فرقة بدعية كلامية تنتسب إلى أبي الحسن علي بن إسماعيل الأشعري، بدأت أصولها بنزعات كلامية ، ثم خلطوا مذهبهم بكثير من أصول الجهمية والمعتزلة ، بل والفلاسفة أيضا ؛ وخالفوا الأشعري في كثير من أقواله .
English A heretic theological sect named after Abu al-Hasan ‘Ali ibn Ismā‘il al-Ash‘ari. It first originated with theological tendencies, then they later mixed their doctrine with many of the fundamentals of the Jahmis and Mu‘tazilites, and even philosophers, contradicting many of the opinions held by Al-Ash‘ari.
Français Secte scolastique innovée qui s'affilie à Abûl Hassan 'Alî Ibn Ismâ'îl Al Ach'arî dont les fondements ont commencé suite aux disputes scolastiques. Ensuite, leur école s'est mélangée avec de nombreux fondements des Jahmites et des Mu'tazilites et même aussi avec ceux des philosophes. Ils ont divergé d'Al Ach'arî dans nombre de ses paroles.
Español Secta escolástica herética que remonta su origen a Abu Al-Hasan 'Ali Ibn Ismail Al-Ash'ari. Iniciaron con fundamentos dialécticos; luego introdujeron en su escuela muchos principios de la secta Yahmiah y la secta Mu'tazilah además de los filósofos de su época. Adoptaron varias veces posiciones contrarias a las de Al-Ash'ari mismo.
Türkçe Kendilerini Ebu'l-Hasen Ali b. İsmail el-Eş'ari'ye nispet eden, sonradan ortaya çıkmış kelamcı bir fırkadır. Temelleri kelamî tartışmalar üzerine başlamıştır. Daha sonra mezheplerine Cehmiyye ve Mu'tezile'nin, hatta felsefecilerin birçok ilkelerini karıştırdılar. Böylece İmam Eş'ari'nin birçok sözüne muhalefet ettiler.
اردو اشاعرہ، بدعتی متکلمین کا ایک فرقہ ہے، جو ابو الحسن علي بن إسماعيل اشعری کی طرف منسوب ہے۔ اس فرقے کے اصولوں کی ابتدا اہلِ کلام کے رجحانات سے ہوئی۔ پھر اس نے اپنے مذہب میں جہمیہ اور معتزلہ کے بہت سارے اصول درآمد کر لیے، بلکہ فلسفیوں کے اصول بھی شامل کر لیے اور بہت سے سے مقامات میں خود اشعری کے اقوال کی بھی مخالفت کی۔
Indonesia Salah satu sekte bidah teologi yang menisbahkan diri kepada Abu Hasan Ali bin Ismā'īl Al-Asy'ariy. Pokok-pokok ajaran sekte ini dimulai dengan pengaruh ilmu kalam, kemudian mereka mencampur-adukkan mazhab mereka dengan banyak pokok ajaran Jahmiyyah dan Muktazilah, bahkan filsafat juga. Mereka menyelisihi Imam Al-Asy'ariy dalam banyak pendapat beliau.
Bosanski Ešaire: Množina riječi "eš'ari": naziv koji se pripisuje Eša'riju čije je ime Ebul-Hasen b. Ali b. Ismail el-Eš'ari. Eš'ar je jemensko pleme.
Русский Нововведенческая секта калямитов, последователи Абу аль-Хасана ‘Али ибн Исма‘иля аль-Аш‘ари. Сначала у них появилась склонность к каляму, после чего к их мазхабу примешались многие джахмитские и му‘тазилитские и даже философские основы, и они стали противоречить многим мнениям и высказываниям самого аль-Аш‘ари.
Português Uma seita inovadora, que usa a lógica, provém de Abu Al-Hassan Aly ibn Ismail Al-Ach'ary, sua origem começou com debates lógicos, em seguida misturaram muito a escola deles (maz'hab) com a essência dos Al-Jahmiyyah e Al-Mu'tazilah, e os filósofos também; e contrariaram seu próprio líder em muitos desses ditos.
বাংলা ভাষা এটি কালাম শাস্ত্রের একটি বিদআতী ফিরকা। আবূল হাসান আলী ইবন ইসমাঈল আল-আশয়ারী দিকে এদের সম্বোধন করা হয়। এদের উৎপত্তি শুরু হয় কালাম শাস্ত্রের বিতর্ক থেকে। তারপর তাদের মাযহাব জাহমিয়্যাহ ও মুতাযিলা এমনকি ফালাসাফাদের (দার্শনিকদের) অনেক মুলনীতির সাথে মিশে যায়। তারা অনেক কথার মধ্যে আশআরীর বিরোধীতা করেন।
فارسی فرقه ای از فرقه های کلامی اهل بدعت که منسوب به ابوالحسن بن اسماعیل اشعری می باشد. اصول آن با نزاعات کلامی آغاز شد سپس مذهب شان را آمیخته به بسیاری از اصول جهمیه و معتزله و بلکه فلاسفه کردند و با اشعری در بسیاری از اقوالش مخالفت نمودند.
Tagalog Isang sektang maka-bid`ah na maka-kalām na nakikiugnay kay Abu Al-Ḥasan `Alīy bin Ismā`īl Al-Ash`arīy. Nagsimula ang mga saligan nito sa mga gawing maka-kalām. Pagkatapos naghalo sila sa doktrina nila ng marami sa mga saligan ng Jahmīyah at Mu`tazilah, bagkus ng mga pilosopo din, at sumalungat sila kay Al-Ash`arīy sa maraming sa mga opinyon niya.
हिन्दी अशअरी समुदाय, एक बिदअती समुदाय है, जो अबुल हसन अली बिन इसमाईल अशअरी से संबद्ध है। इस समुदाय ने पहले पहल अपने मत का आधार अहल-ए-कलाम के असूलों पर रखा, फिर अपने मत में जह्मी एवं मोतज़िली बल्कि फलसफियों की मान्यताओं की भी मिलावट कर दी तथा स्वयं अबुल हसन अशअरी का बहुत सारे कथनों में विरोध किया।
മലയാളം മതകീയ തത്വശാസ്ത്രത്തിൽ ഊന്നിയ ഒരു ബിദ്ഈ (പുത്തൻ) കക്ഷിയാണ് അശ്അരിയ്യാക്കൾ. അബുൽ ഹസൻ അൽ അശ്അരിയിലേക്കാണ് ഇവർ സ്വയം ചേർത്തിപ്പറയുന്നത്. മതതത്വശാസ്ത്രത്തിലേക്കുള്ള ചായ്'വുകളിൽ നിന്നാണ് അശ്അരീ ചിന്തയുടെ അടിത്തറകൾ കെട്ടിപ്പടുക്കപ്പെട്ടത്. പിൽക്കാലഘട്ടത്തിൽ തങ്ങളുടെ ചിന്താധാരയിൽ പിഴച്ച കക്ഷികളായ ജഹ്മിയ്യാക്കളുടെയും മുഅ്തസലികളുടെയും അടിസ്ഥാനങ്ങൾ അവർ കൂട്ടിക്കലർത്തിയിട്ടുണ്ട്. അല്ല! തനിച്ച ഭൗതിക തത്വശാസ്ത്രം തന്നെ പിന്നീട് അശ്അരിയ്യത്തിലേക്ക് കടന്നുവന്നു. ധാരാളം വിഷയങ്ങളിൽ അബുൽ ഹസൻ അൽ അശ്അരിയെ തന്നെ തള്ളുന്ന സ്ഥിതിവിശേഷവും പിന്നീടുണ്ടായിട്ടുണ്ട്.
తెలుగు అబూ అల్-హసన్ అలీ బిన్ ఇస్మాయిల్ అల్-అష్అరీతో సంబంధము చూపే ఒక నూతన మతవిశ్వాసాల సమూహం,దీని మూలాలు కలామియ్య ధోరణులతో మొదలయ్యాయి, తరువాత వారు తమ సిద్ధాంతాన్ని జహ్మియా మరియు ముఅ్తజిల మరియు తత్వవేత్తల యొక్క అనేక మూలాలతో మిళితం చేశారు. మరియు వారు అష్అరీలతో చాలా మాటల్లో సూక్తులలో విభేదించారు.
الأشاعرة: فرقة من الفرق المنتمية إلى الإسلام والتي تنتهج أسلوب أهل الكلام في تقرير العقائد والرد على المخالفين، وتنسب لأبي الحسن علي بن إسماعيل الأشعري المتوفى سنة (324ه)، ظهرت في القرن الرابع وما بعده، وقد بدأ الأشعري بالاعتزال، ثم انتقل إلى التأثر بابن كلاب حول مسألة كلام الله تعالى وأفعاله الاختيارية والقدر، ثم تطورت عقيدة الأشاعرة وتعمقت وتوسعت في المناهج الكلامية والعقلية والصوفية حتى أصبحت في القرن الثامن فرقة عقلانية فلسفية مرجئة جبرية.
وقد مر الأشعري بثلاثة مراحل في عقيدته:
1- الاعتزال الذي أخذه عن أبي علي الجبائي شيخ المعتزلة في عصره، وأقام أبو الحسن على هذا المذهب مدة أربعين سنة.
2- البراءة من الاعتزال واتباع طريقة عبد الله بن سعيد بن كلاب، وذلك بإثبات الصفات العقلية ونفي الصفات الفعلية، وهذه هي المرحلة التي استقر عليها أتباعه.
3- الرجوع إلى منهج السلف في الجملة وإثبات جميع الصفات دون تحريف أو تأويل.
ومن أهم معتقدات الأشاعرة:
1- تقديم دلالة العقل على الكتاب والسنة عند التعارض.
2- عدم الأخذ بأحاديث الآحاد في العقيدة؛ لأنها لا تفيد العلم عندهم.
3- حصر التوحيد في توحيد الربوبية ونفي التثنية والتعدد والتركيب والتجزئة، ولذلك فسروا الإله: بأنه القادر على الاختراع.
5- إخراج عمل الجوارح من الإيمان، حيث يحصرونه فقط في التصديق القلبي.
6- القرآن عند الأشاعرة مخلوق وليس كلام الله حقيقة، ولكنه عبارة عن كلام الله تعالى.
7- القول بالجبر في باب القدر، وأن قدرة العبد لا تأثير لها في حدوث الأفعال.
8- القول بنفي الحكمة والتعليل في أفعال الله مطلقا.
9- أول واجب على المكلفين هو النظر أو الشك وليس شهادة أن لا إله إلا الله.
10- الظلم التصرف فيما لا يملك، وليس وضع الشيء في غير موضعه، وعليه فيجوز إدخال الكافر الجنة والمؤمن النار.
11- إثبات سبع صفات فقط، ونفي ما يتعلق بالله من الصفات الاختيارية التي تقوم بذاته، كالاستواء والنزول والكلام والغضب.
English Ash‘arites are one of the sects that ascribe themselves to Islam. They adopt the approach of the scholastic theologians in affirming their beliefs and rebutting those who oppose them. This sect is attributed to Abu al-Hasan ‘Ali ibn Ismā‘il al-Ash’ari (d. 324 AH). It emerged in the fourth Hijri century. Al-Ash‘ari started by adopting I‘tizāl (withdrawal), and he was then affected by the ideas of Ibn Kullāb regarding the speech of Allah Almighty, His voluntary actions, and fate. Later on, the beliefs of Ash‘arites developed and became more intense and more involved in the methodologies of scholastic theology, logic, and Sufism until it was recognized and considered in the eighth century as a logical, philosophical, Murji’i, and Jabri sect. Al-Ash‘ari went through three phases with regards to his beliefs:
First: Adopting I’tizāl, which he learned from Abu ‘Ali al-Jubbā’i, the Shaykh of the Mu’tazilites in his time. Abu al-Hasan al-Ash‘ari followed this doctrine for forty years.
Second: Dissociating himself from the ideology of I’tizāl, and following the way of ‘Abdullah ibn Sa‘īd ibn Kullāb that included establishing the attributes of Allah that agree with the intellect and negating the attributes of the actions of Allah, and this is the phase that his followers still adopt.
Third: Returning back to the methodology of the righteous predecessors in general, while establishing all of Allah’s attributes without distorting or interpreting their meanings.
Some of the most important beliefs within Ash‘arism are:
1. Giving precedence to the intellect over the texts from the Qur’an and Sunnah when contradict one another.
2. Rejecting Ahād Hadīths (Hadīth with less than ten narrators in any stage of its chain of narrators) when it comes to creed because it does not give certain knowledge.
3. Restricting Tawhīd (monotheism) to Tawhīd of Lordship, and negating dualism, plurality, composition, and divisibility, for this reason they interpret Ilāh (god) as the One Who is able to invent and create.
4. Not considering the actions of the limbs to be part of faith, and restricting faith to belief of the heart.
5. Considering the Qur’an as created and not Allah’s real speech, rather it is an expression of Allah’s speech.
6. Believing in lack of free will when it comes to fate and that the servant’s ability has no effect on the occurrence of actions. 7. Negating wisdom and justifications for all of Allah’s actions.
8. The first obligation for those competent for religious duties is to question or doubt, not to testify that there is no deity worthy of worship but Allah. 9. Oppression is to dispose of something that one does not own, not to put something in the wrong place, hence, it is possible to admit a disbeliever to Paradise and to admit a believer to Hellfire. 10. Affirming only seven of Allah’s attributes, while negating the voluntary attributes related to His essence, such as ascending, descending, speaking, and anger.
Français Les Acharites sont une des grandes sectes se réclamant de l’islam. Cette secte a reproduit le style des scolastiques dans l’établissement des croyances/dogmes et la réfutation de personnes qui divergent. Les Acharites s’affilient à Abûl Hassan ‘Alî Ibn Ismâ’îl Al Ach’arî, décédé en l'an 324 de l’Hégire. C'est au quatrième siècle de l’Hégire que ce courant est apparu et s'est propagé. Al Ach'arî a débuté en étant Mu'tazilite [c'est-à-dire : des innovations dialectiques], ensuite il a été influencé par Ibn Kullâb à propos du sujet relatif à la Parole d’Allah - Elevé soit-Il -, Ses actes volontaires et au Destin. Puis, le dogme acharite s'est développé, enraciné et étendu aux méthodologies scolastiques, rationnelles et soufies jusqu’à devenir, au cours du VIIIème siècle, une secte philosophique logique et rationnelle d’essence Murjite et Jabrite. Dans sa croyance (Al 'Aqîdah), Al Ach’arî est passé par trois étapes : 1- Le Mu'tazilisme (Al I'tizâl) qu’il a pris d’Abû ‘Alî Al Jubbâ’î, un cheikh mu’tazilite de son époque. Abûl Hassan Al Ach’arî est ainsi resté lié à cette école de pensée quarante ans. 2- Son désaveu du Mu’tazilisme et son suivi de la voie d’AbdaLlah Ibn Sa’îd Ibn Kullâb, en confirmant les Attributs rationnels et en infirmant les Attributs d’action. Cette étape est celle sur laquelle ses adeptes et disciples sont restés. 3- Son retour à la voie des pieux prédécesseurs dans sa globalité, en confirmant l’ensemble des Attributs sans dénaturation ni interprétation. Parmi les principales croyances des Acharites, on recense : 1- En cas de contradiction, le devancement et la primauté des indices de la raison sur le Livre et la Tradition. 2- La non prise en considération des hadiths uniques [comme source] dans le domaine de la croyance (Al ‘Aqîdah) car, d’après eux, cela n’est pas utile à la science. 3- La restriction de l’unicité divine à l’unicité dans la Seigneurie et la négation de la dualité, la pluralité, la combinaison et la segmentation. Voilà pourquoi, ils ont défini le Divin comme étant uniquement Celui capable d’inventer. 4- La sortie des œuvres des membres de la foi, de sorte qu'ils restreignent uniquement la foi à la [simple] déclaration véridique du cœur. 5- Pour les Acharites, le Coran est créé ; il n’est pas réellement la Parole d’Allah. En fait, [selon eux] c’est une expression de la parole d'Allah, Elevé soit-Il [mais non Sa véritable parole]. 6- La considération du Destin comme étant une fatalité et que la capacité du serviteur n’a aucune influence dans le surgissement des actes. 7- La négation, de manière absolue, de la sagesse et la causalité dans les actes d’Allah. 8- Le premier devoir obligatoire qui incombe aux personnes responsables est de regarder ou de douter et non d'attester qu'Il n'y a aucune divinité [digne d'adoration] excepté Allah. 9- L'injustice de l'agissement dans ce qu'Il ne possède pas. Le fait de ne pas mettre la chose autre qu'à son endroit. Ainsi, selon eux, il est permis de faire entrer le mécréant au Paradis et le croyant en Enfer. 10- La confirmation de sept attributs uniquement et la négation de tout ce qui est rattaché à Allah comme Attributs volontaires par lesquels ceux-ci établissent Son essence intrinsèque, comme : l’établissement [sur le Trône], la descente [divine au cours du dernier tiers de la nuit], la parole, la colère, etc.
Español Los Ash'aris son una secta atribuida al Islam cuya metodología se basa en la dialéctica para confirmar los principios doctrinales y refutar los argumentos de quienes no están de acuerdo con su teología. Es fundada por Abu Al-Hasan 'Ali Ibn Ismael Al-Ash'ari el cual murió en el año 324 de la Hégira. Esta secta apareció en el siglo cuarto de la Hégira. Al principio tuvo una tendencia a los pensamientos de la secta Mu'tazilah y luego su pensamiento general fue influenciado por Ibn Kullab, principalmente en asuntos relacionados con las características y atributos divinos, y la predestinación. Luego, la doctrina Ash'ari se desarrolló, profundizó y expandió en enfoques teológicos, mentales y sufíes, hasta convertirse en el siglo VIII en un grupo racional, filosófico, Muryiah Yabriah Durante su historia pasó por tres etapas en el desarrollo de su doctrina y principios, estas son: 1- Afiliación a los principios de los Mu'tazilah, mismos que aprendió del Shaij de ese grupo 'Ali Al-Yubbai'. Esta senda la siguió durante cuarenta años. 2- Desvinculación de los Mu'tazilah para seguir las enseñanzas de 'Abdul-lah Ibn Sa'id Bin Kullab, en las que se acepta únicamente los atributos de Al-láh que son entendidos por la razón. Y esta es la etapa en la que se asentaron sus seguidores. 3- Regreso a la senda de los Salaf, confirmando todos los atributos divinos sin refutaciones ni negaciones. Las creencias más importantes de los Ash'ari son: 1- Sobreponer la razón sobre los textos del Corán y la Sunnah cuando hay una contradicción. 2- Rechazar los Ahadiz Ahad (los que fueron trasmitidos por una cadena de trasmisión en la que en algún eslabón solo hay un narrador) en los temas relacionados con la teología. 3- Aceptar del Tawhid únicamente el de la Rububiah (señorío y dominio) negando la trinidad o la composición. Por tanto, interpretaron a Dios como: el que tiene el poder de crear e inventar. 4- Considerar que la fe es únicamente la creencia que se encuentra en el corazón, por lo que las acciones, dichos y hechos, no cuentan según ellos. 5- Negación de que el Corán es la misma Palabra pronunciada por Al-láh. Alegan que es una de sus creaciones. 6- Negación del libre albedrio siguiendo así la doctrina de los Yabriah. 7- El primer deber que las personas que tienen que hacer es dudar y no testificar que no hay más dios que Al-láh. 8- No aceptar que haya una sabiduría detrás de cada una de los decretos y acciones divinas. 9- Consideran que la injusticia solamente es apropiarse de lo que uno no posee, en vez de no poner las cosas en su lugar adecuado, y por lo tanto está permitido que el incrédulo entra al paraíso y que el creyente entra al infierno. 10 - Aceptan solo siete atributos divinos, el resto los niegan tales como Al-Istiwa, An-Nuzul, Al-Kalam y Al-Ghadab.
Türkçe Eş'ariler:İnançları belirlemede ve muhalefet edenlere cevap vermede felsefecilerin yöntemini takip eden İslâm dinine mensup fırkalardan bir ekoldür. Hicri 324 tarihinde vefat eden Ebu'l-Hasen Ali b. İsmail el-Eş'arî'ye nispet edilir. Dördüncü yüzyıl ve sonrasında ortaya çıkmıştır. Eş'arî başlangıçta Mu'tezile olmuş, daha sonra Allah'ın kelamı, ihtiyarî fiilleri ve kader konuları etrafında İbn-i Kullâb'tan etkilenmiştir. Bu ekol kelamî, aklî ve tasavvufî yöntemlerde o kadar çok gelişmiş, derinleşmiş ve ilerlemiştir ki; sekizinci yüzyılda akılcı, felsefeci, Mürcie ve Cebriyye olan bir ekol haline gelmiştir. Ebu'l-Hasen el-Eş'arî akaid konularında şu üç evreden geçmiştir. 1- Yaşadığı çağdaki Mu'tezile'nin öncüsü olan Ebu Ali el-Cubbaî'den alarak Mu'tezile olduğu dönem. Ebu'l-Hasen el-Eş'arî bu ekol üzerinde kırk yıl yaşamıştır. 2- Mu'tezile ekolünden ayrılıp, uzaklaştığı ve Abdullah b. Saîd b. Kullâb'ın görüşlerini benimsediği dönem. Bu evrede aklî sıfatları kabul edip, fiilî sıfatları inkar etmiştir. Onun takipçilerinin üzerinde devam ettikleri işte bu merhaledir. 3- Bütün sıfatları tahrif ve tevil etmeden ispat ederek, genel olarak Selef yöntemine dönüş yaptığı dönem. Eş'arîlerin öne çıkan itikadî görüşleri şunlardır: 1-Çatışma ve tearuz olması halinde aklı, Kur'an ve sünnetin önünde tutmak. 2- Ahad hadisleri itikadî konularda delil kabul etmezler. Çünkü ahad hadisler onlara göre ilim ifade etmez. 3- Tevhidi, sadece rububiyet tevhidiyle sınırlandırırlar ve ikilik, çokluk, terkib ve kısımlara ayrılmayı inkâr ederler. Dolayısıyla ilâh kavramını; ''Yoktan var etmeye kadir olan'' şeklinde açıklarlar. 4- İmanı sadece kalp ile tasdik etmekle sınırlandırmaları sebebiyle, uzuvların yaptığı amelleri imandan saymazlar. 5- Eş'arîlere göre Kur'an; mahluktur, gerçekten Allah'ın kelamı değildir. Onlara göre Allah Teâlâ'nın kelamının bir yorumudur. 6- Kader konusunda Cebriye gibi düşünürler. Fiillerin meydana gelmesinde Kulun kudretinin hiçbir etkisinin olmadığını söylerler. 7- Allah'ın fiillerindeki hikmet ve sebebi inkâr ederler. 8- Kulların ilk görevinin, Allah'tan başka hak ilah olmadığına şahitlik etmek değil de, incelemek veya şüphe etmek olduğunu söylerler. 9- Onlara göre zulüm, bir şeyi olması gerektiğinden başka yere koymak değil de, sahip olmadığı şeyde tasarrufta bulunmaktır. Bu yüzden onlara göre kâfirin Cennet'e sokulması ve Mü'minin Cehennem'e sokulması mümkündür. 10- Allah için sadece yedi tane sıfatı kabul edip ispat eder. Bunun dışında kalan istivâ, nûzül, kelâm ve gazap etmek gibi yüce Allah'ın zatı ile kaim tüm ihtiyarî sıfatları inkâr ederler.
اردو اشاعرہ: اسلام کی طرف منسوب ایک فرقہ، جو اپنے عقائد کو ثابت کرنے اور مخالفین کا رد کرنے کے معاملے میں اہلِ کلام کا اسلوب اختیار کرتا ہے۔ یہ فرقہ ابو الحسن علی بن اسماعیل اشعری (وفات: 324ھ) کی طرف منسوب ہے۔ اس کا ظہور چوتھی صدی اور اس کے بعد ہوا۔ شروعات میں اشعری اعتزال کے قائل تھے۔ پھر اللہ تعالیٰ کے کلام، اس کی اختیاری صفات اور قدر کے مسئلے میں ابن کُلاّب سے متاثر ہوا۔ پھر اشاعرہ کے عقیدہ نے ترقی کرتے ہوئے عقلی، کلامی اور صوفیانہ مناہج میں گہرائی اور توسع اختیار کیا، یہاں تک کہ آٹھویں صدی میں ایک عقلیاتی، فلسفیانہ مرجی جبری فرقہ بن گیا۔
’اشعری‘ اپنے عقیدے میں تین مراحل سے گزرے:
1- اعتزال کا مرحلہ، جسے انھوں نے ابو علی الجبّائی سے اخذ کیا جو اپنے دور میں معتزلہ کا سربراہ تھا۔ ابوالحسن اشعری چالیس سال تک اسی مذہب پر قائم رہے۔
2- اعتزال سے براءت اور عبد اللہ بن سعید بن کُلاب کے طریقے کی پیروی کا مرحلہ، جس سے متاثر ہوکر اشعری نے صفاتِ عقلیہ کا اثبات اور صفاتِ فعلیہ کا انکار کیا۔ یہی وہ موقف ہے جس پر ان کے پیرو کاربند رہے۔
3- مجموعی طور پر ابوالحسن اشعری کا منہج سلف کی طرف رجوع اور تمام صفات کو بغیر کسی تحریف اور تاویل کے ثابت ماننے کا مرحلہ۔
’اشاعرہ‘ کے کچھ اہم عقائد اس طرح ہیں:
1- تعارض کے وقت قرآن و سنت پر عقل کو ترجیح دینا۔
2- عقائد میں احادیث آحاد کو نہ لینا، اس لیے کہ یہ ان کے ہاں علم کا فائدہ نہیں دیتیں۔
3- توحید کو صرف توحیدِ ربوبیّت اور اس کے ساتھ تثنیہ، تعدد، ترکیب اور جز بنانے کی نفی میں منحصر کرنا۔ اسی وجہ سے انھوں نے لفظِ الٰہ کی تفسیر بیان کرتے ہوئے کہا ہے کہ اس سے مراد وہ ذات ہے جو اختراع پر قادر ہو۔
4- ایمان کو تصدیقِ قلبی میں محدود کر کے اعضا وجوارح سے کیے جانے والے اعمال کو ایمان سے خارج کر دینا۔
5- ’اشاعرہ‘ کے ہاں قرآن مخلوق ہے اور یہ اللہ تعالیٰ کا حقیقی کلام نہیں، بلکہ کلام اللہ سے عبارت ہے۔
6- تقدیر کے باب میں جبر کا قائل ہوکر یہ کہنا کہ اعمال کے واقع ہونے میں بندے کی قدرت کا کوئی اثر نہیں ہے۔
7- اللہ تعالیٰ کے افعال میں حکمت اور علت ہونے کی مطلقاً نفی کرنا۔
8- مکلف کا پہلا فریضہ اس بات کی گواہی دینا نہیں ہے کہ اللہ کے سوا کوئی معبود نہيں ہے، بلکہ غور و فکر یا شک کرنا ہے۔
9- ظلم کے معنی کسی چیز کو اس کے اصل مقام سے ہٹاکر دوسری جگہ رکھنے کے نہیں، بلکہ اس چیز میں تصرف کرنے کے ہیں، جو آدمی کی ملکیت میں نہ ہو۔ اسی معنی کی رو سے کافر کو جنت اور مؤمن کو جہنم میں داخل کرنا جائز ہے۔
10- صرف سات صفات کو ثابت کرنا اور اللہ تعالی کی ذات کے ساتھ قائم اختیاری صفات جیسے’استواء‘، ’نزول‘، ’کلام‘ اور ’غصہ‘ کی نفی کرنا۔
Indonesia Asyā'irah adalah salah satu sekte yang berafiliasi kepada Islam dan mengambil metodologi ahli kalam dalam menetapkan prinsip akidah dan membantah para penentangnya. Kelompok ini dinisbahkan kepada Abu Hasan Ali bin Ismā'īl Al-Asy'ariy yang wafat tahun 324 H. Sekte ini muncul pada abad ke-4 dan sesudahnya. Al-Asy’ariy pada mulanya menganut paham Muktazilah, kemudian beralih terpengaruh Ibnu Kullāb di seputar masalah kalam Allah -Ta’ālā-, perbuatan-perbuatan-Nya yang bersifat pilihan dan takdir. Kemudian akidah kelompok Asyā’irah berkembang, semakin dalam dan meluas dalam metode-metode kalam, rasionalisme, dan sufisme, hingga di abad ke-8 menjadi sekte rasionalisme filsafat Murjiah Jabariah.
Al-Asy’ariy sendiri telah melalui tiga fase perjalanan dalam akidahnya:
1. Paham Muktazilah yang ia pelajari dari gurunya Abu Ali Al-Jubbā`iy, maha guru kaum Muktazilah pada zamannya. Beliau menganut paham Muktazilah selama empat puluh tahun.
2. Berlepas diri dari paham Muktazilah dan mengikuti pemahaman Abdullah bin Sa'īd bin Kullāb, yaitu dengan mengakui sifat-sifat 'aqliyyah dan menafikan sifat-sifat fi'liyyah (perbuatan). Fase inilah yang diikuti oleh para pengikutnya.
3. Kembali kepada manhaj Salaf secara global dan menetapkan seluruh sifat tanpa merubah atau menakwilnya.
Di antara keyakinan sekte Asyā'irah adalah:
1. Mendahulukan dalil akal dari pada Al-Qur`ān dan Sunnah ketika bertentangan.
2. Tidak mengambil hadis ahad dalam masalah akidah; karena menurut mereka hadis ahad tidak memberi keyakinan.
3. Membatasi tauhid hanya pada tauhid rubūbiyyah dan menafikan makna ganda dan bercabang, susunan dan pembagian. Karena itu, mereka menafsirkan 'Ilah' sebagai "yang mampu menciptakan sesuatu yang baru."
4. Mengeluarkan amal perbuatan dari inti iman, yaitu mereka membatasi iman hanya pada keyakinan di dalam hati.
5. Menurut Asyā’irah Al-Qur`ān adalah makhluk, bukan firman Allah secara hakiki, akan tetapi merupakan ungkapan dari firman Allah -Ta'ālā-.
6. Dalam masalah takdir, mengadopsi paham Jabariah bahwa kemampuan seorang hamba tidak mempunyai efek apa pun dalam memunculkan perbuatan.
7. Menafikan hikmah dan ilat (faktor) secara mutlak dalam perbuatan Allah -Ta’ālā-.
8. Kewajiban hamba yang pertama adalah melakukan penelitian atau keraguan terhadap wujud Allah, bukan bersyahadat lā ilāha illallāh.
9. Kezaliman adalah berbuat pada sesuatu yang bukan miliknya, bukan meletakkan sesuatu di luar tempatnya, sehingga tidak mustahil memasukkan orang kafir ke surga dan orang beriman ke neraka.
10. Hanya menetapkan tujuh sifat bagi Allah dan menafikan apa pun yang berkaitan dengan Allah terkait sifat-sifat ikhtiyāriyyah yang ada pada Zat Allah, seperti istiwā` (bersemayam), turun ke langit terrendah, berbicara, dan murka.
Bosanski Islamska grupacija, sljedbenici skolastičke škole čiji je osnivač Ebul-Hasen b. Ali b. Ismail el-Ešari. Neki od principa ove škole jesu da vjeruju u irdža' i u džebr (tj. da čovjek nema utjecaja na svoje postupke), daju prednost razumu nad Objavom, negiraju atribute koji iskazuju Allahov izbor da nešto učini (sifati-ihtijarijja) i dr.
Русский Аш‘ариты — исламское течение, использующее методы приверженцев каляма в утверждении убеждений и ответах оппонентам. Восходит к Абу аль-Хасану ‘Али ибн Исма‘илю аль-Аш‘ари (ум. в 324 г. х.) Сформировалось в четвёртом веке и позже. Аль-Аш‘ари сначала увлёкся идеями му‘тазилитов, а потом попал под влияние Ибн Киляба в вопросе слов Аллаха, Его добровольных действий и предопределения. Затем претерпела преобразования, углубившись в идеи калямитов, рационализм и суфизм, пока в восьмом веке не превратилась в рационалистическую философскую мурджиитскую джабритскую секту. Аль-Аш‘ари прошёл три стадии в своих убеждениях: 1) Му‘тазилизм, который он перенимал от Абу ‘Али аль-Джабаи, шейха му‘тазилитов в его эпоху. Абу аль-Хасан оставался приверженным этому мазхабу сорок лет; 2) Отречение от мутазилизма и следование путём ‘Абдуллаха ибн Са‘ида ибн Киляба в утверждении качеств, утверждаемых разумом, и отрицании качеств-действий. Это этап, на котором остановились и утвердились его последователи; 3) Возвращение к пути праведных предшественников в общем и утверждение всех качеств Аллаха без искажений и истолкований. К важнейшим убеждениям аш‘аритов относятся: 1) Предпочтение умозаключений Корану и Сунне при их видимом противоречии; 2) Отказ принимать хадисы, передаваемые одним передатчиком (ахад), потому что они, по их мнению, не дают знания; 3) Ограничение единобожия единобожием Господства и отрицанием двойственности, множественности, состава и деления. Поэтому они дают Богу такое определение: Способный создавать нечто такое, чего раньше не было; 4) Отделение действий, совершаемых органами тела, от веры. Они ограничивают веру верой сердцем; 5) Коран по мнению аш‘аритов сотворён и является в действительности не речью Аллаха, а лишь выражением её; 6) Убеждения джабритов в вопросе предопределения, убеждённость в том, что способность и сила человека не играют никакой роли в совершении действий; 7) Утверждение о том, что в действиях Аллаха нет никакой обоснованности и мудрости; 8) Первая обязанность человека, на которого возложены религиозные обязанности, — анализ или сомнения, а не свидетельство о том, что нет бога, кроме Аллаха; 9) Несправедливость — это распоряжение тем, чем не владеешь, а не помещение чего-либо туда, где ему не место, а значит, Аллах, по их мнению, может ввести неверующего в Рай и верующего в Огонь; 10) Утверждение только семи качеств Аллаха и отрицание связанных с волей и Сущностью, как вознесение над Троном, нисхождение к нижнему небу, речь и гнев.
Português Al-Asháirah: uma das seitas que vinculada ao Islam, segue método lógico na decisão das crenças e na resposta aos divergentes, é filiada ao Abu Al-Hassan Aly ibn Ismail Al-Ach'ary, falecido no ano de 324 Hijri, apareceu pouco depois do século IV. Al-Ash'ary começou pelo isolamento, em seguida passou a se integrar ao Ibn Kilaab acerca da questão da palavra de Allah - o Altíssimo - com suas práticas selecionadas e a predestinação. Depois a crença Al-Asháirah evoluiu, aprofundou-se e ampliou-se nos métodos verbais, lógicas e sufis até chegar no século VIII, uma seita baseada na lógica, psicologia, murji'ah jabbariyyah. Al-Ash'ary passou por três fases na sua crênça: 1- Abstenção que ele herdou de Abu Aly Al-Jaba'i, sheikh dos mu'tazilah na sua época, e Abu Al-Hassan contribuiu para esta escola (maz'hab) no período de quarenta anos. 2- Livrar dos Al-Mu'tazilah e seguiram o caminho de Abdullah ibn Saaíd ibn Kullab, e isso através da confirmação dos atributos lógicos e negação dos atributos práticos, e esta é a fase que seus seguidores se estabeleceram. 3- Voltar ao método dos predecessores de forma geral e confirmar todos atributos sem deturpação ou distorção. E dentre as mais importantes crênças dos Asháirah: 1- Priorizar evidências lógicas ao invés do Alcorão e Sunnah diante de uma discussão. 2- Não considerar os hadices 'ahaad' na crênça; porque para eles não beneficiam o conhecimento. 3- Limitar a unicidade (tauhid) em unicidade do Senhor, negando a duplicação, a numerosidade, a instalação e a fragmentação, por isso interpretaram a divindade: como sendo a capacidade de inventar. 5- A retirada das ações físicas como sendo parte da fé, onde limitam a fé somente pela convicção no coração. 6- O Alcorão para os Asháirah é uma criação e não concretamente palavra de Allah, mas é sobre a palavra de Allah - o Altíssimo -. 7- O dito sobre imposição (al-jibr) no conteúdo da predestinação, e que a capacidade do servo não tem efeito no acontecimento das ações. 8- O dizer que nega a sabedoria e raciocinar nos atos de Allah de forma absoluta. 9- A primeira obrigação do ser humano responsável (mukallaf) é através do olhar ou da dúvida e não o testemunho de que não há divindade além de Allah. 10- A injustiça é gastar aquilo que não se possui, e não colocar algo no lugar indevido, e sobre isso é permissível que o descrente entre no Paraíso e o crente no Inferno. 11- Confirmação de sete atributos somente, e negação daquilo que é relativo a Allah dentre os atributos opcionais que se encontram em Si mesmo, como o de estabelecer-se, o descer, a palavra, e a ira.
বাংলা ভাষা আশায়েরাহ: বিভিন্ন ফিরকা হতে আশায়েরাও একটি ইসলামী ফিরকা। আকীদাসমূহের ব্যাখ্যা ও বিরোধীদের জাওয়াব দেয়াতে কালামীদের পদ্ধতিই হলো তাদের আদর্শ। আবূল হাসান আলী ইবন ইসমাঈল আল-আশয়ানী যিনি ৩২৪ হিজরীতের মারা যান- তার প্রতি তাদের সম্বোধন করা হয়। এটি চতুর্থ শতাব্দী ও তারপর প্রকাশ পায়। আশআরীর শুরু ছিল ইতিযাল (বিচ্ছিন্নতা) দ্বারা। তারপর তিনি আল্লাহর কালামের ব্যাপারে, তার ইখতিয়ারি কর্মসমূহ ও কাদর (তাকদীর) বিষয়ে ইবন কিলাবের আদর্শের দিকে ঝুকে পড়েন। তারপর আশায়েরাদের আকীদার ক্রমবিকাশ ঘটে, গভীরে পৌঁছে এবং কালামীয়া, আকলিয়া ও সূফীদের মানহাযে (পদ্ধতিতে) তার প্রসার হয়। এমনকি অষ্টম শতাব্দীতে তা ফিরকায়ে আকলানিয়া, ফালসাফীয়াহ, মুরজিআ, জাবারিয়াতে পরিণত হয়।
আশয়ারী তার আকীদার ক্ষেত্রে তিনটি স্তর অতিক্রম করে:
1- ইতিযাল যা তিনি তার যুগের মুতাযিলাদের শাইখ আবূ আলী আল-জুব্বাঈ থেকে গ্রহণ করেন। এ মতাদর্শের ওপর আবূল হাসান চল্লিশ বছর স্থায়ী ছিলেন।
২- ইতিযাল থেকে মুক্ত হওয়া এবং আব্দুল্লাহ ইবন সাঈদ ইবন কিলাবের পদ্ধতির অনুসরণ করা। আর তা হলো আক্বলী (যুক্তিক) গুণসমূহকে সাব্যস্ত করা এবং কর্মময় গুণকে না করা। আর এটিই হলো সেই স্তর যার ওপর তার অনুসরীরা অটুট রয়েছে।
৩- শেষ পর্যন্ত সালাফদের মানহাজের দিকে ফিরে আসা এবং কোন প্রকার বিকৃতি বা ব্যাখ্যা ছাড়া সব গুণকে সাব্যস্ত করা।
আশায়েরাদে গুরুত্বপূর্ণ আকীদাহ হলো:
১- এক দলিলের সাথে অন্য দলিলের তা‘আরুদ তথা দ্বন্দ্বের সময় যুক্তিকে কুরআন ও সুন্নাহের ওপর প্রাধান্য দেয়া।
২-আকীদার ক্ষেত্রে খবরে ওয়াহেদকে গ্রহণ না করা। কারণ, তাদের মতে এটি ইলমের ফায়েদা দেয় না।
৩-তাওহীদকে কেবল রুবুবিয়্যাতে সীমাবদ্ধ করা এবং দুই দ্বিবচন, একাধিক, ঘটন ও অংশকে না করে। এ কারণে তারা ইলাহের ব্যখ্যা করে যে, তিনি সৃষ্টি করার ক্ষমতা রাখেন।
৪-অঙ্গ প্রত্যঙ্গের আমলসমূহকে ঈমান থেকে বের করা। বরং তারা তাকে অন্তরের বিশ্বাসে সীমাবদ্ধ করে।
৫-কুরআন আশায়েরাদের নিকট মাখলুক এবং তা প্রকৃত কালামুল্লাহ নয়। তবে তা আল্লাহর কালামের নাম।
৬-কদর অধ্যায়ে জাবারিয়াদের মত গ্রহণ আর বান্দার ক্ষমতা কর্মসমূহ আবিষ্কারে কোন প্রভাব নাই।
৭-আল্লাহর কর্মসমূহে হিকমাত ও কারণকে সার্বিকভানে না করা।
৮-মুকাল্লাফদের ওপর সর্ব প্রথম ওয়াজিব হলো চিন্তা ও সংশয়। এ কথার সাক্ষ্য দেয় নয় যে আল্লাহ ছাড়া কোন সত্যিকার ইলাহ নেই।
৯-যুলুম যা তার মালিকানা নয় তাতে হস্তক্ষেপ করা। কোন কিছুকে তার অনুপুযুক্ত স্থানে রাখা নয়। এর ভিত্তিতে কাফেরকে জান্নাতে প্রবেশ করানো এবং মুমিনকে জাহান্নামে প্রবেশ করানো বৈধ।
১০-কেবল সাতটি গুণকে স্বীকার করা এবং আল্লাহর সাথে সম্পৃক্ত ইখতিয়ারি গুণ যে গুলো তার সত্ত্বার সাথে কায়েম তা স্বীকার না করা। যেমন, ইস্তিওয়া, নুযূল, কালাম ও ক্রোধ।
فارسی اشاعره: فرقه ای از فرقه های منسوب به اسلام که از نگاه منهجی در بیان عقاید و رد بر مخالفین اسلوب اهل کلام را دنبال می کند و منسوب به ابوالحسن علی بن اسماعیل اشعری متوفای سال (324ه) می باشد. این فرقه در قرن چهارم و بعد از آن ظهور کرد. ابتدا اشعری خود معتزلی بود و اندیشه های اعتزالی داشت سپس در مسئلهٔ کلام و افعال اختیاری الله تعالی و تقدیر از ابن کلاب متاثر شد و به این ترتیب عقیدهٔ اشاعره را پی ریزی کرد که در مناهج کلامی و عقلی و صوفیه چنان فرو رفت و خود را وسعت بخشید تا اینکه در قرن هشتم تبدیل به فرقه ای عقلانی فلسفی با اندیشهٔ مرجئه و جبریه شد.
اشعری در عقیده اش سه مرحله را طی کرد:
1- اعتزال که آن را از ابوعلی جبائی شیخ معتزله در زمان خودش گرفت و مدت چهل سال بر این مذهب بود.
2- برائت از اعتزال و اندیشهٔ اعتزالی و پیروی از طریقهٔ عبدالله بن سعید کلاب؛ و این با اثبات صفات عقلی و نفی صفات فعلی همراه بود. و این مرحله ای است که پیروانش آن را رها نکردند.
3- بازگشت به منهج سلف به طور کلی و اثبات همهٔ صفات بدون تحریف یا تاویل.
برخی از مهمترین معتقدات اشاعره:
1- مقدم داشتن دلالت عقل بر کتاب و سنت به هنگام تعارض این دو.
2- عدم اعتبار احادیث آحاد در باب عقیده؛ چون احادیث آحاد از نظر آنها علم (یقین) را افاده نمی کند.
3- حصر توحید در توحید ربوبیت و نفی تثنیه و تعدد و ترکیب و تجزیه؛ به همین دلیل «الإله» را به «قادر بر اختراع» تفسیر کرده اند.
4- عمل اعضا و جوارح را جزء ایمان نمی دانند چون ایمان را فقط در تصدیق قلبی محصور کرده اند.
5- نزد اشاعره، قرآن مخلوق است و حقیقتا کلام الله تعالی نیست بلکه تعبیری از کلام الله می باشد.
6- در باب تقدیر معتقد به جبر هستند و اینکه قدرت بنده تاثیری در رخ دادن افعال ندارد.
7- به صورت مطلق معتقد به نفی حکمت و وجود علت در افعال الله هستند.
8- نخستین واجب بر مکلفان «نظر» یا «شک» است نه شهادت دادن به لا اله الا الله.
9- نزد آنان ظلم یعنی تصرف در آنچه در تملک فرد نیست، نه گذاشتن چیز در غیر موضعش. بنابراین وارد ساختن کافر به بهشت و مؤمن به دوزخ جایز است.
10- فقط هفت صفت را ثابت می دانند و صفات اختیاری قائم به ذات الله مانند استواء و نزول و کلام و غضب را نفی می کنند.
Tagalog Ang Ashā`irah ay isang sekta kabilang sa mga sektang natatalunton sa Islām at nagsasametodolohiya ng istilo ng mga alagad ng kalām sa pagpapatibay ng mga pinaniniwalaan at pagtugon sa mga tagasalungat. Nauugnay ito kay Abu Al-Ḥasan `Alīy bin Ismā`īl Al-Ash`arīy na pumanaw noong taong 324 Hijrah. Lumitaw ito noong ikaapat na siglo at matapos niyon. Nagsimula nga si Al-Ash`arīy sa I`tizāl (pagiging Mu`tazilīy), pagkatapos lumipat ito sa pagkaimpluwensiya ni Ibnu Kilāb hinggil sa usapin ng pagsasalita ni Allāh (pagkataas-taas Siya), mga kusang-loob na gawain Niya, at pagtatakda. Pagkatapos lumago ang `aqīdah ng Ashā`irah, lumalim ito, at lumawak ito sa mga metodolohiyang pang-kalām, pangkaisipan, at pang-ṣūfīyah, na hanggang sa ikawalong siglo ay naging isang sektang rasyonalistang pilosopikong pang-murji'ah na pang-jabarīyah. Nagdaan si Al-Ash`arīy sa tatlong yugto sa `aqīdah niya: 1. Ang I`tizāl na nakuha niya buhat kay Abū `Alīy Al-Jubbā'īy, ang Shaykh ng Mu`tazilah sa panahon niya, at nanatili siya sa doktrinang ito nang 40 taon. 2. Ang pagwawalang-kaugnayan sa I`tizāl at ang pagsunod sa paraan ni `Abdullāh bin Sa`īd bin Kilāb at iyon ay sa pamamagitan ng pagkilala sa mga katangiang pangkaisipan at pagkakaila sa mga katangiang panggawain. Ito ay ang yugto na tinigilan ng mga tagasunod niya. 3. Ang pagbabalik sa metodolohiya ng Salaf sa kabuuan at ang pagkilala sa lahat ng mga katangian nang walang taḥrīf (pagpilipit ng kahulugan) at ta’wīl (pagbibigay ng kahulugan). Kabilang sa pinakamahalaga sa mga pinaniniwalaan ng Ashā`irah: 1. Ang pagpapauna sa pagpapatunay ng pag-iisip higit sa Qur'ān at Sunnah sa sandali ng pagsasalungatan. 2. Ang kawalang ng pagbatay sa mga isahang ḥadīth sa `aqīdah dahil ito ay hindi nagdudulot ng kaalaman sa ganang kanila. 3. Ang paglilimita ng Tawḥīd sa Tawḥīd Ar-Rubūbīyah at ang pagkakaila ng tathniyah (pagdadalawa), ta`addud (pagkamarami), tarkīb (pagsasama-sama), at tajzi’ah (pagbaha-bahagi) at dahil doon ipinakahulugan nila ang Diyos bilang ang nakakakaya sa pag-imbento. 4. Ang pagpapalabas sa gawa ng mga bahagi ng katawan mula sa pananampalataya yayamang nilimitahan nila ito lamang sa pagpapatotoong pampuso. 5. Ang Qur'ān sa ganang Ashā`irah ay nilikha at hindi Pananalita ni Allāh sa reyalidad subalit ito ay isang katawagan sa Pananalita ni Allāh (pagkataas-taas Siya). 6. Ang paniniwala sa Jabarīyah sa paksa ng pagtatakda at na ang kakayahan ng tao ay walang pag-epekto rito sa pangyayari ng mga gawain. 7. Ang paniniwala sa pagkakaila ng kasanhian at pagbibigay-dahilan sa mga gawain ni Allāh nang walang-takda. 8. Ang unang kinakailangan sa mga naatangang ng tungkulin (mukallaf) ay ang pagmamasid at ang pagdurusa at hindi ang pagsaksi na walang Diyos kundi si Allāh. 9. Ang kawalang-katarungan ay ang pangingialam sa anumang hindi minamay-ari at hindi ang paglalagay ng anuman sa hindi nito kinalalagyan at alinsunod dito pinapayagan ang pagpapasok ng tagatangging sumampalataya sa Paraiso at ng mananampalataya sa Impiyerno. 10. Ang pagkilala sa pitong katangian [ni Allāh] lamang at ang pagkakaila sa anumang nakauugnay kay Allāh na mga kusang-loob na katangian na nakasalalay sa sarili Niya gaya ng pagluklok, pagbaba, pagsasalita, at pagkagalit.
हिन्दी अशअरी : एक ऐसा समुदाय, जो अपना संबंध इसलाम से जोड़ता और अपनी आस्थाओं को स्थापित करने तथा अपने विरोधियों की बातों का खंडन करने में अहल-ए-कलाम की शैली अपनाता है। यह अबुल हसन अली बिन इसमाईल अशअरी से सम्बध्द है, जिसका देहांत 324 हिजरी में हुआ। इस समुदाय का उद्भव चौथी शताब्दी हिजरी और उसके बाद हुआ। अबुल हसन अशअरी ने इस समुदाय की शुरुआत ऐतिजाल से की, फिर वह अल्लाह की वाणी, उसके अख्तियारी कामों और भाग्य के मसलों में इब्न-ए-कुल्लाब से प्रभावित हुआ। उसके बाद अशअरी समुदाय की आस्था में अक़्ल पर आधारित तर्क-वितर्क, दार्शनिक एवं सूफियाना शैलियों की गहराई और फैलाव आ गया, यहाँ तक कि आठवीं शताब्दी में वह पूरी तरह एक अक़लानी (जिस का मानना है कि हर प्रकार के ज्ञान की प्राप्ति के लिए इनसानी बुद्धि पर्याप्त है), फ़लसफ़ी, मुर्जिया (जो कहता है कि ईमान में अमल दाखिल नहीं है) और जबरिया (जो मानता है कि तक़दीर के निर्धारण के कारण इनसान केवल मजबूर है, उसका कोई अख्तियार नहीं है) समुदाय बन गया।
अशअरी अपनी आस्था के स्थायित्व में तीन पड़ावों से गुजरा :
1- पहले पड़ाव में उसने मोतजिला के शैख अबू अली जुब्बाई से मोतजिली मत की शिक्षा ली और इस मत पर वह चालीस साल तक कायम रहा।
2- दूसरे पड़ाव में उसने मोतज़िली मत से अपनी बराअत का इज़हार किया और अब्दुल्लाह बिन सईद बिन कुल्लाब के मत का अनुसरण करना शुरू किया। ऐसा उसने अक़्ल में आने वाले गुणों के इक़रार और कर्म संबंधी गुणों के इनकार के साथ किया। यही वह पड़ाव है जिसपर उसके अनुयायी स्थायी रूप से ठहर गए।
3- तीसरा पड़ाव वह है जिसमें वह सलफ़ की आस्था पर वापस लौट आता है और तमाम गुणों का बिना किसी तहरीफ़ (हेराफेरी) या तावील अर्थात मनमानी व्याख्या के इक़रार करता है। अशाइरा की कुछ महत्वपूर्ण मान्यताएँ निम्नलिखित हैं :
1- कुरआन व सुन्नत और दार्शनिक नज़रिए में टकराव की सूरत में वे दर्शन को अधिमान देते हैं।
2- हदीस-ए-आहाद को वे अक़ीदे से संबधित मामलों में सनद नहीं मानते, क्योंकि उनके नज़दीक ऐसी हदीस पुख्ता यक़ीन नहीं देती।
3- वे तौहीद को सिर्फ तौहीद-ए-रुबूबिय्यत एवं दो होने, विभिन्न होने तथा अलग-अलग अंश वाला होने के इनकार तक सीमित रखते हैं। यही कारण है कि उन्होंने इलाह (पूज्य) की व्याख्या यह की है कि जो अविष्कार करने की क्षमता रखता हो।
4- वे अंगों द्वारा होने वाले कर्म को ईमान का भाग नहीं मानते और कहते हैं कि ईमान केवल दिल से इक़रार करने को कहते हैं।
5- उनके नज़दीक कुरआन मख़लूक है, अल्लाह की वास्तविक वाणी नहीं है, बल्कि अल्लाह की वाणी का बयान मात्र है।
6- भाग्य के बारे में उनकी आस्था यह है कि जो कुछ भी होता है, भाग्य से होता है और इनसान केवल मजबूर है। किसी भी काम के होने में बन्दों की क्षमता का कोई प्रभाव नहीं होता।
7- अल्लाह के कामों में वे किसी हिकमत एवं कारण को नहीं मानते।
8- उनका मानना है कि बन्दों का पहला दायित्व चिंतन अथवा शक करना है, इस बात की गवाही देना नहीं कि अल्लाह के सिवा कोई पूज्य नहीं है।
9- वे कहते हैं कि अन्याय एवं अत्याचार यह है कि वह काम किया जाए जिसका अधिकार हासिल ना हो, यह नहीं कि किसी चीज को उसकी असली जगह पर ना रखा जाए। इसी मान्यता के आधार पर उनकी नज़र में काफ़िर को जन्नत में और मोमिन को जहन्नम में डाला जाना जायज़ है।
10- वे अल्लाह के केवल सात गुणों को मानते और उन सभी अखि्तयारी गुणों को नकार देते हैं, जो स्वयं अल्लाह से संबंधित हैं। जैसे इसतिवा, नुज़ूल, वाणी और गुस्सा आदि।
മലയാളം ഇസ്ലാമിലേക്ക് ചേർത്തിപ്പറയുന്ന കക്ഷികളിൽ ഒന്നാണ് അശ്അരിയ്യാക്കൾ. വിശ്വാസപരമായ വിഷയങ്ങളിലും, എതിരാളികൾക്ക് മറുപടി നൽകുന്നതിലും മതതത്വശാസ്ത്രത്തിൻ്റെ (അഹ്'ലുൽ കലാം) വക്താക്കളുടെ രീതിയാണ് ഇക്കൂട്ടർ തങ്ങളുടെ മാർഗമായി സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്. ഹി: 324 ൽ മരണപ്പെട്ട അബുൽ ഹസൻ അലി ബ്നു ഇസ്മാഈൽ അൽ അശ്അരിയിലേക്കാണ് ഈ കക്ഷി ചേർത്തിപ്പറയപ്പെടാറുള്ളത്. നാലാം നൂറ്റാണ്ടിലും ശേഷവുമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട കക്ഷികളിലൊന്നാണിത്. അബുൽ ഹസൻ അശ്അരി തുടക്കകാലഘട്ടത്തിൽ മുഅ്തസലിയായിരുന്നു. പിന്നീട് അല്ലാഹുവിൻ്റെ സംസാരം, അവൻ്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ, അല്ലാഹുവിൻ്റെ വിധിനിർണ്ണയം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ ഇബ്നു കുല്ലാബിൻ്റെ സ്വാധീനം അദ്ദേഹത്തിന് ഉണ്ടായി. പിന്നീട് അശ്അരീ വിശ്വാസം വികസിക്കുകയും, തത്വശാസ്ത്രത്തിലും ബുദ്ധിപരമായ വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലും സ്വൂഫീ മാർഗത്തിലും ആഴത്തിൽ വേരൂന്നുകയും അതിൽ വിശാലത പുലർത്തുകയും ചെയ്തു. എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ പ്രമാണത്തേക്കാൾ ബുദ്ധിക്ക് മുൻഗണന നൽകുന്ന, മുർജിഅതിൻ്റെയും ജബരിയ്യതിൻ്റെയും പിഴച്ച ചിന്താഗതികൾ സ്വീകരിച്ച, ഭൗതിക തത്വശാസ്ത്രങ്ങളിൽ നിന്ന് പലതും കടമെടുത്ത വേറിട്ട ഒരു ധാരയായി അശ്അരിയ്യത് മാറിയി. അബുൽ ഹസൻ അശ്അരിയുടെ വിശ്വാസപരമായ നിലപാട് മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോയതായി കാണാം. 1- അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കാലഘട്ടത്തിലെ മുഅ്തസലികളുടെ നേതാവായ അബൂ അലി അൽജുബ്ബാഇയിൽ നിന്ന് ഇഅ്തിസാലിൻ്റെ ആശയങ്ങൾ സ്വീകരിച്ച കാലഘട്ടം. നാൽപ്പതോളം വർഷങ്ങൾ ഈ മാർഗത്തിൽ അശ്അരി കഴിച്ചു കൂട്ടിയിട്ടുണ്ട്. 2- മുഅ്തസലീ ആശയത്തോട് വിടപറയുകയും, അബ്ദുല്ലാഹി ബ്നു സഈദ് ബ്നു കുല്ലാബിൻ്റെ മാർഗം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്ത ഘട്ടം. അല്ലാഹുവിൻ്റെ ആശയപരമായ വിശേഷണങ്ങൾ സ്ഥിരീകരിക്കുകയും, പ്രവർത്തിപരമായ വിശേഷണങ്ങൾ നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്ത ഘട്ടമാണിത്. ഇക്കാലഘട്ടത്തിൽ അശ്അരികൾ എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്നവർ നിലകൊള്ളുന്ന മാർഗം ഇതാണ്. 3- സച്ചരിതരായ സലഫുകളുടെ (മുൻഗാമികളുടെ) മാർഗത്തിലേക്ക് -വിശ്വാസപരമായ വിഷയങ്ങളിൽ പൊതുവെ- തിരിച്ചു വന്ന കാലഘട്ടം. അർത്ഥവ്യാഖ്യാനം നൽകുകയോ ബാഹ്യാർത്ഥം നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യാതെ എല്ലാ വിശേഷണങ്ങളും സ്ഥിരപ്പെടുത്തിയ കാലഘട്ടമാണിത്. അശ്അരികളുടെ പ്രധാന വിശ്വാസങ്ങൾ താഴെ പറയാം. 1- ഖുർആനിനും സുന്നത്തിനും തൻ്റെ ബുദ്ധി എതിരായെന്ന് അനുഭവപ്പെട്ടാൽ ബുദ്ധിയെ സ്വീകരിക്കുക. 2- വിശ്വാസപരമായ വിഷയങ്ങളിൽ 'ഖബർ ആഹാദായ' (അനേകം പരമ്പരകളിലൂടെ നിവേദനം ചെയ്യപ്പെടുന്ന മുതവാതിറല്ലാത്ത ഹദീഥുകളാണ് ഖബർ ആഹാദുകൾ എന്നതിൽ ഉൾപ്പെടുക) ഹദീഥുകൾ സ്വീകരിക്കാതിരിക്കുക. ഇത്തരം ഹദീഥുകൾ ഖണ്ഡിത വിജ്ഞാനം പ്രധാനം ചെയ്യുന്നവയല്ല എന്നാണ് ഈ പ്രവൃത്തിക്ക് അശ്അരികളുടെ ന്യായം. 3- അശ്അരികളുടെ അടുക്കൽ തൗഹീദെന്നാൽ അല്ലാഹുവിൻ്റെ സൃഷ്ടികർതൃത്വം അംഗീകരിക്കലും, അവൻ രണ്ടോ അതിലധികമോ ഉണ്ട്, അല്ലാഹു വ്യത്യസ്ത ഭാഗങ്ങൾ കൂടിച്ചേർന്നതാണ്, അവൻ വ്യത്യസ്ത അവയവങ്ങൾ ഉള്ളവനാണ് എന്നതിനെയൊക്കെ നിഷേധിക്കലുമാണ്. ആരാധിക്കപ്പെടുന്നവൻ എന്നർത്ഥമുള്ള ഇലാഹ് എന്ന പദത്തിൻ്റെ അശ്അരീ വ്യാഖ്യാനപ്രകാരമുള്ള അർത്ഥം സൃഷ്ടിപ്പിന് കഴിവുള്ളവൻ എന്നായത് ഇക്കാരണത്താലാണ്. 5- ഈമാൻ എന്നാൽ ഹൃദയം കൊണ്ടുള്ള വിശ്വാസം മാത്രമാണ്; അവയവങ്ങൾ കൊണ്ടുള്ള പ്രവർത്തനം ഈമാനിൽ ഉൾപ്പെടുകയില്ല എന്ന വാദം. 6- ഖുർആൻ അല്ലാഹുവിൻ്റെ സൃഷ്ടിയാണ്; അത് യഥാർത്ഥത്തിൽ അല്ലാഹുവിൻ്റെ സംസാരമല്ല; മറിച്ച് അല്ലാഹുവിൻ്റെ സംസാരത്തിൻ്റെ വിവരണമാണത് എന്നാണ് അശ്അരീ വിശ്വാസം. 7- മനുഷ്യർ അല്ലാഹുവിൻ്റെ വിധി പ്രകാരം പ്രവർത്തിക്കാൻ നിർബന്ധിക്കപ്പെട്ടവരാണ്; പ്രവർത്തനങ്ങൾ ചെയ്യാൻ യാതൊരു ശേഷിയും അവനില്ല എന്നതാണ് വിധിവിശ്വാസത്തിൽ അശ്അരികളുടെ നിലപാട്. 8- അല്ലാഹുവിൻ്റെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ യാതൊരു നിലക്കുള്ള ഉദ്ദേശലക്ഷ്യമോ, അതിൻ്റെ പിന്നിൽ കാരണമോ ഇല്ലെന്ന വിശ്വാസം. 9- ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും മേലുള്ള ഒന്നാമത്തെ ബാധ്യത പ്രപഞ്ചത്തെ വീക്ഷിക്കുകയും, ഇതിനൊരു സ്രഷ്ടാവുണ്ട് എന്ന് കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്യലാണ്. ചിലരുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ സ്രഷ്ടാവുണ്ടോ എന്ന് സംശയിക്കലാണ് ഒന്നാമത്തെ നിർബന്ധബാധ്യത. എന്നാൽ ലാ ഇലാഹ ഇല്ലല്ലാഹ് എന്നത് സാക്ഷ്യം വഹിക്കലാണ് മനുഷ്യൻ്റെ ഒന്നാമത്തെ ബാധ്യതയായി ഖുർആനും സുന്നത്തും പഠിപ്പിക്കുന്നത്. 10- ഉടമപ്പെടുത്താത്തതിൽ ക്രയവിക്രയം നടത്തുക എന്നതാണ് അശ്അരികളുടെ അടുക്കൽ അതിക്രമമായി പരിഗണിക്കപ്പെടുക. (അഹ്'ലുസ്സുന്നത്തിൻ്റെ അടുക്കൽ അതിക്രമം എന്നാൽ) ഒരു കാര്യം അതിൻ്റെ സ്ഥാനത്തല്ലാതെ വെക്കലാണ്. ഈ പിഴച്ച വിശ്വാസപ്രകാരം കാഫിറായ ഒരു മനുഷ്യനെ സ്വർഗത്തിൽ പ്രവേശിപ്പിക്കുക എന്നതും, മുഅ്മിനായ വ്യക്തിയെ നരകത്തിൽ പ്രവേശിപ്പിക്കുക എന്നതും തെറ്റില്ലാത്ത കാര്യമാണ്.11- അല്ലാഹുവിൻ്റെ ഏഴ് വിശേഷണങ്ങൾ മാത്രമേ അശ്അരികൾ സ്ഥിരീകരിക്കുകയുള്ളൂ. എന്നാൽ അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിക്കുമ്പോൾ അവൻ പ്രവർത്തിക്കുന്നതായ അവൻ്റെ അസ്തിത്വപരമായ വിശേഷണങ്ങളെ അവർ നിഷേധിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന് അല്ലാഹു അവൻ്റെ സിംഹാസനത്തിൽ ആരോഹിതനാകുന്നു എന്നതും, അവൻ രാത്രിയുടെ അന്ത്യയാമത്തിൽ ഭൂമിയോട് അടുത്ത ആകാശത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിവരുന്നു എന്നതും, അല്ലാഹു സംസാരിക്കുകയും കോപിക്കുകയും ചെയ്യുമെന്നതും അശ്അരികൾ നിഷേധിക്കുന്നു.
తెలుగు అషాఇరా వర్గం: ఇస్లాం వైపుకు ఆపాదించబడే వర్గాల్లో ఒక వర్గం ఇది,విశ్వాసాలను నిర్ణయించడంలో మరియు ఉల్లంఘించేవారికి వ్యతిరేకంగా ప్రతిస్పందించడంలో ‘అహ్లుల్ కలామ్’ వర్గం యొక్క పద్ధతిని అనుసరిస్తుంది.324 హిజ్రీ సంవత్సరంలో మరణించిన అబూ అల్-హసన్ అలీ బిన్ ఇస్మాయిల్ అల్-అషారీ వైపుకు ఇది ఆపాదించబడుతుంది.ఇది నాల్గవ శతాబ్దం లోలేక దాని తరువాత ఉనికిలోకి వచ్చింది,అల్-అషారీ మొదట దీనిని మూతజిల’ వర్గం నుండి ప్రేరణ పొంది ప్రారంభించాడు, ఆ తరువాత మహోన్నతుడైన అల్లాహ్ మాటలు,ఆయన నిర్ణయాత్మక కార్యకలాపాలు మరియు ఖద్ర్ విధి విషయాల పట్ల ఇబ్నే కుల్లాబ్ చేత ప్రభావితమయ్యాడు.ఆ తరువాత ఆషాయిరా అఖీదా ఉద్భవించింది,మరియు కలామియా,అఖ్లియ మరియు సూఫీ(మానసిక మరియు ఆధ్యాత్మిక) విధానాలకు లోతుగా విస్తరించింది.ఎనిమిదవ శతాబ్దం వరకు ఇది అఖ్లానియా,ఫిలాసఫిక్,ముర్జియా,జబ్రియా వర్గాలుగా రూపుదిద్దుకుంది. అల్ ఇమాముల్ అష్అరీ తన విశ్వాసంలో మూడు దశలను అధిగమించారు -1-షేఖుల్ మూతజిలా ఈతేజాల్ ను అబూ అలీ అల్-జుబ్బాయి నుండి తీసుకున్నారు,పిదప అబూ అల్-హసన్ ఈ మూతజిలా మతాన్ని నలభై సంవత్సరాల వ్యవధిలో నిర్మించారు,2-మూతజిల నుండి వైదొలిగి అబ్దుల్లా బిన్ సయీద్ బిన్ కుల్లాబ్’విధానాలను అనుసరించారు,దానికి గల కారణం మానసిక గుణాలను నిరూపించడం మరియు క్రియాపూర్వక గుణాలను ఖండించడం,ఈ దశలోనే అతని అనుచరులు స్థిరపడిపోయారు,3- పూర్తిగా సలఫ్ విధానాల వైపుకు మరలడం, వక్రీకరణ,మార్పులుచేర్పులు చేయకుండా అన్నీ గుణాలను నిరూపించడం. ఆషాయిరా కు సంభందించిన ప్రముఖ విశ్వాసాల్లో కొన్ని ఇవి: 1-“తఆరుజ్”సమస్య {పరస్పరం వ్యతిరేఖఆదేశాలు కనిపించడం}వచ్చినప్పుడు ఖుర్ఆన్ మరియు సున్నతుల పై మానసిక ఆధారాలకు ప్రాధాన్యం ఇవ్వడం. 2- అఖీదా లో ఆహాద్ హదీసులను తీసుకోకపోవడం,ఎందుకంటే అది వారి జ్ఞానానికి ఎటువంటి ప్రయోజనం కలిగించదు.3- తౌహీద్ రుబూబియ ను మాత్రమే తౌహీద్ గా భావించడం,ద్వితీయత్వం,అనేకం,విలీనం,వీబాజ్యం ను ఖండించడం,అంచేత వారు’ఇలాహ్’ను ఈ విధంగా వర్ణిస్తారు : ఆవిష్కరించే శక్తి కలిగిన వాడు”5- అవయవాలతో చేయు కర్మలను ఈమాన్ నుండి తొలగించి సహృదయంతో అంగీకరించడం మాత్రమే పరిమితం చేశారు.6-ఆషాయిరా వర్గం పవిత్ర ఖురాన్ ను ఒక సృష్టిగా,నిజమైన అల్లాహ్ యొక్క వాక్యాలు కావు కానీ ఆ మాటలు మహోన్నతుడైన అల్లాహ్ యొక్క వాక్యాలుగా అని భావిస్తారు.7-“తక్దీర్ లో బలవంతం’అని అంటారు, కార్యకలాపాలను నిర్వహించడంలో దాసుడి యొక్క శక్తి సామర్ద్యాలు ఏ విధమైన ప్రభావం చూపవు,8-వారి మాట ప్రకారం _అల్లాహ్ కార్యకలాపాల్లో పూర్తిగా వివేకాన్ని ఖండించడం మరియు దాన్నిపూర్తిగా వక్రీకరించడం.9-దాసుల పై మొట్టమొదటి తప్పనిసరి విషయం ‘చూడటం లేక అనుమానం,లా ఇలాహ ఇల్లల్లాహ్’సాక్ష్యామివ్వడం కాదు.10-దుర్మార్గం’ అంటే అధికారం లేని విషయం లోఅధికారం చెలాయించడం,వస్తువును అది లేని స్థానము లో పెట్టడము కాదు ఈ విషయంగా కాఫీరును స్వర్గప్రవేశం కల్పించడం మరియు ముమిన్ విశ్వాసికి నరక ప్రవేశము కల్పించడము అనుమతించబడినది.11-ఏడు గుణాలను మాత్రమే నిరూపించడం,మరియు అల్లాహ్ తన కొరకు ఎంచుకున్న గుణాలను ఖండించడం ఉదాహరణకు : ఇస్తివా(ఆసీనుడవ్వడం)నుజూల్’(అవతరించడం,దిగిరావడం) కలాము(సంభాషించడము) మరియు గదబు(ఆగ్రహించడం)మొదలైనవి.
جمع أشعري، نسبة إلى أبي الحسن علي بن إسماعيل الأشعري. وأشعر: قبيلة باليمن.
من العبارات والمفاهيم الخاطئة عند كثير من الناس والتي لا تتفق مع عقيدة السلف ومنهجهم:
1- إطلاق القول بأن الأشاعرة من أهل السنة والجماعة ولا فرق بينهم، وهذا تلبيس وتضليل؛ لأنهم خالفوا أكثر أصول أهل السنة في العقيدة كإثباتهم سبع صفات فقط، وإخراجهم العمل من الإيمان، وغير ذلك، ولكن قد يطلق بعض أهل العلم مصطلح أهل السنة أحيانا على بعض الطوائف كالمعتزلة والأشاعرة وغيرهم وذلك في مقابل الرافضة؛ لموافقتهم أهل السنة والجماعة في أصل الإمامة والصحابة.
2- القول بأن الأشاعرة هم المتمسكون بمذهب أبي الحسن الأشعري، والحقيقة أنهم ينتسبون إليه انتسابا اسميا وهو بريء منهم، وهذا الخطأ نشأ من عدم اعتراف هذه الطائفة برجوع أبي الحسن إلى مذهب أهل السنة والجماعة، حيث صح عنه ذلك وقرره في كتبه، ككتاب الإبانة ومقالات الإسلاميين.
3- نسبة كل من قال بقول من أقوال الأشاعرة إلى الأشعرية، والحق أنه لا ينسب إلى مذهب الأشاعرة إلا من التزم منهجهم في العقيدة، وأما من وافقهم في بعض المسائل دون بعض فلا ينسب إليهم.
الملل والنحل : (1/93) - مجموع فتاوى ابن تيمية : (4/72) - درء تعارض العقل والنقل : (6/292) - الملل والنحل : (1/93) - الإبانة عن أصول الديانة : (ص 20) - الموسوعة الميسرة في الأديان والمذاهب والأحزاب المعاصرة : (1/83) - مفاتيح العلوم : (ص 47) -
Projekat enciklopedije islamskih pojmova i njihovog prijevoda:
To je integrirani projekat skupljanja tačnih i pouzdanih prijevoda ponavljajućih izraza u islamskom sadržaju s njihovim objašnjenjima, s ciljem da se oni potpuno obuhvate i razumiju, te da oni koji to žele, mogu doći do njihovog značenja i pravilnog prijevoda..
Ciljevi:
Formiranje besplatne pouzdane elektronske reference za prijevode islamskih izraza.
Pružanje prijevoda u različitim elektronskim formatima za portale i aplikacije.
Kontinuirani razvoj prijevoda ulaganjem napora partnera (učesnika) i volontera.
Odlike ove enciklopedije:
Sveobuhvatnost.
Besplatnost.
Višejezičnost.
Stalno unapređivanje.
Kvalitet i preciznost.
Faze izgradnje i unapređivanja:
Izgradnja enciklopedije na arapskom jeziku.
Prevođenje enciklopedije na druge jezike.
Činjenje enciklopedije dostupnom elektronski.
Stalno unapređivanje enciklopedije i njenih prijevoda.
