Ang pag-ugnay sa pagkakaanak ay sumasaklaw sa bawat magandang pakikitungo sa mga kamag-anak, maging ito man ay materyal o moral. Iyon ay mga uri [ng pakikitungo] sapagkat ito ay sa pamamagitan ng salapi; sa pamamagitan ng impluwensiya; sa pamamagitan ng prestihiyo; sa pamamagitan ng pagpayo, [pagbibigay ng] opinyon, at sanggunian; sa pamamagitan ng pangangatawan at pagdalaw; sa pamamagitan ng panalangin; at sa pamamagitan ng pag-iingat sa kasunduan, pangangalaga sa dangal, at tulad nito. Nagkakaiba-iba ang pag-ugnay sa pagkakaanak ayon sa pagkakaiba-iba ng mga antas ng mga pagkakaanak at mga kamag-anak at pagkakaiba-iba ng mga karapatan nila at mga kalagayan nila. Ang tinutukoy ng mga kamag-anak ay ang pamilya ng tao at ang bawat sinumang sa pagitan nito at niya ay may kaangkanan gaya ng mga magulang at mga ninuno ng mga ito gaano man tumaas, mga anak at mga anak ng mga ito gaano man bumaba, mga lalaking kapatid at mga anak ng mga ito, mga babaing kapatid at mga anak ng mga ito, mga tiyuhin sa ama, mga tiyahin sa ama, mga tiyuhin sa ina, mga tiyahin sa ina, at mga anak ng mga ito. Ang pag-ugnay sa pagkakaanak ay hindi nagsasakundisyon na ito ay maging kalapitan sapagkat hindi pinabubuyaan dito ang tao kundi dahil sa layunin at sa pagsagawa nito bilang pagtalima kay Allāh. Ito ay hindi nahahati-hati sapagkat hindi ukol sa isa na magtangi rito ng isang kaanak bukod sa isa pang kaanak gaya ng ginagawa ng ilan sa mga tao sa ngayon sapagkat nag-uugnay sila sa isang pagkakaanak at pumuputol sila sa ibang pagkakaanak dahil sa ilang motibong makamundo. Bahagi ng garapal na kamalian na ipagpalagay na ito ay nag-iisang uri gaya ng ari-arian, halimbawa; bagkus ito ay pag-ugnay sa pamamagitan ng pagdalaw, pakikipagkita, pagbati, at iba pa, maging iyon man ay sa tuwa o lungkot.