম, তাযাম্মুন ও শুমলের সম্পর্ক। সুতরাং বলা যায় যে, তাওহীদে রুবুবিয়্যাহ তাওহীদুল আসমা ও সিফাতকে আবশ্যক করে। কারণ, যখন কোনো বান্দা এ কথা বিশ্বাস করে যে, আল্লাহ তার রব, সৃষ্টিতে, নাম ও সিফাতসমূহে তার কোন শরীক নেই, তখন তার ওপর এ কথা বর্তায় যে, সে আল্লাহ ছাড়া আর কারো ইবাদত করবে না, আর অপরদিকে তাওহীদুল উলুহিয়্যাহ তাওহীদে রুবুবিয়্যাহ ও তাওহীদুল আসম ও সিফাতকে অর্ন্তভুক্ত করে। অতএব তাওহীদে উলুহিয়্যাহতে বিশ্বাসী অবশ্যই এ কথা বিশ্বাস করে যে, আল্লাহ তার রব, স্রষ্টা, আর তার জন্য রয়েছে কামাল, জামাল ও জালালের যাবতীয় গুণসমূহ।
মনে রাখতে হবে, তাওহীদুল উলুহিয়্যাহ হলো দীনের প্রধান এবং নবী ও রাসূলগণের দাওয়াতের ভিত্তি। এটিকে তাওহীদুল ইলাহিয়্যাহ, তাওহীদুল ইবাদাহ, তাওহীদুল কসদ ওয়াততলব, তাওহীদুল ইরাদী আত-তালাবী বলেও নাম করণ করা হয়। আল্লাহর দিকে সম্বোধন করা অনুযায়ী এটিকে তাওহীদুল উলুহিয়্যাহ এবং ইবাদতকারীর দিকে সম্বোধন হিসেবে এর নাম করা হয় তাওহীদুল ইবাদাহ ও তাওহীদুল কাসদ ও তলব।
আর তাওহীদুল উলুহিয়্যাহ: আর এটি হলো বান্দার এমনসব কর্ম আল্লাহকে এককভাবে সোপর্দ করা, যার দ্বারা তিনি তাদেরকে বান্দা বানিয়েছেন এবং যা তাদের জন্যে অনুমোদন করেছেন। যেমন, দুআ, জবেহ, মান্নত, সাহায্য চাওয়া ইত্যাদি ইবাদাতের প্রকারসমূহ। কারণ, তিনি একাই তার উপযুক্ত। তাওহিদুল উলুহিয়্যার ভিত্তি হচ্ছে, সব আমল অন্য কারো জন্য না করে কেবল আল্লাহর জন্য করা। চাই এ সব আমল আত্মার আমল হোক বা অঙ্গ প্রত্যঙ্গের আমল হোক। আর এ প্রকারের তাওহীদই হলো শুরু থেকে শেষ পর্যন্ত সব নবীদের দাওয়াতের মুল আলোচ্য বিষয়।
中文 确认真主在所有表面的和隐藏的言行和信仰中的独一性。否定崇拜真主以外的。
فارسی اقرار به يگانگى الله متعال با همه ى انواع عبادت هاى ظاهرى و باطنى، از قول، عمل و اعتقاد، و نفى عبادت كردن براى هر كسى جز الله متعال در هر مقام و منزلتى كه باشد.
Tagalog Naniniwala ang mga pantas ng mga Alagad ng Sunnah at Pagkakaisa (Ahlu As-Sunnah wa Al-Jamā`ah) na ang paghahati sa Tawḥīd sa tatlong bahagi: Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos), Tawḥīd Ar-Rubūbīyah (Tawḥīd ng Pagkapanginoon), at Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt (Tawḥid ng mga Pangalan at mga Katangian) ay kinuha mula sa pagsusuri sa mga teksto ng Marangal na Qur'ān at mga Pampropetang Ḥadīth, na ito ay nalalaman sa ganang mga nauna sa mga pantas ng Salaf, at na ito ay hindi isang paghahating bagong imbento. Ang tatlong bahaging, sa pagitan ng mga ito, ay may ugnayang nagkakapitan na kumukumpleto sa isa't isa at hindi magagawa ang pagwawaksi ng isa sa iba pa. Ang ugnayang nagbibigkis sa pagitan ng mga bahaging ito ay ugnayan ng pagkakapitan, paglalaman, at pagsasaklaw. Ang Tawḥīd Ar-Rubūbīyah ay nag-oobliga ng Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt dahil kapag nalaman ng tao na si Allāh ay walang katambal sa paglikha at mga pangalan at mga katangian ay magreresulta sa kanya na hindi siya sasamba maliban kay Allāh. Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay naglalaman ng Tawḥīd Ar-Rubūbīyah at Tawḥīd Al-Asmā’ wa Aṣ-Ṣifāt sapagkat ang mananampalataya, dahil sa Tawḥīd Al-Ulūhīyah, ay isang mananampalataya nang walang pasubali na si Allāh ay Panginoon niya at Tagalikha niya at na taglay ni Allāh ang mga katangian ng kalubusan, kapitaganan, at karikitan. Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay ang saligan ng relihiyon, ang pundasyon ng paanyaya ng mga sugo (sumakanila ang basbas at ang pagbati ng kapayapaan). Tinatawag din ito na Tawḥīd Al-Ilāḥīyah (Tawḥīd ng Pandiyos), Tawḥīd Al-`Ibādah (Tawḥīd ng Pagsamba), Tawḥīd Al-Qaṣd wa Aṭ-Ṭalab (Tawḥīd ng Layon at Atas), at At-Tawḥīd Al-Irādīy Aṭ-Ṭalabīy (Ang Tawḥīd na Pampagnanais na Pang-atas). Sa pagsasaalang-alang ng pag-uugnay ng Tawḥīd kay Allāh, pinangangalanan ito na Tawḥīd Al-Ulūhīyah (Tawḥīd ng Pagkadiyos); at sa pagsasaalang-alang ng pag-uugnay ng Tawḥīd sa tagasamba (tao), pinangangalanan ito na Tawḥīd Al-`Ibādah (Tawḥīd ng Pagsamba at Tawḥīd Al-Qaṣd wa Aṭ-Ṭalab (Tawḥīd ng Layon at Atas). Ang Tawḥīd Al-Ulūhīyah ay ang pagbubukod-tangi kay Allāh (pagkataas-taas Siya) sa [pinag-uukulan ng] mga gawain ng mga tao o sinasabing ito ay ang Tawḥīd kay Allāh sa mga gawa ng mga tao, na nagpapasamba sa kanila sa pamamagitan ng mga ito at isinabatas para sa kanila gaya ng du`ā’ (panalangin), dhabḥ (pag-aalay), nadhr (pamamanata), isti`ānah (pagpapatulong), istighāthah (pagpapasaklolo), at iba pa roon na mga uri ng pagsamba dahil Siya lamang ang karapat-dapat na sambahin. Ito ay nakabatay sa pagpapawagas ng gawain sa kabuuan niyon ukol kay Allāh lamang nang walang sinumang iba pa sa Kanya, maging ang gawaing ito man ay kabilang sa mga gawain ng puso o kabilang sa mga gawain ng mga bahagi ng katawan. Ang uring ito ng Tawḥīd ay paksa ng paanyaya ng mga sugo mula sa kauna-unahan sa kanila hanggang sa kahuli-hulihan sa kanila.
हिन्दी तमाम तरह की विदित एवं निहित इबादतों को, चाहे उनका संबंध कथन से हो या कर्म से हो अथवा आस्था से, अल्लाह के लिए समर्पित करना और उसके सिवा किसी की इबादत से, चाहे वह कोई भी हो, इनकार करना।
മലയാളം ബാഹ്യവും ആന്തരികവുമായ, വാക്കാലും പ്രവർത്തിയാലും വിശ്വാസത്താലുമുള്ള സർവ്വ ആരാധനകളും അല്ലാഹുവിന് മാത്രം ഏകമാക്കുകയും, അല്ലാഹുവിന് പുറമെയുള്ളവർക്ക് - അവർ ആരെല്ലാം തന്നെയാണെങ്കിലും - ആരാധന നൽകപ്പെടുക എന്നതിനെ നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്യുക.
తెలుగు అంతర్గత,బహిర్గత ఆరాధనకు చెందిన ప్రతీ ఆరాధనలో అల్లాహ్ ను ప్రతీమాట,అమలు మరియు విశ్వాస పరంగా అల్లాహ్'ను ఏకైకుడిగా భావించడం మరియు ఆయన తప్పఇతరులకు చేయబడే ఆరాధనను ఖండించడం.
يعتقد علماء أهل السنة والجماعة أن تقسيم التوحيد إلى ثلاثة أقسام: توحيد الألوهية، وتوحيد الربوبية، وتوحيد الأسماء والصفات مأخوذ بالاستقراء من نصوص القرآن الكريم والأحاديث النبوية، وأنه معلوم لدى متقدمي علماء السلف، وأنه ليس تقسيما مخترعا جديدا.
وهذه الأقسام الثلاثة بينها علاقة متلازمة يكمل بعضها بعضا، ولا يسع الاستغناء ببعضها عن البعض الآخر، فالعلاقة الرابطة بين هذه الأقسام هي علاقة تلازم وتضمن وشمول، فتوحيد الربوبية يستلزم توحيد الأسماء والصفات؛ لأن العبد إذا علم أن الله ربه لا شريك له في خلقه وأسمائه وصفاته ترتب عنه أن لا يعبد إلا الله، وتوحيد الألوهية يتضمن توحيد الربوبية والأسماء والصفات، فالمؤمن بتوحيد الألوهية مؤمن لا محالة بأن الله ربه وخالقه، وأن له صفات الكمال والجلال والجمال.
توحيد الألوهية هو أصل الدين، وأساس دعوة الرسل عليهم الصلاة والسلام، ويسمى أيضا: توحيد الإلهية، وتوحيد العبادة، وتوحيد القصد والطلب، والتوحيد الإرادي الطلبي، فباعتبار إضافته إلى الله يسمى: توحيد ألوهية، وباعتبار إضافته إلى العابد هو توحيد عبادة وتوحيد قصد وطلب.
وتوحيد الألوهية: هو إفراد الله تعالى بأفعال العباد، أو يقال: هو توحيد الله بأفعال العباد التي تعبدهم بها وشرعها لهم، كالدعاء، والذبح، والنذر، والاستعانة، والاستغاثة وغير ذلك من أنواع العبادة؛ لأنه وحده المستحق لأن يعبد، وهو مبني على إخلاص العمل كله لله وحده دون من سواه، سواء كان هذا العمل من أعمال القلوب، أو من أعمال الجوارح، وهذا النوع من التوحيد هو موضوع دعوة الرسل من أولهم إلى آخرهم.
English "Tawhīd al-Ulūhiyyah" (Tawhid of worship) is one of the three categories of Tawhīd, according to the scholars of Ahl-us-Sunnah wa al-Jamā‘ah, who hold that the division of Tawhīd into three categories - Tawhīd of worship, Tawhīd of lordship, and Tawhīd of names and attributes - is based on induction from the Qur’an and Sunnah and was known to the early scholars among the righteous predecessors and is not something new. These three categories are correlated and completing one another. They are inseparable. Tawhīd of lordship entails Tawhīd of names and attributes, for when a person believes that Allah is the Lord and there is no partner to Him in His creation, names, and attributes, it follows that he will worship Him alone. Likewise, Tahwīd of worship encompasses Tawhīd of lordship, names, and attributes, for a person who believes in the Oneness of Allah as the One God certainly believes that He is the Lord, the Creator, and the Possessor of all attributes of perfection, majesty, and beauty. Tawhīd of worship is the basis of religion and the core of the messengers’ mission. It is also called "Tawhīd al-Ilāhiyyah", "Tawhīd al-‘Ibādah", "Tawhīd al-Qasd wa at-Talab", and "At-Tawhīd al-Irādi at-Talabi". When ascribed to Allah, it is called "Tawhīd Ulūhiyyah", and when ascribed to the worshiper, it is called "Tawhīd ‘Ibādah" and "Tawhīd Qasd wa Talab". Tawhīd of worship means singling out Allah with the servants’ acts, or singling out Allah with the servants’ acts that He legislated for them to worship Him therewith like supplication, sacrifice of animals, making vows, seeking help and relief, and other forms of worship, because He alone deserves to be worshiped. Tawhīd of worship is based on full sincerity, i.e. devoting all deeds to Allah alone with none else besides Him, whether deeds of the heart or physical deeds.
This type of Tawhīd is the key element of the mission of all messengers, from first to last.
Français Les savants de la Tradition et du Groupe croient que le monothéisme, ou Unicité divine, se divise en trois catégories : le monothéisme de la Divinité, le monothéisme de la Seigneurie, le monothéisme des Noms et Attributs qui sont tirés par induction à partir des textes du noble Coran et des hadiths prophétiques. Ceci était connu des premiers savants parmi les prédécesseurs et ce n’est pas une division innovée et nouvelle. Ces trois catégories ont des relations inhérentes entre elles qui se complètent les unes avec les autres et dont on ne peut pas se passer, notamment les unes au détriment des autres. Ainsi donc, la relation qui relie ces divisions entre elles est une relation de cohésion, d’inclusion et de totalité. Ainsi, le monothéisme de la Seigneurie implique le monothéisme des Noms et Attributs car dès lors où le serviteur a su qu’Allah est son Seigneur, sans aucun associé dans Sa création, Ses noms et Ses attributs, alors il en découle qu’il ne doit adorer qu’Allah. Le monothéisme de la divinité englobe le monothéisme de la Seigneurie et celui des Noms et Attributs. Par conséquent, le croyant dans le monothéisme de la Divinité est aussi - sans aucune discussion - un croyant dans le monothéisme de la Seigneurie, à savoir qu’Allah est son Seigneur et son Créateur et qu’Il possède des attributs de perfection, de grandeur et de splendeur. Le monothéisme de la Divinité est le fondement de la religion et la base de la prédication des Messagers (paix et salut sur eux tous). On l’appelle aussi : le monothéisme du divin, ou le monothéisme de l’adoration, ou le monothéisme du dessein et de la demande, ou le monothéisme volontairement requis. En fait, lorsqu’on considère son annexion à Allah, on l’appelle : le monothéisme de la divinité ; et lorsqu’on considère son annexion au dévot, alors on l’appelle : le monothéisme de l’adoration et le monothéisme du dessein et de la demande. Le monothéisme de la Divinité est le fait de rendre unique Allah, Élevé soit-Il, à travers les actes des serviteurs. On peut aussi dire : c’est le monothéisme d’Allah par le biais des actes des serviteurs à travers lesquels ils L’adorent et qu’Il leur a légiféré, comme : l’invocation, le sacrifice, le vœu, la demande d’aide, la demande de secours, et autre parmi les divers types d’adoration, car Il est le Seul qui mérite d’être adoré. Ce monothéisme se fonde sur la sincérité de toutes les œuvres pour Allah, Seul, en dehors de quiconque autre ; que ces œuvres soient des œuvres du cœur ou des œuvres des membres. Ce type de monothéisme est celui qui concerne la prédication des Messagers, du premier au dernier d’entre eux (paix et salut sur eux tous).
Türkçe Ehl-i Sünnet ve'l-Cemaat alimleri, tevhidin üç kategoriye ayrıldığına inanırlar: Uluhiyet tevhidi, Rububiyet Tevhidi, İsim ve sıfatlar Tevhidi. Bu taksim, Kur'an-ı Kerim nasları ve peygamberin hadislerinin incelenmesinden çıkartılmıştır. Bu, selefin önde gelen âlimleri tarafından bilinmektedir ve yeni bulunmuş bir taksimat değildir. Bu üç bölüm, birbirini tamamlayan, birbirlerinden ayrılması mümkün olmayan bir ilişkiye sahiptir. Bu bölümler arasındaki ilişki, birbirine bağlılık, birbirini kapsama ve birbirini içerme ilişkisidir. Rububiyyet Tevhidi, İsim ve Sıfat tevhidini kaçınılmaz kılar. Çünkü eğer kul, Allah'ın Rabbi olduğunu, yaratmasında, isimlerinde ve sıfatlarında ortağının olmadığını bilirse, bunun sonucu olarak Allah'tan başka hiçbir şeye ibadet etmemesi gerekir. Uluhiyyet tevhidi de rububiyyet, isim ve sıfat tevhidini kapsar. Uluhiyyet tevhidine iman eden kimse kaçınılmaz olarak Allah'ın Rabbi ve yaratıcısı olduğuna, mükemmellik, ihtişam ve güzellik sıfatlarına sahip olduğuna iman eder. Uluhiyyet Tevhidi, dinin kaynağı ve peygamberlerin -aleyhimu's-selam- çağrısının temelidir. Aynı zamanda Uluhiyyet Tevhidi, ibadet tevhidi, kast ve talep tevhidi, olarak da isimlendirilir. Bu nedenle Allah'a izafe edildiği zaman, uluhiyyet (ilahlık) tevhidi olarak isimlendirilir. Kullara nispet edildiğinde ise ibadet tevhidi, kast ve talep tevhidi olarak isimlendirilir. Uluhiyyet Tevhidi; kulların kendi amellerinde Allah Teâlâ'yı birlemesidir. Veyahut şöyle de söylenebilir: Allah'ın meşru kıldığı şekilde kulların, dua, kurban, adak, yardım dileme, sığınma ve benzeri ibadet çeşitlerinde O'nu birlemesidir. Çünkü sadece O, ibadet edilmeyi hak eder. Uluhiyyet Tevhidi, bir başkası olmadan, bütün ibadetlerin halis olarak Allah için olmasına dayanır. İster bu ibadet kalp amellerinden bir ibadet olsun, ister azalar ile yapılan amellerden bir ibadet olsun aynıdır. Bu tevhit, ilkinden sonuncusuna kadar bütün peygamberlerin davetinin ana meselesidir.
اردو علمائے اہل سنت و جماعت کا عقیدہ ہے کہ توحید کی تین قسمیں یعنی توحید الوہیت، توحید ربوبیت اور توحید اسما و صفات، نصوص قرآن و حدیث کے استقرا سے ماخوذ ہیں۔ یہ تقسیم، متقدمین علماے سلف کے یہاں مشہور و معروف رہی ہے اور یہ کوئی نئی ایجاد نہیں ہے۔
توحید کی یہ تینوں قسمیں آپس میں بڑا گہرا ربط و تعلق رکھتی اور ایک دوسرے کی تکمیل کرتی ہیں۔ ان میں سے کسی کو لیا اور کسی کو چھوڑا نہیں جا سکتا، کیوں کہ ان میں جو تعلق ہے، وہ تلازم، تضمن اورشمول کا ہے۔ چناں چہ توحید ربوبیت، توحید اسما و صفات کو مستلزم ہے، کیوں کہ جب بندہ جان لیتا ہے کہ اللہ تعالی اس کا رب ہے، جس کا کائنات کی تخلیق اور خود اس کے اسما و صفات میں کوئی شریک نہیں ہے، تو اس پر یہ لازم ہو جاتا ہے کہ وہ اللہ کے سوا کسی کی عبادت نہ کرے۔ اسی طرح توحید الوہیت، توحید ربوبیت اور توحید اسما و صفات کو مستلزم ہے۔ کیوں کہ توحید الوہیت پر ایمان رکھنے والا، لامحالہ اس بات پر بھی ایمان رکھتا ہے کہ اللہ تعالی ہی اس کا رب اور خالق ہے اور تمام تر صفات کمال و جلال و جمال اسی کو لائق و زیبا ہیں۔
توحید الوہیت ہی دین کی اصل اور تمام نبیوں اور رسولوں علیہم السلام کی دعوت کی اساس و بنیاد ہے۔ اسی کا نام توحید الہیت، توحید عبادت، توحید قصد و طلب اور توحید ارادی طلبی ہے۔ جب یہ اللہ کی طرف مضاف ہوگی تو اس کا نام توحید الوہیت ہوگا اور جب عابد کی طرف مضاف ہوگی تو توحید عبادت اور توحید قصد و طلب کہلائے گی۔
توحید الوہیت، اللہ تعالی کو بندوں کے تمام افعال کا تنہا سزاوار ماننے کا نام ہے یا یوں کہا جائے کہ اللہ تعالی کو بندوں کے تمام کارہاے عبادت و شریعت جیسے دعا، قربانی، نذر و منت اور استعانت و استغاثہ کا تنہا سزاوار ماننے کا نام ہے توحید الوہیت ہے۔ کیوں کہ وہی تنہا اس بات کا حق دار ہے کہ اس کی عبادت کی جائے اور تمام اعمال کو صرف اسی کے لیے خاص اور خالص کر دیا جائے، خواہ وہ اعمال قلوب ہوں یا اعمال جوارح۔ توحید کی یہی وہ قسم ہے، جو از اول تا آخر تمام رسولوں کی دعوت کا واحد موضوع رہی ہے۔
Indonesia Ulama Ahli Sunnah wal Jamaah berkeyakinan bahwa pembagian tauhid menjadi tiga bagian, yaitu tauhid ulūhiyyah, tauhid rubūbiyyah, dan tauhid al-asmā` waṣ-ṣifāt diambil dari hasil penelusuran terhadap nas-nas Al-Qur`ān dan hadis-hadis Nabi. Hal ini juga sudah dimaklumi di kalangan ulama-ulama salaf terdahulu. Jadi, ini bukan pembagian baru yang dibuat-buat.
Ketiga macam tauhid ini memiliki korelasi saling menyempurnakan satu sama lain, sehingga tidak bisa hanya merasa cukup dengan sebagiannya dan mengabaikan yang lain. Keterikatan yang menggabungkan antara ketiga bagian ini adalah ikatan talāzum (korelasi), taḍammun (denotasi), dan syumūl (universal).
Tauhid rubūbiyyah dan al-asmā` waṣ-ṣifāt mengharuskan adanya tauhid ulūhiyyah, karena apabila seorang hamba mengetahui bahwa Allah adalah Tuhannya, tidak ada sekutu bagi-Nya dalam penciptaan, nama dan sifat-Nya, maka hal ini mengantarkan dia untuk tidak menyembah kecuali kepada Allah. Sedangkan tauhid ulūhiyyah mengandung tauhid rubūbiyyah dan al-asmā` waṣ-ṣifāt, karena seseorang yang beriman dengan tauhid ulūhiyyah pasti meyakini bahwa Allah adalah Tuhannya dan Penciptanya, dan bahwa Dia memiliki sifat-sifat kesempurnaan, keagungan, dan keindahan.
Tauhid ulūhiyyah adalah pokok agama dan dasar dakwah para rasul -‘alaihimuṣ-ṣalātu was-salām-. Juga dinamakan dengan tauhid ilāhiyyah, tauhid ibadah, tauhid al-qaṣd waṭ-ṭalab, dan tauhid irādiy ṭalabiy. Dilihat dari sisi penyandarannya kepada Allah -Ta’ālā- maka ia dinamakan tauhid ulūhiyyah, dan dilihat dari sisi penyandarannya kepada hamba maka dinamakan tauhid ibadah dan tauhid al-qaṣd waṭ-ṭalab.
Tauhid ulūhiyyah ialah mengesakan Allah -Ta’ālā- dalam perbuatan para hamba. Atau bisa juga dikatakan, yaitu mengesakan Allah dalam perbuatan para hamba yang Dia perintahkan serta syariatkan agar mereka beribadah dengannya, seperti berdoa, berkurban, bernazar, memohon bantuan (istianah) dan pertolongan (istigasah), dan berbagai macam ibadah lainnya, karena hanya Dia semata yang berhak untuk disembah. Tauhid ini dibangun di atas pemurnian seluruh amalan hanya untuk Allah semata tanpa yang lain, baik amal tersebut merupakan amalan hati atau amalan anggota badan. Tauhid jenis ini merupakan objek dakwah para rasul dari yang paling pertama sampai yang terakhir.
Русский Учёные Ахлю-с-сунна признают три категории единобожия: единобожие Божественности, единобожие Господства, единобожие имён и качеств, на основе текстов Корана и Сунны. Это разделение известно со времён ранних учёных из числа праведных предшественников и не является чем-то новоизобретённым. Эти три категории тесно связаны между собой и дополняют друг друга, и невозможно обойтись одними и оставить другие, потому что вместе они составляют единое целое. Единобожие Господства в обязательном порядке предполагает единобожие имён и качеств, а оно предполагает единобожие Божественности, потому что если раб знает, что у Его Господа нет сотоварищей в сотворении, именах и качествах, отсюда следует, что и поклоняться можно только Аллаху. А единобожие Божественности в обязательном порядке предполагает единобожие Господства и единобожие имён и качеств. И верующий в единобожие Господства автоматически верит и в то, что Аллах — Его Господь и Творец, и Он обладает качествами совершенства, величия и красоты. Единобожие Божественности — основа религии и призыва всех посланников (мир и благословение им всем). Называется ещё таухид аль-иляхиййа, таухид аль-‘ибада, таухид аль-касд ва-т-таляб, ат-таухид аль-иради ат-таляби. И с точки зрения связи его с Аллахом он называется таухид аль-улюхиййа, а с точки зрения связи с поклоняющимся он назван таухид аль-‘ибада (единобожие поклонения) или таухид касд ва таляб (единобожие стремления). Единобожие Божественности — это обращение поклонения только к Аллаху, или обращение только к Аллаху действий рабов, являющихся поклонением и предписанных Всевышним: заклание, обет, испрашивание помощи и избавления и так далее, потому что только Он достоин поклонения. Оно основывается на искренности в смысле совершения всех деяний только ради Аллаха, будь то деяния сердца или деяния органов тела. Этот вид единобожия — тема призыва всех без исключения посланников.
Português Os sábios de Ahl Sunnah acreditam que a Unicidade divide-se em três partes: Unicidade de Divindade, de Senhorio, e de Nomes e Atributos. Foi assim deduzido através da análise no Alcorão e na Sunnah, e que era sabido por sábios predecessores e que não é uma divisão inventada. E entre esses três tipos existe uma relação intrinsica, um completando o outro e nenhum deles é independente do outro. Portanto a relação entre eles é a relação inerente, implicativa e inclusiva. A Unicidade de Senhorio implica os Nomes e Atributos, pois a partir do momento que o servo toma conhecimento que tem um Senhor que não tem parceiros, implica não adorar nada além dEle. E a Unicidade de Divindade implica o Senhorio e Nomes e Atributos, pois o crente que assim acredita também assumirá que seu Senhor é criador e que detém nomes sublimes e perfeitos. A Unicidade de Divindade é o alicerce da religião e o alicerce do convite dos profetas -Que a Paz e benção de ALLAH estejam com eles- e é denominado também de Tawhid Iláhiyyah, Tawhid Ibádah, Al-Qasd e Talab. E Unicidade de Divindade é tomar ALLAH único através das práticas dos servos, como a súplica, o sacrificio, pedido de ajuda, pedido de socorro e outros tipos de adoração; pois Ele é o único que merece adoração, e este tipo de Unicidade é que foi o conteúdo de todos os profetas, desde o primeiro até o último.
فارسی عالمان اهل سنت و جماعت معتقد به اين هستند كه توحيد به سه قسمت تقسيم مى شود: توحيد الوهيت، توحيد ربوبيت، و توحيد اسماء و صفات؛ و اين تقسيم برگرفته از تحقيقات و بررسى نصوص قرآن كريم و احاديث نبوى مى باشد، و اينكه اين تقسيم در نزد علماى پيشين از سلف صالح واضح بوده است، و اين تقسيم پديده اى نوظهور نيست. و اين قسمت هاى سه گانه در ميانشان رابطه متلازم وجود دارد كه هر كدام يكديگر را تكميل مى كنند، و امكان اكتفاء به برخى از آنها نسبت به برخى ديگر وجود ندارد، زيرا رابطه ى ميان اين قسمت ها با همديگر رابطه ى وابستگی و شموليت مى باشد، بنابراين توحيد ربوبيت لازمه ى توحيد اسماء و صفات است؛ زيرا بنده ى الله متعال هنگامى كه دانست، الله متعال پروردگارش است كه در آفرينش و اسماء و صفاتش بى همتا و يگانه مى باشد، به اين نتيجه مى رسد كه غير از الله را عبادت نكند، و توحيد الوهيت دربردارنده ى توحيد ربوبيت و توحيد اسماء و صفات است، زيرا ايمان آورنده به توحيد الوهيت بدون شک به اين هم ايمان دارد كه الله متعال پروردگار او و خالقش است، و اينكه الله متعال داراى صفات كمال، بزرگوارى، و جمال مى باشد. توحيد الوهيت اصل دين، و اساس دعوت پيامبران - عليهم الصلاة و السلام - است، و به نام: توحيد الهى، توحيد عبادت، توحيد قصد و طلب، و توحيد ارادى طلبى نيز مى آيد، بنابراين به اعتبار اضافه ى آن به الله به نام: توحيد الوهيت است، و به اعتبار اضافه ى آن به عابد، توحيد عبادت، و توحيد قصد و طلب مى باشد. و توحيد الوهيت عبارتست از: اقرار به يگانگى الله متعال به وسيله ى افعال بندگان، يا گفته مى شود: توحيد الله متعال به وسيله ى افعال بندگان كه او را با آن افعال عبادت مى كنند، و او آنها را برايشان مشروع گردانيده است، مانند: دعاء، ذبح، نذر، طلب مدد و يارى و غير از اين از انواع عبادت ها؛ زيرا او يگانه كسى است كه مستحق عبادت شدن است، و اين مبنى بر اخلاص كلى عمل براى الله يگانه بغير از اوست، چه اين عمل از اعمال قلوب باشد يا از اعمال بدنى، و اين نوع از توحيد موضوع اساسى دعوت پيامبران از اول آنان تا آخرشان بوده است.
हिन्दी उलेमा-ए-अह्ले सुन्नत व जमाअत का विश्वास है कि तौहीद को तीन भागों अर्थात तौहीद-ए-उलूहियत, तौहीद-ए-रुबूबियत और तौहीद-ए-असमा व सिफ़ात में विभक्त करने का कार्य पवित्र क़ुरआन तथा प्यारे रसूल (सल्लल्लाहु अलैहि व सल्लम) की सुन्नत के मूल प्रमाणों की छान-फटक के बाद संपन्न हुआ है तथा यह कोई नया वर्गीकरण नहीं, बल्कि पुराने उलेमा-ए-सलफ़ के यहाँ भी प्रचलित रहा है।
तौहीद के यह तीनों प्रकार परस्पर अनिवार्य रूप से जुड़े हुए हैं। वे एक-दूसरे के पूरक हैं और उनमें से किसी को छोड़कर दूसरे से काम नहीं चल सकता। इनका परस्पर संबंध सह-अनिवार्यता,निहितार्थिक और समावेश का है। अतएव, तौहीद-ए-रुबूबियत (प्रभुता में एकेश्वरवाद), तौहीद-ए-असमा व सिफ़ात (अल्लाह के नामों एवं गुणों में एकेश्वरवाद) को ज़रूरी क़रार देती है, क्योंकि जब बंदा यह जान ले कि अल्लाह ही उसका पालनहार है और कायनात की रचना के साथ-साथ उसके नामों और गुणों में उसका कोई साझी नहीं है, तो इससे यह नतीजा निकलता होता है कि वह उसके सिवा किसी की वंदना न करे। इसी तरह तौहीद-ए-उलूहियत, तौहीद-ए-रुबूबियत और तौहीद-ए-असमा व सिफ़ात को निहितार्थ है, क्योंकि जो तौहीद-ए-उलूहियत पर विश्वास रखता है, वह अनिवार्य रूप से इस बात पर भी विश्वास रखेगा कि अल्लाह ही उसका रब और स्रष्टा है और वह संपूर्णता, प्रताप और सुंदरता जैसी विशेषताओं का मालिक है।
तौहीद-ए-उलूहियत (वंदना में एकेश्वरवाद), इस्लाम का आधार और रसूलों के आह्वान की बुनियाद है। उसे तौहीद-ए-इलाहियत, तौहीद-ए-इबादत, तौहीद-ए-क़स्द व तलब और तौहीद-ए-इरादी तलबी भी कहा जाता है। अल्लाह की ओर निसबत करते हुए उसे तौहीद-ए-उलूहियत और उपासक की ओर निसबत करते हुए तौहीद-ए-इबादत और तौहीद-ए-क़स्द व तलब कहते हैं।
तौहीद-ए-उलूहियत : नाम है उपासना की सारी विधियों को केवल अल्लाह के लिए करने का। या दूसरे शब्दों में : अल्लाह को, बंदों के उपासना संबंधी कार्यों में एक मानने का, जिन्हें उसने बंदों के लिए निर्धारित किए हैं तथा जिनके अनुपालन का आदेश दिया है, जैसे दुआ करना, ज़बह करना, मन्नत मानना, फ़रियाद करना और अन्य वंदना के कार्य, क्योंकि केवल वही वंदना का हक़दार है। इसका आधार इस बात पर है कि सारे कार्य केवल उसी की प्रसन्नता प्राप्त करने के लिए किए जाएँ, चाहे कार्यों का संबंध दिल से हो या शरीर के अंगों से। तौहीद-ए-उलूहियत ही शूरु से लेकर अंत तक सभी रसूलों के आह्वान का मूल विषय रही है।
മലയാളം അഹ്'ലുസ്സുന്നതി വൽ ജമാഅതിൻ്റെ പണ്ഡിതന്മാർ തൗഹീദ് മൂന്നായി വേർതിരിച്ചു മനസ്സിലാക്കിയതായി കാണാം. (ആരാധനകളിൽ അല്ലാഹുവിനെ ഏകനാക്കുക എന്ന) തൗഹീദുൽ ഉലൂഹിയ്യഃ, (രക്ഷകർത്താവ് അല്ലാഹു മാത്രമാണെന്ന് അംഗീകരിക്കുന്ന) തൗഹീദുൽ റുബൂബിയ്യഃ, (നാമങ്ങളിലും ഗുണവിശേഷണങ്ങളിലും അല്ലാഹുവിനെ ഏകനാക്കുക എന്ന) തൗഹീദുൽ അസ്മാഇ വ സ്വിഫാത്ത് എന്നിവയാണ് പ്രസ്തുത മൂന്ന് ഇനങ്ങൾ. അതാകട്ടെ, ഖുർആനിലെയും സുന്നത്തിലെയും തെളിവുകളിലൂടെയുള്ള സമഗ്രവായനയിലൂടെ അവർ മനസ്സിലാക്കിയതാണ്. മുൻഗാമികളായ സലഫുകൾക്കിടയിലും അക്കാര്യം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. തൗഹീദിനെ ഈ രൂപത്തിൽ വേർതിരിക്കുക എന്നത് പിൽക്കാലത്തുണ്ടായ പുതിയ നിർമ്മിതിയല്ല. തൗഹീദിൻ്റെ ഈ മൂന്ന് ഇനങ്ങളും പരസ്പര പൂരകങ്ങളാണ്; അവയിൽ ഏതെങ്കിലും ഒന്ന് ഒഴിവാക്കി നിർത്തുക എന്നത് സാധ്യമല്ല. തൗഹീദിൻ്റെ ഈ മൂന്ന് ഇനങ്ങൾ തമ്മിൽ പരസ്പര പൂരകവും, വിശാലവുമായ ബന്ധമുണ്ട്. അല്ലാഹു മാത്രമാണ് തൻ്റെ രക്ഷിതാവെന്നും, അവന് യാതൊരു പങ്കുകാരനുമില്ലെന്നും, അവൻ്റെ നാമങ്ങളിലും വിശേഷണങ്ങളിലും അവൻ ഏകനാണെന്നും അറിയിക്കുന്ന തൗഹീദുൽ റുബൂബിയ്യഃയും, തൗഹീദുൽ അസ്മാഇ വ സ്വിഫാത്തും അംഗീകരിച്ചാൽ സ്വാഭാവികമായും അല്ലാഹുവിന് പുറമെ മറ്റാരെയും ആരാധിക്കാതിരിക്കുക എന്ന തൗഹീദുൽ ഉലൂഹിയ്യഃ അംഗീകരിക്കുന്നതാണ്. ഇതു പോലെ തൗഹീദുൽ ഉലൂഹിയ്യത് മറ്റു രണ്ട് തൗഹീദിൻ്റെ ഇനങ്ങളെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതായും കാണാൻ സാധിക്കും. കാരണം അല്ലാഹു മാത്രമാണ് എൻ്റെ ആരാധ്യൻ എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവൻ നിർബന്ധമായും അല്ലാഹു മാത്രമാണ് എൻ്റെ രക്ഷിതാവ് എന്നും, അവന് പൂർണ്ണതയുടെയും മഹത്വത്തിൻ്റെയും ഭംഗിയുടെയും വിശേഷണങ്ങൾ ഉണ്ട് എന്നും വിശ്വസിച്ചിരിക്കും. ആരാധനയിൽ അല്ലാഹുവിനെ ഏകനാക്കുക എന്ന തൗഹീദുൽ ഉലൂഹിയ്യ ദീനിൻ്റെ അടിത്തറയാണ്. നബിമാരുടെയെല്ലാം പ്രബോധനത്തിൻ്റെ അടിസ്ഥാനവും അതായിരുന്നു. തൗഹീദുൽ ഇലാഹിയ്യഃ (ഇലാഹ് അല്ലാഹു മാതമാണെന്ന വിശ്വാസം), തൗഹീദുൽ ഇബാദഃ (ഇബാദത്തിൽ അല്ലാഹുവിനെ ഏകനാക്കൽ), തൗഹീദുൽ ഖസ്വ് ദി വ ത്വലബ് (ഉദ്ദേശത്തിലും തേട്ടത്തിലും അല്ലാഹുവിനെ ഏകനാക്കൽ), തൗഹീദുൽ ഇറാദിയ്യി ത്വലബിയ്യ് എന്നിങ്ങനെ മറ്റു ചില നാമങ്ങളും തൗഹീദിൻ്റെ ഈ ഇനത്തിന് നൽകപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അല്ലാഹുവിനെ ഏകനാക്കുക എന്ന അർത്ഥത്തിലാണെങ്കിൽ തൗഹീദുൽ ഉലൂഹിയ്യ എന്നും, അടിമകൾ അല്ലാഹുവിനെ മാത്രം ആരാധിക്കുക എന്ന അർത്ഥത്തിലാണെങ്കിൽ തൗഹീദുൽ ഇബാദഃ എന്നും പേര് നൽകാം. അടിമകളുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ അല്ലാഹുവിന് മാത്രമാക്കുക എന്നതാണ് തൗഹീദുൽ ഉലൂഹിയ്യ എന്നതിൻ്റെ ഉദ്ദേശം. അല്ലാഹു നിയമമാക്കുകയും ആരാധനയായി നിശ്ചയിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ അടിമകൾ അല്ലാഹുവിനെ ഏകനാക്കലാണ് എന്നും പറയാം. അത്തരം പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഉദാഹരണങ്ങളാണ് പ്രാർത്ഥനയും നേർച്ചയും സഹായതേട്ടവും മറ്റുമെല്ലാം പോലുള്ള ആരാധനയുടെ ഇനങ്ങൾ. കാരണം അല്ലാഹു മാത്രമാണ് ആരാധിക്കപ്പെടാൻ അർഹതയുള്ളവൻ. അല്ലാഹുവിന് പുറമെയുള്ള ഒരാൾക്കും വേണ്ടി യാതൊന്നും പ്രവർത്തിക്കാതെ, സർവ്വതും അല്ലാഹുവിന് നിഷ്കളങ്കമാക്കുക എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിന് മേലാണ് ഈ തൗഹീദ് നിലകൊള്ളുന്നത്. അല്ലാഹുവിന് മാത്രം നൽകേണ്ട ഇത്തരം ഇബാദത്തുകൾ ഹൃദയത്തിലും ശരീരാവയവങ്ങളിലും സംഭവിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ളവയുണ്ട്. നബിമാരിൽ ആദ്യത്തേയാൾ മുതൽ അവസാനത്തേയാൾ വരെയുള്ളവരുടെ പ്രബോധന വിഷയമായിരുന്നു തൗഹീദുൽ ഉലൂഹിയ്യഃ.
తెలుగు అహ్లుసున్నతు వల్ జమాతు’ధార్మిక వేత్తల విశ్వాసం ప్రకారం తౌహీదు మూడు భాగాలుగా విభజించబడింది,తౌహీద్ అల్ ఉలూహియ్య,తౌహీద్ రుబూబియ్యహ్ మరియు తౌహీద్ అల్ అస్మా వ సిఫాతు,ఖుర్ఆన్ మరియు ప్రవక్త యొక్క హదీసుల వెలుగులో పై విషయం పెర్కొనబడింది,పూర్వసలఫీ పండితులకు ఇది తెలిసిన విషయమే,కాబట్టి కొత్తగా వచ్చిన విభజన కాదు,ఈ మూడు విభాగాలు ఒకదానితో ఒకటి పరిపూర్ణకరమైన సంబంధాన్ని కలిగి ఉన్నాయి,వాటిని పరస్పర సంభందం లేకుండా చేయలేము.ఈ విభాగాల మధ్యగల సంబంధం విడదీయరానిది,-తౌహీద్ రుబూబియ్యహ్ అనేది తౌహీద్ ఉలుహియ్యతు మరియు తౌహీద్ అస్మా వ సిఫాతు కోసం తప్పనిసరి అవసరం,ఎందుకంటే దాసుడు అల్లాహ్ యే తన ప్రభువు’అని తెలుసుకున్నప్పుడు సృష్టికార్యంలో ,ఆయన నామాలలో మరియు గుణగనాల్లో ఆయనతో ఇతరులకు భాగస్వామ్యం కల్పించడు,మరియు తౌహీదె ఉలూహియ్యత్ కోసం తౌహీదె రుబూబియ్యతు మరియు తౌహీదె అస్మా వ సిఫాతు’ తప్పనిసరి అవసరం,ఎందుకంటే తౌహీదె ఉలుహియ్యతు ను విశ్వసించువాడు ఖచ్చితంగా ఆయనే తన ప్రభువు మరియు సృష్టికర్త అని విశ్వసిస్తాడు,మరియు ఆయనకు పరిపూర్ణ,సుందరమైన గుణగణాలు కలవు అని కూడా నమ్ముతాడు,తౌహీదె ఉలుహియ్యతు(దైవత్వంలో ఏకత్వం/ఆరాధన యొక్క ఏకత్వం)వాస్తవానికి ఇది ధర్మానికి మూలం,ధర్మం యొక్క పునాది మరియు అల్లాహ్ ప్రవక్తల దావతు యొక్క ముఖ్య అంశం. దీనిని "తౌహీద్ అల్-ఇబాదహ్" (ఆరాధన యొక్క ఏకత్వం) మరియు "తౌహీద్ అల్-ఖస్ద్ వ -తలబ్" (కోరడం మరియు అభ్యర్థించడం యొక్క ఏకత్వం)అని కూడా పిలుస్తారు. అల్లాహ్కు సంబంధించి,దీనిని దైవత్వం యొక్క ఏకత్వం అని పిలుస్తారు,మరియు ఆరాధకుడికి సంబంధించి, దీనిని ఆరాధన యొక్క ఏకత్వం మరియు కోరుకునే మరియు అభ్యర్థించే ఏకత్వం అంటారు.“తౌహీద్ అల్ -ఉలుహియ్యతు”:- అంటే దాసులు తమ సమస్త కార్యాలను ఏకైకుడు,సర్వశక్తిమంతుడైన అల్లాహ్కు అంకితం చేయడం; దాసులకు షరీఅతు విధిచేసినవి మరియు ఆరాధన చేసే కార్యాల్లో అల్లాహ్ ఏకత్వం అంటే నమాజుప్రార్థన, బలి,మ్రొక్కుబడులు,సహాయం అర్ధించడం వంటి ఇతర రకాల ఆరాధనలు,ఎందుకంటే ఆయన ఒక్కడే ఆరాధనకు అర్హుడు.ఇది ఎటువంటి సాటిలేని ఏకైకుడైన అల్లాహ్ కొరకు చిత్తశుద్ధితో చేసే కార్యాల పై ఆధారపడి ఉంటుంది,అవి అవయవాలతో కానీ లేదా హృదయానికి చెందినవి అయినా సరే. మొట్టమొదటి ప్రవక్త నుంచి చిట్టచివరి ప్రవక్త వరకు సమస్తప్రవక్తల సందేశ సారాంశమే ఈ తౌహీదు.
يرد مصطلح (توحيد الألوهية) في العقيدة، باب: الإيمان بالله، وباب: الفرق والأديان، وباب: الاستدلال في العقائد، وغير ذلك.
التدمرية : (ص 108) - تيسير العزيز الحميد في شرح كتاب التوحيد : (ص 60) - شرح العقيدة الطحاوية : (ص 24) - تيسير العزيز الحميد في شرح كتاب التوحيد : (ص 22) - شرح العقيدة الطحاوية : (ص 29) - كتاب التوحيد وقرة عيون الموحدين في تحقيق دعوة الأنبياء والمرسلين : (ص 5) - الحجة للتيمي : (1/305) - لوامع الأنوار البهية : (1/57) - تطهير الاعتقاد عن أدران الإلحاد ويليه شرح الصدور في تحريم رفع القبور : (ص 33) -
Projet d encyclopédie de termes techniques islamiques et leur traduction.:
C'est un projet intégral de diffusion de traductions précises, dignes de confiance et sophistiquées de termes techniques répétitifs présents dans le contenu islamique avec leur explication. Le but est leur assimilation et leur compréhension totale et que se réalise l'acquisition de leur signification authentique et leur traduction pour les personnes concernées..
Les objectifs:
Création d'une documentation référencielle électronique gratuite digne de confiance de traduction de termes techniques islamiques..
Mise à disposition des traductions sous forme électronique à diverses entrées et d'applications électroniques..
Developpement continuel des traductions en exploitant les efforts des collaborateurs et des bénévoles..
Parmi les avantages de l'encyclopédie:
La globalité.
La gratuité.
La diversité des traductions.
Le développement continuel.
La perfection.
Les étapes de l'élaboration et du développement:
L'élaboration de l'encyclopédie en langue arabe.
Traduction de l'encyclopédie en langues.
L'accessibilité et la diffusion électronique de l'encyclopédie.
Le développement continuel de l'encyclopédie et de ses traductions.
